In het middelbaar geraken

Vorige week is papa - willens nillens thuis wegens een tekort aan werk - naar de school gegaan om Wouter in te schrijven in het kunstonderwijs. Het 1e leerjaar is in de A-richting, vanaf het tweede leerjaar kiezen ze voor kunst als bijvakken en vanaf de tweede graad is het echt KSO: kunstsecundair onderwijs.

Ik ben heel benieuwd wat het gaat geven natuurlijk. Hij is nog zo kinds in zijn doen (en dat is niet omdat wij hem "klein" willen houden): onverantwoordelijk, impulsief en ontwijkend, niet in staat om iets te structureren of te plannen en al helemaal niet om iets te doen 'wat moet'. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat die volgend jaar elke dag een half uur heen en een half uur terug op de bus zal moeten zitten. En toch. Misschien is het eerste middelbaar 'de schok' die hij nodig heeft.

De reva is nu ook afgelopen, wat ons programma weer wat verlicht. Hij zei dat hij de juffen wel zal missen. En toen ik hem vroeg wat hij zou doen met alles wat hij geleerd had, zei hij: "In het middelbaar geraken!"

Hier heb ik geen zin meer in...

Vlaaienslag 2008. Meer dan 1300 vlaaien werden verkocht ten voordele van de school van de kinderen. Met de opbrengst koopt het oudercomité iets ten voordele van de school. Vorig jaar waren dat speeltoestellen voor de kleuters.

Tot 2006 telden de verantwoordelijken alles op in Excel. Voor het gemak en voor het vermijden van fouten maakte ik voor de versie 2007 een Access database op. Elk briefje moest wel ingegeven worden (met naam, aantal vlaaien, adres enz.) maar het resultaat waren enkele eenvoudige rapporten waarbij in één oogopslag te zien was hoeveel taarten van welke soort voor welke straat klaargezet moesten worden. Bovendien zaten daarachter nog de leveringsgegevens: één blad per straat en gesorteerd per huisnummer. Elk briefje had een nummer en het enige wat je moest doen was de briefjes in volgorde uit de stapel halen.

Vorig jaar heb ik de briefjes ingegeven en ben ik gaan meehelpen met het sorteren van de briefjes. Dat ging goed. Op basis van het gemak van de rapporten voor de leveringen werd besloten om het dit jaar op dezelfde manier te doen.

Dit jaar echter heb ik de briefjes alleen maar ingegeven, en de rapporten als stapel meegegeven aan die andere mama die ze zou sorteren.

Resultaat:
1. er gingen rapporten verloren (hoewel het document in één keer is geprint en als stapel is meegegaan)
2. 80% van de totalen was handmatig uitgerekend (wat een tijdverspilling)
3. de rapporten met de overzichten per straat (onmisbaar voor de levering) werden deze morgen niet meer meegebracht (God weet wat ermee gebeurd is)

Ik heb in totaal zeker 4 uur briefjes zitten inputten in de database. En wat is het resultaat? Dat ze hun eigen systeem blijven gebruiken. Niemand kan zo controleren waar de fouten vandaan komen. 't Zal wel weer allemaal mijn schuld blijken. Maar één ding weet ik: computers liegen niet.

Kan dit uitgepraat worden? Ik hoop het. Ik heb niet het idee dat ze nu echt openstaan voor argumenten. Het was deze morgen al een verhitte discussie waarbij ze absoluut niet snapten wat ik bedoelde. Het was natuurlijk ook niet het juiste moment. Maar als ze het per sé zelf in handen willen houden, dragen ze de gevolgen maar.

Mijn eigen impulsieve zelf kennende moet ik wachten met ontslag nemen uit het oudercomité, maar dat is precies wat ik eigenlijk zou willen doen.

Mocht het je al opgevallen zijn: ik ben een beetje gefrustreerd... :-/

Te laat!

Gisteren was Wouter - weeral eens - te laat op school. Een kwartiertje later kreeg ik een oproep op mijn gsm. Mevrouw de directeur vroeg waarom Wouter te laat was en of het alsjeblieft niet mogelijk was om hem wél op tijd te laten komen.

Ik legde uit hoe het zit 's morgens, dat het echt bijzonder lastig is om hem - en Pieter, die echt niet helpt - op tijd klaar te krijgen.
'Ja maar,' antwoordde ze, 'u bent er toch om structuur te bieden?'

Dat was wel wat kort door de bocht vond ik - alsof ik dàt nog niet geprobeerd had! - en ik moet zeggen dat ik een hele dag van de wijs was dat ik eigenlijk de schuld kreeg van Wouters telaatkomen. Ik kan niet uitleggen hoe vermoeiend die dagelijkse maak-je-maar-eens-op-tijd-klaar-strijd wel is! En hoe weinig vat ik er eigenlijk op heb.

Nu is Wouter al lang van het gedacht dat hij niet op tijd kan komen door mama's schuld. Dat had hij ook gezegd tegen de directeur. Zijn argumenten hadden wel een grondslag van waarheid, maar waren niet afdoende om zijn eigen gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verantwoorden. Zonder dat ik ook mijn verantwoordelijkheid wil ontlopen, ben ik echt van mening dat het hem onderhand wel zelf moet gaan lukken om op tijd te komen. Ik besloot dus om het over een andere boeg te gooien.

Gisterenavond ging ik hem ophalen bij de revalidatie en zei ik hem dat ik het niet pik dat ik van zijn directeur onder mijn voeten krijg omdat hij niet op tijd komt. Ik brak zijn protest af en vroeg hem wat er nodig zou zijn om wél op tijd te kunnen komen. Wat moet er thuis veranderen zodat hij het niet meer op mij moet steken? Samen stelden we een planning op, met uren: voor die tijd moet dat gebeurd zijn, voor die tijd dat enz.

Vanmorgen trad het reddingsplan in werking. Om 8.20 stonden we klaar aan de deur - vijf minuten later dan voorzien. Ik vroeg hem waar hij nu die vijf minuten verloren was. Hij besefte wel dat het was omdat hij nog een tweede keer cornflakes had genomen. Dus ik vroeg hem of we voortaan vijf minuten vroeger zouden opstaan zodat hij tijd had voor een tweede kom cornflakes? Nee, zei hij, ik zal voortaan gewoon één keer cornflakes eten.

Het begint hem met andere woorden te dagen dat hij het zelf moet doen!

We slaan een jaartje over...

Elke keer als september eraan komt beginnen we weer aan het eindeloze puzzelwerk van de naschoolse activiteiten van onze twee rakkers, zodat het voor ons als werkende (en schoolgaande) ouders praktisch haalbaar blijft. Alleen werden we dit jaar gedwongen om in juni al te beginnen nadenken!

Op de infoavond over de beertjesmethode werd snel duidelijk dat Wouter volgend jaar twee uur revalidatie per week zal krijgen i.p.v. anderhalf uur. Deze twee uur zouden verspreid worden over maandag en vrijdag, en op woensdag is het dan anderhalf uur beertjesgroep. Tegelijk met de beertjesgroep ligt de AMV (notenleer) van volgend jaar, en als je geen AMV volgt kan je ook geen piano volgen. Tegelijk met de AMV op zaterdag was het ook nog eens tekenschool, en Wouter wil ook graag gaan voetballen. En Pieter wil natuurlijk ook blijven turnen op woensdag...

Je snapt het al, er moesten enkele pijnlijke beslissingen genomen worden... De AMV en de piano gaan er onverbiddelijk voor één jaar uit. De revalidatie gaat zowiezo helemaal door. Op zaterdag kan Wouter zijn creativiteit blijven botvieren op de tekenschool. En wat de voetbal betreft: daar doen we geen enkele toegeving als die iets anders in het gedrang brengt. Het is zo al belastend genoeg zeker?

Pfff, 't is toch elke keer weer een gedoe!

Strubbelingen

Pfffff... Waarom gaat dit zo up en down? 't Was gisterenochtend en deze ochtend weer chaos ten top. Pieter commandeert Wouter rond, en Wouter commandeert Pieter rond. En allebei negeren ze mijn tussenkomsten zoveel mogelijk.

Maandagavond heb ik Wouter - in overeenkomst met de vorderingen die hij de voorbije twee weken heeft gemaakt - zelf verantwoordelijk gesteld voor op tijd komen. Hij was immers uitgekeken op het vermomde strafsysteem (op tijd komen = niet een kwartier vroeger in bed vliegen), iets waar ik zeer goed kan inkomen. Ik heb hem gezegd dat hij mag proberen om 's ochtends zelf zijn tijd in te delen, zodat hij op tijd is. Samen hebben we ook afgesproken dat zijn Playstationtijd van die dag gehalveerd wordt als hij te laat op school komt.

Pieter begrijpt daar natuurlijk niets van. Waarom wordt hem nog verteld wat er eerst moet gebeuren en Wouter niet? Het argument 'Wouter is al 9' vindt absoluut geen ingang bij een kleine dominante kleuter als Pieter. Hij is óók al groot, toch? Gevolg van dat onbegrip is wellicht zijn bemoeienissen. Hij reageert precies zoals Wouter al die tijd ook deed: "als mama niet reageert, doe ik het wel!" En daar wordt Wouter natuurlijk onnozel van.

Ik ga het 'nieuwe' systeem nog tot het einde van de week een kans geven. Zien of het Wouter lukt om zichzelf op tijd te laten komen. Zien of Pieter het systeem toch oppikt op één of ander moment. Want ik heb niet veel zin om me door een kleuter te laten tegenhouden in mijn pogingen om Wouter op een gerichte manier verantwoordelijk te stellen voor zichzelf.

Tot examencrisis

Vanavond ben ik dat vreselijke Nederlands-examen niet gaan doen, hoewel het - en hier ben ik 100% zeker van - helemaal niet zo'n moeilijke stof is. Op één of andere manier blokkeerden mijn hersenen gewoon totaal telkens ik wou studeren. Ik dacht telkens: "ok, het lukt niet, niet erg, er is nog tijd genoeg"... tot mijn tijd ineens op was. Tsja.

Alle voor en tegens afgewogen... en ik kon de conclusie niet meer ontwijken dat het niet meer haalbaar was. Het had to-taal geen zin meer dat ik het zelfs maar zou afleggen. 't Zal dus een herexamen worden. Gelukkig willen ze het resultaat van de taak die voor 40% meetelt, ook verschuiven naar augustus. Moet ik die toch al niet meer hermaken. Maar 't is toch een examen-einde in mineur. Een beetje een nederlaag zelfs.

Op het thuisfront gaat het anderzijds alweer veel beter. Vorige week ben ik begonnen met een andere aanpak. Het moest wel, want de kindjes waren de hele week na de kerstvakantie iedere dag te laat.

Ze belonen voor op tijd komen, door hen bijvoorbeeld een kwartier langer op te laten, was een mogelijkheid. Maar ik bedacht me ineens dat op tijd op school zijn gewoon zo vanzelfsprekend is dat dat helemaal geen extra beloning verdiende. Dus ik draaide het om. Ik zei: iedereen die op tijd komt, moet vanavond niet een kwartier vroeger gaan slapen. Haha! En het werkt nog ook, sindsdien zijn ze niet meer te laat geweest en dit project is toch wel al tien dagen oud!
(Victory, victory...) :-D

De invloed van Wouter op Pieter en andersom is ook wat gekalmeerd, ze laten elkaar weer wat meer links liggen. Gelukkig voor mij, zou ik zeggen, want als ze elkaar echt gaan opzoeken is het niet leuk meer. Ruzie, discussie... En ze wéten dat ze consequent op de trap vliegen, eerst vijf minuten, dan vijf minuten op bed, dan een kwartier op bed enz. Zouden ze in de kerstvakantie dan toch geleerd hebben?

Misschien toch een einde in majeur, als ik het me zo bedenk.

Weeral iets kwijt...

Mama of Wouter vinden allebei de blaadjes van samenzang, die we moesten oefenen tegen de volgende les notenleer, niet meer terug. Alles hebben we al omgekeerd! Hij heeft ze in zijn handen gehad ergens vorige week om erop te oefenen, ergens rond de zitplaats, en sindsdien zijn ze spoorloos.

Stom eigenlijk, want ik had beter moeten weten. Zelf raak ik ook bij de minste onoplettendheid mijn spullen kwijt, dus ik weet dat dat voor hem ook geldt, en nog erger. Hij heeft totaal geen idee waar hij ze gelaten heeft, maar ze kunnen toch ook niet in rook opgegaan zijn? Drie A3-bladen en 2 A4-bladen tover je toch niet zomaar weg?

Ik heb hem gevraagd om vanavond nog eens extra te zoeken, maar hij zal de hulp van papa daarbij hard nodig hebben, want hijzelf weet niet waar beginnen. Hij doet wel een poging (tilt papiertjes op en zo), maar als je hem wil helpen om gerichter te zoeken weigert hij alle hulp...

Ik hoop dat hij ze vindt... of papa, want die heeft een week geleden mijn autosleutel ook teruggevonden ;-D
Wat zouden we doen zonder hém?

O help...

Ik heb zwaar het gevoel dat ik niet met mijn eigen kinderen omkan. We werken beiden full-time en over het algemeen krijgen we alles wel redelijk goed georganiseerd. Maar het was alweer lang geleden dat we ze een hele week aan een stuk hebben moeten 'verdragen'.

De week tussen kerstdag en nieuwjaar zijn mijn man en ik traditioneel thuis. Vanwege het feestgeharrewar hadden we vorig jaar beslist dat we de kindjes toch naar de opvang zouden brengen, van half tien tot half vijf ongeveer. Dit jaar is het veel minder druk - we moeten alleen weg op nieuwjaar en krijgen verder niemand op bezoek - zodat het absoluut niet nodig was om hen weg te brengen.

Hebben we ons dat al beklaagd... Zaterdag tot en met maandag hebben ze discussiërend doorgebracht. Grootste discussiepunt is en blijft 'dat speelgoed is van mij en daar ben ik baas over en als jij niet lief bent voor mij mag jij niet met mijn speelgoed spelen'. Speelgoed als machts- en pressiemiddel, wie had dat gedacht?

We gaan daar echt wel eens een oplossing voor moeten vinden, want dit spelletje blijft duren. Maar het is - ook voor mij - een moeilijk evenwicht.

Enerzijds vind ik dat Wouter inderdaad over zijn speelgoed mag beschikken zoals hij het zelf wil. Beide kinderen moeten elkaars grenzen en ruimte leren respecteren. Dat betekent dat ze rekening moeten houden met elkaars wens naar lijfelijk contact, elkaars ontwikkelingsniveau, de dingen die ze wel of niet leuk vinden, maar ook eigendom in de ruime zin van het woord, dus speelgoed.

Anderzijds vind ik het nogal absurd dat Wouter vindt dat de duplo-blokken die hij gekregen heeft bij zijn eerste verjaardag nog steeds zijn eigendom zijn. Pieter is intussen vier en hier vind ik het echt te ver gaan. Voor mij is alle speelgoed dat jonger is dan Pieter, van Pieter, gelijk wie het gegeven heeft aan welk kind dan ook. Alleen zo is de verdeling van het speelgoed trouwens een beetje fifty-fifty, want omdat Wouter al zoveel speelgoed heeft, krijgt Pieter bijna geen speelgoedcadeautjes.

Het is denk ik makkelijker om te vertellen wat ik niet wil, dan wat ik er dan wel mee wil doen. Het is voor mij onaanvaardbaar dat Wouter zijn speelgoed misbruikt als pressiemiddel. Er moet leuk mee gespeeld kunnen worden, punt uit. En liefst nog door de twee kindjes samen. Kan dat dan echt niet?

Ik ben bijna blij dat ik me blijkbaar misrekend heb in mijn verlof zodat ik deze week vier halve dagen extra moet gaan werken... Ik ben bijna blij dat ik even het eeuwige lawaai kan ontvluchten. Ik kan met niet voorstellen dat ik een full-time huismoeder zou zijn, met alle respect voor alle mama's die dat wél kunnen.

En die arme papa moet het wél verdragen. Ben ik nu een slechte moeder?

Té rustig?

Het is verbazend hoe een razend drukke ochtend zich steeds weer afwisselt met een naar verhouding te rustige gang van zaken. Een gemiddelde halen wij niet in ons gezin, het gaat steeds weer om hoge pieken en diepe dalen.

Hoewel we vanmorgen niet vroeger zijn opgestaan dan gewoonlijk, hadden de kinderen ineens een kwartier (!) over dat ze dan van mij mochten vullen met spelen. En nota bene, ze speelden zelfs zonder ruzie te maken... Toch vond ik Wouter niet bepaald rustig. Waarschijnlijk was het binnen in zijn hoofd weer een hele grote warboel van ideeën en indrukken, maar zijn gedrag was minder storend dan anders.

Hoe dat komt? Ik weet het niet. Maar ik zou het wel leuk vinden om eindelijk eens de vinger op de wonde te kunnen leggen. Elke morgen volgen we dezelfde routine, elke morgen zeg ik dezelfde dingen, en elke morgen hebben we een totaal andere uitkomst dan de dag ervoor. Best wel verwarrend!

Beloning

Ik hoor sommige mensen zeggen dat je je kinderen eigenlijk niet met een snoepje mag belonen als ze iets goeds gedaan hebben. Als ze beloning steeds blijven associëren met eten, kunnen ze later geen gezonde relatie opbouwen met hun eten. En zullen ze eten, telkens als ze vinden dat ze een beloning hebben verdiend. (Ik kan daar wel inkomen, maar denk ook wel dat niet belonen nog veel slechter is.)

Toch heb ik Wouter en Pieter gisterenochtend, als beloning voor het feit dat ze op tijd naar school konden vertrekken, elk twee chocolade centjes gegeven. Omkoperij? Neen, dat denk ik niet. Ik denk vooral dat je niet van de kindjes kan verwachten dat ze de activiteit 'zich klaarmaken voor school' leuk vinden en zich daar automatisch ten volle voor inzetten. Een kleine motivatie - en al zeker voor Wouter, die zich daardoor wat beter kan focussen - kan dat niet?

Mijn man en ik hebben het zelf ook zeer moeilijk om op tijd te komen. Als we alleen zijn lukt het redelijk goed, maar als we samen ergens heen moeten is het vreselijk. Het is alsof we allebei naar hartelust de verantwoordelijkheid voor het op tijd komen naar de ander doorschuiven. Een erg goed voorbeeld voor de kinderen is het in elk geval niet... Het probleem bestaat al zolang we elkaar kennen en voor zover ik zie zit er geen oplossing aan te komen.

Red cap Mama

Sinds mijn stagebezoek aan een lagere school vorige week (ik studeer bij voor onderwijzeres) sta ik versteld van het gemak en de vlotheid waarmee de leerkracht de klas georganiseerd had. Het zesde leerjaar van de basisschool in onze gemeente weet perfect wat hen te doen staat en draait vlot mee in de (soms wel ingewikkelde) organisatie van mijn stageschool.

Enkele dagen later merkte ik ineens op dat het er 's morgens bij ons thuis heel wat minder vlot aan toe gaat. Nochtans heb ik geen twintig kinderen, maar twee. Het moet dan toch wel lukken om dat haalbaar te maken?

Met goede voornemens alleen kom je er niet natuurlijk. Dus heb ik sinds een klein jaar een vaste structuur in het 'ochtendritueel' gestoken. Op aanraden van een collega zorg ik er nu steeds voor dat ik zelf 'klaar' ben (i.e. gewassen en aangekleed) voor de kinderen uit bed komen. De meeste dagen lukt dat ook, maar soms zijn ze me gewoon voor (zoals gisteren). Hoe minder ik Wouter uit het oog verlies 's morgens - dus hoe sneller ik hem kan bijsturen als hij weer iets impulsiefs doet - hoe groter de garantie dat we op tijd op school komen. Eten doen we samen: ik eet en smeer boterhammen tegelijk. Tanden poetsen doen we na het eten, en vooral: we gaan er niet meer terug voor naar de badkamer op de eerste verdieping, maar doen dit in de keuken.

Soms voel ik me een signaalgever op een vliegveld, die - bewapend met alleen twee lampen - een groot en log vliegtuig op de startbaan moet krijgen. Het haalt daarbij niet uit of je driftig met je armen staat te zwaaien of net heel rustig signalen geeft: het vliegtuig wordt er niet beter manoevreerbaar door.