Comment je m'appelle?

Ongelooflijk maar waar, maar onze gasten zijn aan het zàgen om terug naar school te kunnen. Voor Wouter gaat het vooral over het feit dat hij nu Frans zal leren. En Pieter? Die zal ook Frans leren dit jaar, want vanaf dit schooljaar krijgen alle kinderen in de derde kleuterklas een soort basis-Frans.

Wouter was erg aan het zeuren, dus heb ik hem al een paar woorden Frans geleerd. Hij vond het héél erg tof, zo bleek.
"Comment tu t'appelles?" vroeg ik hem.
"?"
"Ik vroeg net hoe je heet."
"O. Euh... Wouter!"
"Neenee, je moet antwoorden met een Franse zin. Je m'appelle, en dan zeg je je naam. Opnieuw. Comment tu t'appelles?"
"Je m'appelle Wouter."
"Goed zo," zei ik. "Nu een andere. Als je in het Frans wil zeggen hoe oud je bent, dan zeg je eigenlijk welke leeftijd je hebt. Dat is moeilijk. Iedereen vergeet dat. Dus je zegt: j'ai neuf ans. Maar als ik dat wil weten, vraag ik jou: Quel âge as-tu? We proberen. Quel âge as-tu?"
"J'ai... mama, wat was dat ook alweer? O ja, neuf ans."

Zo gingen we een tijdje door. Ik stelde de vragen door elkaar en liet hem de vragen ook aan mij stellen. En dat ging goed. Tot ik vroeg: "Comment je m'appelle?" Die had hij nog niet gehoord. Ik hoorde zijn verstand kraken en ratelen. Hij zweeg. Ik zei dat dit een moeilijke was. Aha, zag ik hem denken, ruikt dit naar een uitdaging?

Ik vroeg hem opnieuw: "Comment je m'appelle?"
"Hebt gij geheugenverlies of zo?" vroeg hij nu. "Tu t'appelles mama!"
Voilà. Voortaan heeft hij een mama met geheugenverlies.

De Pikkel en de Wob

---
Een wob mufte zijn frinse fruin.
Een pikkel beunde snerp in de fruin van de wob.
"Groes mijn bale fruin", loeg de wob biest, "mijn fruin is een frins".
"Proest bedaan", makkelde de pikkel.
"Mart jij benedel geen lijpjes?"
"Ik mart geen rotse pikkels", slukte de wob biester.
---

Dit stukje staat ergens in mijn cursus "Leesonderwijs" en toont aan dat je enkele vragen over een tekst kan beantwoorden zonder dat je hem begrijpt. Het gaat dan wel over vragen die over letterlijke weergave van de tekst gaan (wat mufte de wob? hoe beunde de pikkel in de fruin van de wob? enz.). Dit soort oefeningen noemden we vroeger nogal eng 'begrijpend lezen'.

Mijn vraag aan jullie - omdat ik dit echt een grappig tekstje vind - is de volgende: wat lees je in deze tekst? Wat zie je voor je als je leest hoe een pikkel snerp in de fruin van de wob beunt? Vertaal het eens naar de situatie die je voor je ziet, in Nederlands dat voor iedereen te begrijpen is? Laat je niet beïnvloeden door de anderen! Ik ben benieuwd... ;-)

Helemaal vanzelf!

Vanavond zaten de kindjes gezellig naar een film te kijken. We hadden de afspraak gemaakt dat ze om acht uur zouden moeten stoppen, en dat het vervolg voor morgen zou zijn. Wouter wist dat Pieter om acht uur moest gaan slapen, en hij nog tot negen uur zou mogen opblijven. Intussen was ik bezig met studeren - mijn eerste herexamen is volgende week dinsdag - en was papa buiten met het zwembad bezig.

Enfin, ineens zag ik dat het al kwart na acht was, dus ging ik naar hen toe en zette de video op pauze, met de woorden: "het is tijd!" De kinderen hebben zich zonder morren rechtgesteld en zijn allebei naar boven gegaan, en zijn allebei in bed gekropen. Samen. Zonder mopperen, zonder tegenspreken, zonder babbelen, zonder giechelen. Wouter dus zelfs drie kwartier te vroeg.

Papa en ik schudden net vol ongeloof het hoofd, toen hij naar buiten kwam om nog te gaan plassen. We waren ervan overtuigd dat hij zijn 'vergissing' had ingezien en nu een excuus zocht om op te staan, maar nee hoor. Na zijn sanitaire stop kroop hij weer keurig het bed in. Helemaal vanzelf!

Of hoe de wonderen de wereld nog niet uit zijn.

Wouters eigen mopje

"Mama, ken jij die mop al van 'dat dacht ik al?'", vraagt Wouter me.
"Euh, neen, van die mop heb ik nog nooit gehoord", antwoord ik in alle eerlijkheid.
"Dat dacht ik al", merkt hij grinnikend op.
"Mama, ken jij die mop al van 'dat dacht ik al?'", vraagt Wouter me even later opnieuw.
"Ja, maar dat heb je me al gevraagd. Nu ken ik ze wel al, hoor!", zeg ik nu.
"Dat dacht ik al", antwoordt hij nu giechelend.

Ik schiet in de lach, vind de mop eigenlijk wel leuk. Zelf uitgevonden, zegt hij. Misschien hebben die mannen gewoon tijd teveel in de opvang. Of misschien komt zijn humor nu eindelijk op een niveau dat wij ook kunnen meelachen?

Een mooie tekening

Zich van geen kwaad bewust ging papa vorige week dinsdag Wouter ophalen in de opvang. De leidster sprak hem aan: "Heb je Wouters tekening al gezien?" Papa verwachtte weer een pronkstuk te zien te krijgen, maar niets was dus minder waar.

De nogal schunnige tekening had hij - als we hem mogen geloven - samen met een vriendje gemaakt. De preciese omstandigheden blijven erg vaag, want als we hem naar uitleg vragen begint hij een heel omstandige uitleg die er naar ons mening erg weinig toe doet. Enfin, we zullen het wel nooit weten.

Nu heb ik er geen problemen mee dat Wouter op school van zijn vriendjes 't een en 't ander te horen krijgt en daardoor op zijn negende in grote lijnen weet hoe seks in elkaar zit. Hij denkt erover na en wil er uiteraard meer over weten. Ik geef hem ook uitleg, zoveel als toelaatbaar, maar eerder biologisch dan seksuologisch.

Waar ik wél een probleem mee heb, is dat hij het allemaal nogal moeilijk voor zich kan houden. Gelukkig is Pieter nogal ondankbaar als publiek (hij begrijpt totaal niet waar Wouter het over heeft) maar andere kinderen - in onze omgeving én in de opvang - zijn meer dan gezond nieuwsgierig. Zo betrappen we hem af en toe op gesprekken die totaal niet geschikt zijn voor de zesjarige waar hij het tegen heeft. Bijgevolg had ik hem al meermaals gevraagd om daarmee op te houden. En dan dus dit.

Hij heeft het geweten. Een week kamerarrest. Hij mocht op zijn kamer spelen, strips lezen, alles wat maar niet elektronisch was. Van dinsdag tot en met maandag. De enige uitzonderingen waren uitstapjes die we met heel de familie deden (en gelukkig waren dat er dit weekend nogal wat). Papa vond het sterk overdreven - hij zag niet helemaal waar ik precies een probleem van maakte - maar ik ben blij dat hij evengoed de straf tot het einde is blijven toepassen. Het zou anders een erg fout signaal geweest zijn.

En nu te hopen dat hij doorheeft dat hij jongere kinderen niet meer moet lastigvallen met dit soort dingen!