Verraad!

Weet je nog, die ene jongen die zei al eens getongzoend te hebben met dat meisje? Wouter dacht dat hij die jongen kon vertrouwen en had hem (maar blijkbaar ook nog een paar anderen) zijn grote geheim verteld.

Dinsdag was het hek van de dam. We kregen een heel boze Wouter thuis. Toen we vroegen wat er was kregen we een nogal chaotisch verhaal. Wouter vertelt graag in de stijl 'en toen zei die tegen die dat ... en die antwoordde dan ...', maar zegt dan ook telkens en letterlijk 'die', gelijk wie hij bedoelt in het gesprek dat hij probeert weer te geven. Als wij dan vragen wie 'die' dan wel mag zijn (want 'die' is echt iedereen) kijkt hij ons aan alsof we van een andere planeet komen. Uiteindelijk kregen we het er toch uit. Die jongen had niet alleen opgeschept met die tongzoen, enkele dagen later had hij het geheim ook nog eens tegen dat meisje doorverteld én dan ook nog eens gelogen over: 1. of hij het gezegd had, 2. hoe hij het gezegd had en 3. hoe ze gereageerd had.

Wouter dus van de kaart. Al bij al vond ik dat hij het vrij objectief kon bekijken, maar hij was wel héél erg boos. Nog steeds trouwens. Hij kan zich nog altijd niet voorstellen dat iemand op zo'n manier iemand anders kan verraden. Dat zou hij nooit doen (en ik weet dat dat waar is). Voor Wouter zijn de dingen heel rechtlijnig. Ik ga niet zeggen dat hij goudeerlijk is, want dat is niet waar. Vaak moeten kleine of grotere leugen(tje)s misstappen maskeren, en ook al worden we heel boos als hij dat doet, hij leert er niet in. Gevoelsmatig is hij wél goudeerlijk. Heel dit verhaal komt natuurlijk hard aan...

Ik heb hem de raad gegeven om hier met de juf over te praten. Aan de klas hangen de 'klasregels', en één daarvan is: een geheim blijft een geheim. Er zijn ondertussen ook al meer kinderen bij betrokken dan enkel Wouter, die jongen en dat meisje. Een aantal kinderen kiest op één of andere manier partij. Een klein klasoorlogje in de maak? Wie weet...

Verliefd 2

Gisterenavond ging ik Wouter nog even onderstoppen.
"Mama, die ene jongen zegt dat hij al eens getongzoend heeft met dat meisje waar ik verliefd op ben. Maar ik weet niet of ik het wel moet geloven."
"Hmm," antwoord ik. "Heb je die jongen al op een andere leugen kunnen betrappen?"
"Neen," knikt hij, "hij liegt nóóit tegen mij."
"Wel dan," zeg ik, "misschien is het dan wel waar."

Even stilte. "Wouter, je weet toch dat mama je nog even graag ziet, of je nu wel of niet een lief hebt hé?"
Hij knikt, ja, dat weet hij nu wel. "Sommige mama's hebben graag dat hun kindjes gewoon géén lief hebben, omdat ze denken dat hun zoon dan meer liefde heeft voor hén." Hij kijkt niet-begrijpend. "Wel," voeg ik eraan toe, "sommige mama's vinden het leuk dat hun zonen tot hun 34e thuis blijven wonen. En die zonen vinden dat dan ook leuk. Die willen niet verhuizen."

Nu begint hij te grinniken. Ik zie het aan zijn gezicht, hij ziet een hilarisch scenario in zijn hoofd afspelen. "En dan roept die zoon, die grote man, om zijn mama!" lacht hij. "En dan moet die mama die zoon van 34 nog komen onderstoppen." Ik schiet ook in de lach.

"Midden in de Ikea staat een man van dertig jaar te wenen," begin ik te vertellen, "en de mensen lopen ernaartoe, 'Maar meneer, wat is er aan de hand?' en die meneer antwoordt: 'Ik ben mijn mama kwij-ij-ij-ijt!'"

Soms werkt mijn hoofd juist hetzelfde en op zo'n momenten steken we elkaar aan. Samen brullen we nu van het lachen. De tranen lopen over onze wangen. We zien het zo voor ons!

Deze ochtend kwam hij alleen de kamer binnen. Bleek dat hij vroeger wakker was dan Pieter en dat als argument gebruikt had om Pieter te verplichten nog even te blijven liggen. En die pruts doet dat natuurlijk... Waar halen ze 't uit!

"Ik vond het wel heel interessant hoor gisteren." Hij bedoelt ons gesprekje. "Maar tongzoenen mag toch niet?"

Tsja. Nu is mógen wel een heel groot woord natuurlijk. Hij brengt het waarschijnlijk nog teveel in verband met dat andere, "seksen" zoals hij het zelf noemt. Het hele vierde leerjaar weet vast wel al hoe de vork in de steel zit. Dus is het minstens zwaar overdreven om te zeggen dat tongzoenen niet màg.

"Wouter, jullie kunnen gewoon de betekenis van zoenen nog niet goed begrijpen. Het is daarom niet nodig om dingen te overhaasten."
En ik gaf hem voorbeelden van mensen uit mijn omgeving, hoe die het aanpakken. Bij de ene gaat het al wat sneller dan de andere. Maar iedereen volgt zijn eigen tempo.

Het was tijd om op te staan. Een pasklaar antwoord kan ik hem niet geven... Maar ik ben wel ontzettend gelukkig dat hij over zulke dingen kan komen praten met zijn mama!

Verliefd

Vanmorgen kwamen Wouter en Pieter allebei samen de kamer in en vonden elk een plaatsje naast mama in het grote, lekker warme bed. Vaak proberen ze dan allebei het onderwerp te bepalen waarover gepraat kan worden. Bij Pieter gaat het dan meestal nog over hoe je de dingen moet doen en die en die en die situatie - 'procedures' noem ik ze. Hij heeft daar behoefte aan en vooral bevestiging in nodig. Maar Wouter vertrouwde me deze morgen iets speciaal toe.

"Mama," vroeg hij, "waarom durf ik dat ene meisje waar ik vorig jaar verliefd op was, een liefdesbrief sturen, en het meisje waar ik nu verliefd op ben, niet?"
Ja, waarom niet eigenlijk? Samen gingen we op onderzoek. Hij gaf aan, dat als hij verliefd zou zijn op datzelfde meisje van vorig jaar, hij het best opnieuw zou durven. Maar dat nieuwe meisje, daar durfde hij het niet voor. Volgens mij zegt dat meer over dat meisje dan over Wouter eigenlijk. Maar dat is een opmerking die van weinig respect zou getuigen, dus maakte ik ze maar niet.

"Er zijn twee jongens in mijn klas die een lief hebben," ging hij verder. "En ik niet. Mama, waarom kan ik geen lief krijgen?"
Ik legde hem uit dat daar helemaal geen haast bij was. Verliefd zijn komt heel onverwachts en meestal zelfs nogal op het foute moment. Hij is toch niet minder waard omdat hij geen lief heeft? Dus waarom moet het dan zo snel?

"Dat nieuwe meisje is een beetje als Lola," gaf hij uiteindelijk toe. Ik pijnigde mijn hersenen. Lola, waar had ik die naam nog gehoord. Ahà, die vamp uit Shark Tale!

Voor de mensen die niet bekend zijn met Shark Tale, het verhaal gaat ongeveer als volgt: Oscar is een kleine vis die in een situatie komt waaruit af te leiden valt dat hij helemaal alleen een haai heeft doodgemaakt. Dat is niet zo, maar wat begint als een klein leugentje om bestwil ontaardt in iets veel groter: hij wordt onthaald als een echte held en wordt zo heel beroemd. Voor zijn vaste vriendinnetje Angie heeft hij door zijn drukke bezigheden steeds minder aandacht, maar hij leert wel Lola kennen op een feestje dat voor hem georganiseerd wordt. Lola is een vamp van een vis, zo'n verleidster die alleen met de rijke en beroemde vissen aanpapt. Als zijn eerste vriendinnetje er dan nog achterkomt dat hij al die tijd heeft gelogen, is ze heel teleurgesteld. Ze wil niet samenblijven met iemand die vindt dat hij moet liegen om zichzelf waardevoller te maken en bijgevolg zichzelf niet kan aanvaarden zoals hij is. Ze stelt hem een ultimatum: tenzij hij vertelt hoe het werkelijk is gegaan, laat ze hem voorgoed zitten... En uiteraard: all ends well...

Lola dus.
"Misschien als ik héél goed teken en er cool uitzie en zo en als ik echt sterk word, misschien wil ze dan wel mijn liefje zijn..."
"Je bent dan wel een beetje als Oscar, hé man. Niet durven zijn wie je écht bent. Denken dat je misschien niet genoeg bent. Lola liet Oscar ook zitten toen bleek dat hij de haai niet echt had doodgemaakt. Besef je wel dat je misschien geen fouten meer mag maken? Misschien durf je daarom niet goed, omdat je denkt dat je niet perfect genoeg bent?"
"Ja misschien wel," zei hij.
En dan opnieuw: "Maar mama, hoe moet ik haar dan een liefdesbrief schrijven?"

Ik liet het maar zo. Het is een besef dat langzaam moet groeien. Het is vooral een proces waar je alleen door moet. Ik kan alleen aan de zijlijn staan... Ik gaf hem wel nog een knuffel. Voor mij is Wouter waardevol genoeg. Lief of geen lief!