De invloed van reclame

De twee jongens zitten een yoghurtje te eten. Dat lusten ze graag, maar ze kijken ook graag naar reclame. Die twee opgeteld leiden tot het volgende gesprek.

"Pieter, gaan we straks met de lego's spelen?"
"Ja, of nee... ik voel me een beetje opgeblazen."
"Dan moet je van die speciale yoghurt eten."
"Ja, dat is waar." antwoordt Pieter, en hij eet verder.
Ineens verkondigt hij vol trots: "Ja, ik proef de actidenaurus al! Nu voel ik me helemaal Activia!"

Brieven

In mijn vorige post vertelde ik al dat papa een keimooie brief had opgesteld voor Wouter. Die was blijkbaar laaiend enthousiast!

Het briefje dat we op woensdag terugkregen leek eerder een verplicht nummertje, maar het briefje van donderdag was een totale verrassing en was heel tof geschreven. De directeur van de school was woensdag op bezoek gegaan op de zeeklassen en vertelde dat Wouter tijdens haar bezoek speciaal gevraagd had of hij nog een brief mocht gaan schrijven voor mama en papa! Donderdagochtend had ze de post bij.

De brief stond vol tekeningen, die onderstreepten wat hij vertelde. Joske de Beer heeft afgedaan, zoveel is zeker. De brief was versierd met Joskes die wegliepen voor een pistool. Verder had hij een mooie krab getekend en een mannetje dat schelpen verzamelt - er zat er trouwens eentje bij de brief. Ook de tekening die hij maakte voor zijn broer (in antwoord op de mooie tekening die zijn broer had gemaakt voor hem) was de nagel op de kop: hij had hen allebei kleren aangetrokken die ik zo kan aanduiden in hun kast :-)

Ook de tekst was redelijk raak. Hij had voor iedereen een blokje geschreven, dat verbazend genoeg ging over dingen die ons echt interesseerden. Het is de eerste keer dat het mij opvalt dat hij erin slaagt om een tekst te schrijven waarbij hij rekening houdt met zijn publiek. Zelfs voor zijn overgrootmoeder - die woont bij ons in - had hij een stukje geschreven over 'mooi en meedogenloos'... Ook dat was de nagel op de kop! ;-)

Ik ben eigenlijk wel apetrots, ook al heeft hij het zelf gedaan... Ik denk dat dat eigen is aan ouder-zijn!

De Wouter-weg-week

Wouter is op zeeklas. Een hele week! Van maandagmorgen tot vrijdagnamiddag. Mmm, wat is het hier lekker rustig... Wat zeg ik? Muisstil!
Maar we missen hem wel, zenne. Het is nu half negen en normaal zit hij op maandag dan nog op. Nu niet dus. Onze avond zal rap voorbij zijn!

Ik weet niet wat Pieter in gedachten heeft, maar het lijkt alsof hij denkt dat geen broer thuis ook extra vrijheid betekent. En dat betekent koppen, koppen, koppen en nog eens koppen. Van zodra hij zijn zin niet krijgt, gaat dat kind in staking en gaat hij mokkend in een hoekje zitten. Vreselijk. I hate it!

Papa heeft voor Wouter een hele mooie brief gemaakt, waarin we hem vertellen hoeveel we hem missen. Ooit heb ik voor mijn achttiende verjaardag een reuzenbeer gekregen. Lang lang geleden dus :-) en natuurlijk heb ik die nu nog. Papa heeft allerlei foto's gemaakt met die beer aan tafel, die beer met de boekentas, met de badmuts, met de lego's... Allemaal met de boodschap dat we 1. geen vervanging nodig hebben voor Wouter en 2. de beer het er lang niet zo goed vanaf brengt als Wouter zelf! :-)

Intussen zitten mijn losse stagedagen er ook op: de voorbije zeven weken heb ik telkens één dag per week lesgegeven als juf in het tweede leerjaar. Er komt nu nog een volledige week aaneensluitende stage en dan nog een halve week themastage. De werkpunten die nog overblijven: timing beter in het oog houden én strenger zijn. Dat zal ik de komende weken even laten bezinken en er dan met nieuwe moed tegenaan gaan.