Vorige zondagavond begon Wouter aan zijn huiswerk. Veel te laat, natuurlijk, maar... 'wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten'. Hem in al zijn huistaken controleren is onbegonnen werk, en eigenlijk kunnen we er hem redelijk goed in vertrouwen. Meestal komt het goed, tenzij het meer werk blijkt te zijn dan oorspronkelijk voorzien (zoals zondag), of hij moet herbeginnen omdat hij een fout maakte op een tekening die perfect moet zijn (ook zoals zondag). Om 2.00 uur 's nachts is hij uiteindelijk gaan slapen.
De volgende dag bleek dat hij de verkeerde tekening twee keer had gemaakt. En dat hij er nog drie bij moest maken tegen de volgende dag. Hij was al doodop toen hij thuiskwam van school, maar ja, zo zal hij het leren, toch? Enfin, maandag heeft hij vooral héél veel goede bedoelingen laten zien, en nog veel meer uitstelgedrag. Hij wilde eigenlijk dat we een briefje schreven voor school, dat hij te moe was voor zijn huiswerk. Maar dat hebben we principieel geweigerd. Hij heeft zijn weekend gevuld met computerspelletjes, en dit was geen geval van 'overmacht' zoals hij dacht, eerder een geval van 'medelijden'. En ik heb schrik van precedenten.
Enkele weken terug was hij ziek (misselijk en duizelig). We zijn naar de dokter gegaan voor een onderzoek. Het probleem was alleen dat hij niet erg ziek was. Eigenlijk was hij al veel beter tegen dat we er kwamen. De dokter reageerde redelijk toegeeflijk, en we kregen een attest voor zijn afwezigheid. Maar vorige week was het schoolsportdag. Wat bleek? Wouter was zwaar verkouden en zag het niet zitten om naar school te gaan. De dokter was deze keer al heel wat minder blij om ons te zien. Precedenten dus.
Gisteren was ik niet thuis. Ik neem aan dat hij wel redelijk op tijd gaan slapen zal zijn, maar zeker niet vroeger als anders. En vandaag? Grote discussies. Ik zag het aankomen toen we aan tafel zaten. Hij was moe, onredelijk, negatief, en zaagde over alles wat hij kon bedenken. School, familie, ons. Zijn broer. Hij startte de ene discussie na de andere, eisend, onredelijk, emotioneel. Je kan de discussies niet ontwijken, je kan geen argumenten blijven verzinnen om niet te antwoorden, ook al weet je dat elk antwoord olie op het vuur is. Maar niet antwoorden is eigenlijk nog meer olie op het vuur. Hij wordt er knettergek van.
De laatste weken is één van zijn motto's: "ik ga niet naar boven voor dit opgelost is". Maar er IS geen oplossing. Waaruit zou die moeten bestaan als de oorzaak volgens mij gewoon oververmoeidheid is? En dan blijft hij tot huilens toe staan, roepend, tierend, eisend dat we naar hem luisteren. Maar dat doen we al. Alleen wil hij dat niet geloven. Jammer.
We moeten een afspraak maken met de psycholoog/psychiater waar hij bij gaat. Met ons tweetjes, als ouders. Ik ben benieuwd. Volgens Wouter gaan we ferm op ons brood krijgen. Dat zou me verwonderen, maar ik wil er wel met een open geest heen gaan. Ik hoop alleen dat de oplossingen die ons worden voorgesteld ook echt oplossingen zijn, en niet alleen tijdelijke lapmiddeltjes.
Afwachten maar.
