We slaan een jaartje over...

Elke keer als september eraan komt beginnen we weer aan het eindeloze puzzelwerk van de naschoolse activiteiten van onze twee rakkers, zodat het voor ons als werkende (en schoolgaande) ouders praktisch haalbaar blijft. Alleen werden we dit jaar gedwongen om in juni al te beginnen nadenken!

Op de infoavond over de beertjesmethode werd snel duidelijk dat Wouter volgend jaar twee uur revalidatie per week zal krijgen i.p.v. anderhalf uur. Deze twee uur zouden verspreid worden over maandag en vrijdag, en op woensdag is het dan anderhalf uur beertjesgroep. Tegelijk met de beertjesgroep ligt de AMV (notenleer) van volgend jaar, en als je geen AMV volgt kan je ook geen piano volgen. Tegelijk met de AMV op zaterdag was het ook nog eens tekenschool, en Wouter wil ook graag gaan voetballen. En Pieter wil natuurlijk ook blijven turnen op woensdag...

Je snapt het al, er moesten enkele pijnlijke beslissingen genomen worden... De AMV en de piano gaan er onverbiddelijk voor één jaar uit. De revalidatie gaat zowiezo helemaal door. Op zaterdag kan Wouter zijn creativiteit blijven botvieren op de tekenschool. En wat de voetbal betreft: daar doen we geen enkele toegeving als die iets anders in het gedrang brengt. Het is zo al belastend genoeg zeker?

Pfff, 't is toch elke keer weer een gedoe!

Hij is geslaagd...

... met 72% voor zijn AMV!! Wie had dat kunnen denken???

Eigenlijk heeft hij het niet helemaal verdiend. Kijk zelf maar naar zijn evaluatiefiche:

Eerste trimester
Gehoor 9/10
Theorie 1,5/10
Zingen 20,3/30

Tweede trimester
Gehoor 7,5 /10
Theorie 4/10
Zingen 21/30

Derde trimester
Gehoor 27/30
Theorie 15,5/20
Zingen 29,5/50

Totaal 72/100

De juf schrijft heel terecht: Proficiat met gehoor! Je hebt dit talent van nature meegekregen. Toch is theorie studeren thuis en in de les volgen nu een must denk ik. Ik moedig je aan om dat vuur van muziek in jou terug te laten branden! Naar volgend jaar toe zal je echt regelmatiger je zanglessen moeten studeren. Je beheerst nog niet alle ritmen en notennamen.

Hmm. Ik besef dat ik hem "gered" heb door samen met hem de theorie voor het examen voor te bereiden, maar weet niet helemaal zeker of ik er wel goed aan gedaan heb...

Al dente?

Wouter heeft vandaag examen AMV (of notenleer, zoals men dat vroeger noemde). Het tweede jaar is doorspekt met theorie, ze maken o.a. kennis met de fasleutel, het verschil tussen kleine en grote toonaarden, de toonladders van fa groot, sol groot en do groot en re klein, mi klein en la klein, de maatsoorten (2/2, 2/4, 3/4, 4/4, 6/8... vooral het verschil tussen 3/4 en 6/8 kon er niet goed in), en een hele hoop Italiaanse muziektermen.

Zo ook termen als allegro, andante, largo, lento... Gisterenavond hebben Wouter en ik ze samen ingeoefend. Aan tafel al, want 'zijn pilleke' begon uit te werken en ik wilde elke geconcentreerde minuut die ik nog had met hem goed gebruiken. Papa vond dat eigenlijk niet erg leuk en probeerde om de sfeer er aan tafel een beetje in te houden - het ging immers niet zo goed - opmerkingen te maken à la "je moet onthouden: al dente in plaats van andante - hahaha!". Hij doorkruiste daarbij wel jammerlijk mijn concentratiepogingen...

Uiteindelijk lukte het toch en toen we een laatste keer door de lijst gingen vroeg ik aan Wouter wat "gaande" in het Italiaans was, en Wouter antwoordde natuurlijk: "al dente"... Dat belooft!

"Mama pijn"

Heel het weekend afgejakkerd naar allerlei deadlines toe. Verschrikkelijk. De opluchting dat het voorbij is, is steeds groot. De tevredenheid over de resultaten ook, ook al moesten ze in korte tijd bereikt worden.

Om te beginnen was er de pop. Voor school moesten we een bekpop van bladmousse maken. De mijne werd een muis. Vrijdag heel de avond beziggeweest met lijmen, naaien, afwerken... en een verslagje schrijven, want dat moest ook. In de rush vind ik op de stikmachine niet de juiste spanning, neem ik mijn schaar in de verkeerde hand en knip een draadje af... en een stukje van mijn vinger. "Mama pijn!!!" Gevolg: drie kwartier bloeden, terwijl mijn echtgenoot op mijn aanwijzingen de spanning verder probeert te regelen. Een uur later konden we verder; met negen vingers.

Dan was er ook nog het concert zaterdagavond. We hadden donderdag generale repititie gehad. Vrijdag had ik aan de pop gewerkt. Zaterdagvoormiddag was er school. Dus zaterdagnamiddag was ik nog steeds aan de teksten aan het sleutelen die ik 's avonds op het concert moest presenteren. Ik heb het niet graag, ben liever op tijd goed voorbereid... Gelukkig is het toch al de vijfde keer dat ik dit moet doen, dus weet ik wel op voorhand waar ik heen wil, wat werkt en wat niet werkt.

De pop was een succes. Ze vonden de kleurenharmonie mooi, de uitstraling was wat ik beoogd had, alleen moest ik nog maar een paar extra attributen (o.a. valse wimpers) aanbrengen. Van mijn medeleerlingen kreeg ik een 9,2/10! Ook de andere poppen waren fantastisch. Het was verrassend hoeveel verschillende poppen er waren met hetzelfde basismateriaal!

Gisteren heb ik het héél wat rustiger aan gedaan, en heb ik o.a. samen met Wouter zijn theorie van notenleer overlopen. Vandaag doen we dat nog eens, en morgen is het voor papa... Want woensdag is het al examen. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij het ernstig moet nemen, maar hij blijft natuurlijk een kind van 9... Ik ben benieuwd.

Affiche

Nieuw 'project' voor ons beiden: Wouter en ik gaan samen een affiche maken voor een optreden van zijn notenleerklasje. Vorig jaar heb ik de affiche alleen gemaakt en ik moet zeggen, ik vond ze wel stijlvol, al zeg ik het zelf! ;-)

Deze keer gaat hij helpen. We moeten nog een concept bedenken, maar de taakverdeling staat al vast: hij zorgt voor de tekening, ik zorg voor de lettertjes.

Wordt vervolgd!

Bloed, zweet, tranen

Heel de vakantie door heb ik Wouter laten oefenen op het lezen van noten, op het herkennen van maatsoorten, op de waarde van iedere noot, op het herkennen van sleutels, enz. Elke dag een beetje; al was het maar die kaartjes doornemen die ik van ieder nootje had gemaakt (een mini-notenbalkje op de voorkant met een solsleutel en de noot 'mi' getekend en dan stond op de achterkant de oplossing). Elke dag kon hij daarmee een kwartier langer opblijven verdienen, een kans die hij gretig nam.

Gisterenavond liet ik hem dan een 'examen' afleggen dat gelijkaardig was aan dat van de juf (u weet misschien nog wel, hij was grandioos gebuisd met 1,5/10). De oefeningen stonden allemaal op evenveel punten, want ik wilde hem zelf ook tonen hoeveel vooruitgang hij heeft geboekt.

Resultaat? 6,5/10 (een toename met 433%). En als hij in die ene oefening de opgave goed gelezen had, was het een 8/10 geweest.

Oef. Missie geslaagd!

Gevonden!!

De blaadjes van samenzang (zie mijn post Weeral iets kwijt) zijn gevonden! Hij had ze 'mislegd' in de kast, onder enkele tekeningen. Eigenlijk bedoelt hij 'onoplettend neergelegd' maar dat klinkt natuurlijk niet zo sympathiek als 'mislegd'.

En nu oefenen maar... hij heeft nog drie dagen om alles van buiten te leren...! *zucht* Waarom moet dat altijd zo stresserend zijn?

Allemaal nootjes

Op vraag van de juf van notenleer sprong ik even binnen toen ik Wouter woensdag ging afhalen van de les. Ze had niet zo'n goed nieuws voor ons. Wouter had 1,5/10 gehaald op zijn theoretisch examen, een rampzalig resultaat dat ervoor zou zorgen dat hij moet blijven zitten als het niet betert.

Een oudercontact was dus aangewezen.
Omwille van allerlei redenen - verjaardagsfeestjes, revalidatie... - had hij het voorbije trimester een aantal lessen gemist, en aangezien hij blijkbaar het meeste opsteekt in de les zelf was dat redelijk rampzalig. De juf noemde Wouter een jongen met veel talenten, en zeer intelligent, creatief en zelfzeker. Maar van wat ze daarna zei viel ik pas helemaal achterover: Wouter is haar meest gemotiveerde en gefocuste leerling. Euh? Gaat dit wel over mijn zoon?
In de uitleg die erachteraan kwam gaf ze wel aan dat ze zijn aandacht in de klas moet weten vast te houden, omdat hij anders in nogal storend en banaal gedrag vervalt. Vaak is dat in groepslessen niet gemakkelijk, maar als het lukt is hij helemaal mee. De sleutel is duidelijk uitdaging: heeft hij die, dan is hij helemaal mee.

Vroeger dacht ik eerder dat Wouter niet echt intelligent was. Het duurde lang om simpele dingen uit te leggen, en dan nog begreep hij ze vaak niet. In de klas is hij niet in staat hetzelfde aantal oefeningen te maken als zijn klasgenoten, dus werkt de juf met kruisjes bij de meest essentiële oefeningen, die hij wél allemaal moet afwerken.

Uit één van de eerste tests in het revalidatiecentrum, waarvan het resultaat enkele weken geleden al even terloops werd vernoemd, bleek dat onze Wouter hoogbegaafd is. Dat verandert de hele benadering naar hem toe. Dit oudercontact en de verdere resultaten in het revalidatiecentrum zullen nog meer duidelijk maken. Gebrek aan resultaat wordt wellicht veroorzaakt door gebrek aan uitdaging en teveel verveling. Dus geen aangepaste eisen meer - of is dat de foute conclusie?

Gelukkig ken ik zelf ook wat van muziek en zijn we in de gelegenheid om hem bij te werken in de vakantie. Zo zal hij in januari in staat zijn om de draad gewoon op te pikken met de anderen. Op zo'n moment weet ik weer waar die opleiding tot leerkracht voor dient.