Moe maar niet tevreden

Vorige zondagavond begon Wouter aan zijn huiswerk. Veel te laat, natuurlijk, maar... 'wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten'. Hem in al zijn huistaken controleren is onbegonnen werk, en eigenlijk kunnen we er hem redelijk goed in vertrouwen. Meestal komt het goed, tenzij het meer werk blijkt te zijn dan oorspronkelijk voorzien (zoals zondag), of hij moet herbeginnen omdat hij een fout maakte op een tekening die perfect moet zijn (ook zoals zondag). Om 2.00 uur 's nachts is hij uiteindelijk gaan slapen.

De volgende dag bleek dat hij de verkeerde tekening twee keer had gemaakt. En dat hij er nog drie bij moest maken tegen de volgende dag. Hij was al doodop toen hij thuiskwam van school, maar ja, zo zal hij het leren, toch? Enfin, maandag heeft hij vooral héél veel goede bedoelingen laten zien, en nog veel meer uitstelgedrag. Hij wilde eigenlijk dat we een briefje schreven voor school, dat hij te moe was voor zijn huiswerk. Maar dat hebben we principieel geweigerd. Hij heeft zijn weekend gevuld met computerspelletjes, en dit was geen geval van 'overmacht' zoals hij dacht, eerder een geval van 'medelijden'. En ik heb schrik van precedenten.

Enkele weken terug was hij ziek (misselijk en duizelig). We zijn naar de dokter gegaan voor een onderzoek. Het probleem was alleen dat hij niet erg ziek was. Eigenlijk was hij al veel beter tegen dat we er kwamen. De dokter reageerde redelijk toegeeflijk, en we kregen een attest voor zijn afwezigheid. Maar vorige week was het schoolsportdag. Wat bleek? Wouter was zwaar verkouden en zag het niet zitten om naar school te gaan. De dokter was deze keer al heel wat minder blij om ons te zien. Precedenten dus.

Gisteren was ik niet thuis. Ik neem aan dat hij wel redelijk op tijd gaan slapen zal zijn, maar zeker niet vroeger als anders. En vandaag? Grote discussies. Ik zag het aankomen toen we aan tafel zaten. Hij was moe, onredelijk, negatief, en zaagde over alles wat hij kon bedenken. School, familie, ons. Zijn broer. Hij startte de ene discussie na de andere, eisend, onredelijk, emotioneel. Je kan de discussies niet ontwijken, je kan geen argumenten blijven verzinnen om niet te antwoorden, ook al weet je dat elk antwoord olie op het vuur is. Maar niet antwoorden is eigenlijk nog meer olie op het vuur. Hij wordt er knettergek van.

De laatste weken is één van zijn motto's: "ik ga niet naar boven voor dit opgelost is". Maar er IS geen oplossing. Waaruit zou die moeten bestaan als de oorzaak volgens mij gewoon oververmoeidheid is? En dan blijft hij tot huilens toe staan, roepend, tierend, eisend dat we naar hem luisteren. Maar dat doen we al. Alleen wil hij dat niet geloven. Jammer.

We moeten een afspraak maken met de psycholoog/psychiater waar hij bij gaat. Met ons tweetjes, als ouders. Ik ben benieuwd. Volgens Wouter gaan we ferm op ons brood krijgen. Dat zou me verwonderen, maar ik wil er wel met een open geest heen gaan. Ik hoop alleen dat de oplossingen die ons worden voorgesteld ook echt oplossingen zijn, en niet alleen tijdelijke lapmiddeltjes.

Afwachten maar.

Weer een jaartje verder

Allereerst wil ik zeggen dat Wouter nu bijna 15 jaar oud is, en dat de reden dat ik minder post de voorbije jaren zijn privacy is. Niet veel mensen weten immers wie hij écht is en ik zou het jammer vinden dat hij ergens gevolgen gaat ondervinden van de dingen die ik over hem schrijf.

Mijn bedoeling is altijd geweest om anderen een beetje inzicht te geven in de wereld van een kind met ADHD. Het is niet al kommer en kwel; integendeel, er zijn massa's momenten geweest die ik nooit had willen missen! Toch denk ik dat ik me voortaan - uit respect voor zijn levenssfeer - zal moeten beperken tot redelijk saaie verslagen. Sorry daarvoor! :-)

Dit gezegd zijnde, is het tijd voor nog eens een update. Wouter behaalde - gelukkig - een A-attest in juni, en heeft dat eigenlijk te danken aan de inspanningen die hij de laatste twee maanden van het schooljaar wist op te brengen. We hebben getwijfeld om hem naar een Steinerschool te brengen hierna, maar gebrek aan plaats heeft daar anders over beslist.

Dus zit hij nu al bijna 2,5 jaar op dezelfde school. Toch heeft hij na de kerstexamens een nieuw contract gekregen. Dat contract houdt eigenlijk de beslissing van de klassenraad in: ofwel vertrekken, ofwel het papier met bijkomende voorwaarden ondertekenen.

Toen hij het contract kreeg was ik érg boos. Het was een lijst van detaillistische regeltjes op die voor een ADHD-kind gewoon niet vol te houden zijn: IEDER uur je agenda aan de leerkracht presenteren, IEDER uur je agenda stipt invullen, ELK moment kon de agenda gecontroleerd worden, en als hij niet in orde was kon hij alsnog buitenvliegen, ELK conflict op de speelplaats (of het nu zijn schuld was of niet) zou negatief geïnterpreteerd worden en voor ELKE nota zou hij strafstudie krijgen...

Waar ik dus vooral boos over was, was de absolute onhaalbaarheid en onredelijkheid van dit contract. 'Smijt hem dan meteen buiten, als dat jullie bedoeling is!' heb ik boos gereageerd. Waar ik twee jaar geleden - bij het contract van de vorige school - vooral teleurgesteld en verdrietig was, heb ik nu wél tegenstand geboden, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Natuurlijk ben ik blij dat de leerkrachten, en de titularissen in het bijzonder, heel veel moeite in de opvoeding van Wouter steken. Ik kan absoluut begrijpen dat hij niet eenvoudig is om in de klas te hebben, en dat hij in staat is een hele klas op stelten te zetten met slechts twee woorden. Ik wéét dat hij in discussie gaat en in niet afhoudt tot hij zijn gelijk heeft gehaald, en dat hij daar erg onbeleefd bij kan worden.

Maar als je weet dat orde en organisatie de zwakke punten zijn van een leerling, waarom stel je dan als klassenraad zo'n streng contract op? Toch alleen om de administratie in orde te maken om hem buiten te kùnnen gooien?

Met een bang hart hebben we uiteindelijk het contract ondertekend, en hij ook, omdat we niet wéér van school wilden veranderen (dat zou de vierde keer zijn op vijf jaar tijd). En na de paasexamens kwam er eindelijk positief nieuws: hij had zich vollédig herpakt. Hij was rustiger, beheerster, beleefder. Er waren nog conflicten, maar ze waren handelbaar. Er waren nog taken die hij vergat, maar veel minder dan vroeger. Toen ik ernaar vroeg, gaf de titularis het wel toe: ze had het niet verwacht. (Wij ook niet, trouwens).

Toen ik er Wouter over aansprak, vertelde hij dat zijn vriend hem een keer had uitgedaagd: 'Zeg jongen, kunt gij nu echt niet één uur normaal doen?' En Wouter - altijd elke uitdaging aangaand - had een heel uur lang zijn manieren gehouden. Daarna had de vriend gezegd: 'Zie je nu wel dat je het kunt? En nu tot het einde van het schooljaar hé!' Voor hem was dat precies de aanmoediging die hij nodig had.

En hier schuilt een heel belangrijk principe in, denk ik: leeftijdsgenoten hebben een grotere invloed dan alle ouders, leerkrachten en psychologen bij elkaar. Pubers gaan hun gedrag toetsen aan wat andere pubers ervan denken - en wat de volwassenen erover denken, leggen ze vreugdevol naast zich neer. Ik ben er dus niet zeker van dat het echt het contract was dat bepalend was voor zijn gedrag, maar denk dus dat de vriend - en het feit dat die de drukte een beetje beu werd - de doorslag heeft gegeven.

Wij hopen - net als vorig jaar - dat hij op weg is naar een A-attest, dat hij het volhoudt, en dat hij op deze school kan blijven. Tot over enkele maanden!

Moeilijk weekend

We zijn op lang weekend geweest naar de Eifelstreek. Een toffe streek met een zeer mooi landschap, met 8 toffe volwassenen en 5 toffe kinderen van 12, 7, 4, 3 en 1. Het was erg leuk en we waren allemaal zielsgelukkig dat we elkaar nog eens voor langere tijd konden zien. De meeste volwassenen ken ik intussen al 13 jaar en zij hebben ook de geboorte van Wouter meegemaakt, wat de band nog specialer maakt.

Wouter zelf is in januari van school veranderd. Hij is er rustiger door geworden, minder gespannen. Maar hij blijft even veeleisend en blijft even weinig presteren. Hij weigert halsstarrig om de dingen volwassener aan te pakken, want hij wil niet "saai worden" of "een nerd zijn". Tsja.

Zondagvoormiddag probeerden we een spelletje Monopoly te spelen. Pieter (bijna 8 intussen) speelde in stilte, lette op, probeerde een 'strategie' uit te werken en werd graag geholpen. Wouter (over 5 maanden 13) lette niet op, maakte allerlei domme opmerkingen tussenin, wist nooit wanneer het zijn beurt was en was boos als we gooiden nadat hij weer eens niet gezien had dat we hem huur schuldig waren. Hij gedroeg zich als een kleine kleuter die zijn zinnetje niet krijgt. Het enige wat het plaatje compleet zou gemaakt hebben, was krijsend op de grond gaan liggen. Een vriend die zo lief was om mee te spelen trok grote ogen. Ik schaamde mij in Wouters plaats.

Mijn geduld raakt stilaan op. De bodem van het vat is in zicht. Wouter gedraagt zich als een egoïst, een rasechte opportunist, gaat over lijken, is niet voor rede vatbaar tenzij je er eerst een kwartier tegen "preekt". Wanneer gaat dit veranderen?

Wij hebben hem alvast laten weten dit niet langer te pikken. Hij gaat leren kijken, leren luisteren en zich leren afvragen waarom wij iets vragen. Hij gaat respect leren tonen. En zolang hij dat niet kan, doen wij niet meer mee.

Hier heb ik geen zin meer in...

Vlaaienslag 2008. Meer dan 1300 vlaaien werden verkocht ten voordele van de school van de kinderen. Met de opbrengst koopt het oudercomité iets ten voordele van de school. Vorig jaar waren dat speeltoestellen voor de kleuters.

Tot 2006 telden de verantwoordelijken alles op in Excel. Voor het gemak en voor het vermijden van fouten maakte ik voor de versie 2007 een Access database op. Elk briefje moest wel ingegeven worden (met naam, aantal vlaaien, adres enz.) maar het resultaat waren enkele eenvoudige rapporten waarbij in één oogopslag te zien was hoeveel taarten van welke soort voor welke straat klaargezet moesten worden. Bovendien zaten daarachter nog de leveringsgegevens: één blad per straat en gesorteerd per huisnummer. Elk briefje had een nummer en het enige wat je moest doen was de briefjes in volgorde uit de stapel halen.

Vorig jaar heb ik de briefjes ingegeven en ben ik gaan meehelpen met het sorteren van de briefjes. Dat ging goed. Op basis van het gemak van de rapporten voor de leveringen werd besloten om het dit jaar op dezelfde manier te doen.

Dit jaar echter heb ik de briefjes alleen maar ingegeven, en de rapporten als stapel meegegeven aan die andere mama die ze zou sorteren.

Resultaat:
1. er gingen rapporten verloren (hoewel het document in één keer is geprint en als stapel is meegegaan)
2. 80% van de totalen was handmatig uitgerekend (wat een tijdverspilling)
3. de rapporten met de overzichten per straat (onmisbaar voor de levering) werden deze morgen niet meer meegebracht (God weet wat ermee gebeurd is)

Ik heb in totaal zeker 4 uur briefjes zitten inputten in de database. En wat is het resultaat? Dat ze hun eigen systeem blijven gebruiken. Niemand kan zo controleren waar de fouten vandaan komen. 't Zal wel weer allemaal mijn schuld blijken. Maar één ding weet ik: computers liegen niet.

Kan dit uitgepraat worden? Ik hoop het. Ik heb niet het idee dat ze nu echt openstaan voor argumenten. Het was deze morgen al een verhitte discussie waarbij ze absoluut niet snapten wat ik bedoelde. Het was natuurlijk ook niet het juiste moment. Maar als ze het per sé zelf in handen willen houden, dragen ze de gevolgen maar.

Mijn eigen impulsieve zelf kennende moet ik wachten met ontslag nemen uit het oudercomité, maar dat is precies wat ik eigenlijk zou willen doen.

Mocht het je al opgevallen zijn: ik ben een beetje gefrustreerd... :-/

Te laat!

Gisteren was Wouter - weeral eens - te laat op school. Een kwartiertje later kreeg ik een oproep op mijn gsm. Mevrouw de directeur vroeg waarom Wouter te laat was en of het alsjeblieft niet mogelijk was om hem wél op tijd te laten komen.

Ik legde uit hoe het zit 's morgens, dat het echt bijzonder lastig is om hem - en Pieter, die echt niet helpt - op tijd klaar te krijgen.
'Ja maar,' antwoordde ze, 'u bent er toch om structuur te bieden?'

Dat was wel wat kort door de bocht vond ik - alsof ik dàt nog niet geprobeerd had! - en ik moet zeggen dat ik een hele dag van de wijs was dat ik eigenlijk de schuld kreeg van Wouters telaatkomen. Ik kan niet uitleggen hoe vermoeiend die dagelijkse maak-je-maar-eens-op-tijd-klaar-strijd wel is! En hoe weinig vat ik er eigenlijk op heb.

Nu is Wouter al lang van het gedacht dat hij niet op tijd kan komen door mama's schuld. Dat had hij ook gezegd tegen de directeur. Zijn argumenten hadden wel een grondslag van waarheid, maar waren niet afdoende om zijn eigen gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verantwoorden. Zonder dat ik ook mijn verantwoordelijkheid wil ontlopen, ben ik echt van mening dat het hem onderhand wel zelf moet gaan lukken om op tijd te komen. Ik besloot dus om het over een andere boeg te gooien.

Gisterenavond ging ik hem ophalen bij de revalidatie en zei ik hem dat ik het niet pik dat ik van zijn directeur onder mijn voeten krijg omdat hij niet op tijd komt. Ik brak zijn protest af en vroeg hem wat er nodig zou zijn om wél op tijd te kunnen komen. Wat moet er thuis veranderen zodat hij het niet meer op mij moet steken? Samen stelden we een planning op, met uren: voor die tijd moet dat gebeurd zijn, voor die tijd dat enz.

Vanmorgen trad het reddingsplan in werking. Om 8.20 stonden we klaar aan de deur - vijf minuten later dan voorzien. Ik vroeg hem waar hij nu die vijf minuten verloren was. Hij besefte wel dat het was omdat hij nog een tweede keer cornflakes had genomen. Dus ik vroeg hem of we voortaan vijf minuten vroeger zouden opstaan zodat hij tijd had voor een tweede kom cornflakes? Nee, zei hij, ik zal voortaan gewoon één keer cornflakes eten.

Het begint hem met andere woorden te dagen dat hij het zelf moet doen!

Handschoenen

En weer een lastige morgen achter de rug... Deze keer ontplofte het op het moment dat ik zei dat Wouter zijn handschoenen niet mocht aandoen. Ik heb daar mijn redenen voor: ten eerste vriest het niet en ten tweede geraakt hij ze dan toch maar kwijt en heeft hij geen handschoenen meer als het wél koud wordt.

Hij begon met gewoon tegensputteren, waarop ik mijn 'neen' herhaalde en zei dat hij jas en schoenen moest aandoen om naar school te vertrekken. Daarna bleef hij proberen, en nam achtereenvolgens volgende stappen om tóch zijn zin te krijgen: opnieuw de vraag stellen, een argument bovenhalen, opnieuw de vraag stellen, wenen, nog een argument naar boven halen, zeggen dat we hem altijd alles weigeren, nog harder wenen, roepen, met de voeten stampen, nog eens roepen dat we altijd neen zeggen, naar boven lopen, terug naar beneden geroepen worden, wenen, nog een argument bovenhalen. En al die tijd bleef ik herhalen dat ik mijn beslissing al had genomen en dat het dus geen zin had om het nog eens te vragen, te bewenen, te beargumenteren, te ...

Mensenlief, het zijn maar handschoenen!!! Wat me doet vermoeden dat het eerder om de sport gaat van het 'winnen' (hij tegen mij) dan om de handschoenen zelf. Want wie kan dit anders en redelijkerwijs verklaren?

Resultaat deze morgen: tien minuten te laat en nog op het nippertje de bus gehaald voor het medisch onderzoek.

*Zucht!*

Lesgeven

Er is heel veel gebeurd de voorbije weken, maar het werd toch allemaal wat overheerst door mijn zoektocht naar een stageschool. Vorig jaar had ik de luxe gehad om op één-twee-drie een school te vinden: de eerste school waar ik naar belde (op 10 meter van ons deur nota bene) zag het al zitten. Hoe anders ging het dit jaar. Ik denk dat ik minimum vijftig mails heb rondgestuurd, eerst naar de scholen van ons dorp en de dorpen rond ons, dan naar de gemeente, dan naar alle andere deelgemeenten, dan naar de deelgemeenten van de naburige gemeenten, enz. Op den duur waren de scholen die ik aanschreef al 50 km ver. Ik werd licht wanhopig, panikeerde zelfs, want voor 5 november moet ik een stageschool vinden waar ik mijn eindstage kan doen: het is een absolute voorwaarde voor het behalen van mijn diploma leerkracht lager onderwijs eind dit schooljaar.

De reden dat het allemaal zo moeilijk ging is dat elke school in deze regio een stagecontract heeft met de normaalschool 20 km verderop. Anders dan wij moeten die studenten niet zelf een stageschool zoeken maar wordt dat voor hen geregeld. Beseffen zij wel wat een cadeau dat is? Bijna allemaal antwoordden de scholen dat ze geen plaats meer hadden door dat stagecontract. Ik kon wel huilen. Een zeldzame directeur wilde mijn vraag overwegen, maar ik had er al niet veel hoop meer op.

Gisteren kreeg ik dan eindelijk het verlossende nieuws: er was een school die niet vol zat met stagiairs van de normaalschool, maar een plaatsje had. Ik kan niet beschrijven wat een last er van mijn schouders is gegleden! Ik mag lesgeven in het tweede leerjaar, het is een klein en volgens de juf heel gezellig klasje. Ik kijk er echt naar uit, en heb er heel veel zin in!

Toen ik het nieuws aankondigde aan Wouter, en hem vertelde dat ik eind dit jaar mijn diploma ga hebben, als alles goed gaat, vroeg hij of dat betekende dat ik vanaf volgend jaar juf ben.
"Ja," antwoordde ik, "maar dat betekent natuurlijk niet dat ik ga lesgeven."
"Waarom niet?" wilde hij weten.
Nu heb ik daar allerlei redenen voor, en één daarvan is ongetwijfeld (en niet in het minst) dat ik mijn huidige werk graag doe. Maar dat vond ik nogal moeilijk uit te leggen, zo snel en ineens, dus koos ik voor: "Niemand zegt dat ik een school in de buurt kan vinden die juffen nodig heeft hé."
"O, maar dat is niet moeilijk hoor! Volgend jaar gaat mijn juf op pensioen, dus jij kan dan juf van het vijfde worden!"

Schitterend hoe eenvoudig de wereld voor een tienjarige nog is. Wellicht zeg ik dat over twintig jaar van mijn huidige wereldje ook. Binnenkort word ik dertig! Hopelijk blijkt de wereld die dag niet hopeloos veel gecompliceerder te zijn dan ik altijd heb gedacht! ;-)

Haat en liefde?

Deze en volgende week is papa twee weken thuis om een nieuwe vloer in keuken en woonkamer te leggen. De kindjes gaan dan naar de vakantieopvang zodat ze niemand in de weg lopen, maar ook zodat ze zouden kunnen spelen, want bij ons thuis zit alles in dozen.

De school begint normaal om 8u30, maar je kan de kinderen er maar pas brengen vanaf ongeveer 8u15. De vakantieopvang is al open om 7u... maar we hebben nog niet veel gebruik kunnen maken van dat vroegere uur. Nu Wouter weer thuis is, wordt het weer even hopeloos als voorheen om beide kinderen 's morgens tijdig klaar te krijgen. En zij zijn niet haastig, want in de opvang moet je niet op tijd zijn. Maar mama, die moet werken? Daar houden ze geen rekening mee. Met als gevolg dat ik even vaak te laat kom als tijdens het schooljaar...

Op zo'n momenten geraak ik zo gefrustreerd dat ik soms wens dat het allemaal eenvoudiger was. De stilte van vorige week heeft deugd gedaan, maar heeft me ook doen beseffen dat het vroeger simpeler was om rustig op te staan en dat ik er niet op moet rekenen dat dat de komende vijf jaar gaat beteren... Een echt ochtendhumeur heb ik niet, maar ik krijg er wel één als Wouter maar doorratelt en doorratelt over het verschil tussen het geluid van een F14 en een F16. Of waarom een Nissan S350C (of zoiets) zoveel cooler is dan een andere hippe en getunede auto. Of wanneer hij zit op te sommen wat Pieter allemaal heeft gedaan dat niet mocht en wat hij niet heeft gedaan dat moest. Waarom spaart hij al die energie niet om zichzelf te controleren? 't Is niet dat hij alles perfect doet!! Integendeel.

Ik ben blij dat papa twee weken thuis is om de boel min of meer mee onder controle te houden. Misschien kan hij dan aan den lijve meemaken dat het effectief geen lachtertje is, die twee 's morgens, ook al geeft hij Wouter zijn pilletje vijf minuten vroeger dan ik normaal doe. Anderzijds moet ik papa wel sparen, want hij moet tenslotte vloeren leggen terwijl ik rustig op mijn werk zit...