Testresultaten

Maandag ben ik naar de neuroloog gegaan die me uitleg heeft gegeven bij de resultaten. Hij had een stuk of zeven parameters (ik weet niet zo goed meer dewelke, maar sociale relaties en emotionele intelligentie waren er twee van geloof ik) die hij had uitgezet op een soort van grafiek. De middenzone was 'borderline', en alles daarboven wees op ADHD. Eén parameter zat onder borderline, één parameter zat in borderline en de vijf andere zaten erboven. De conclusie was dus redelijk duidelijk.

De vragenlijsten waren wel heel doorzichtig, moet ik zeggen. Zo van: "kan u goed stilzitten": zelden, soms, vaak, altijd. Of: "ik hou me aan mijn opgestelde planning": zelden, ...
Ik ben blij dat ik toch de tijd heb genomen om elke vraag kritisch te bekijken voor ik ze heb beantwoord. Anders zouden de testresultaten nu voor mij absoluut niet geloofwaardig zijn. Doordat ik elke vraag naar waarheid (en zonder impulsiviteit) heb proberen beantwoorden, zijn ze dat nu wel.

De volgende stap is niet medicatie. De neuroloog zei dat ik daarmee wellicht niet afdoende zou geholpen zijn. Hij stelde eerder een vorm van coaching of psycho-educatie voor, die me zou helpen om mijn dagelijkse organisatie op orde te krijgen én te houden. Ik heb intussen wat opzoekingen gedaan, en ik denk dat ik geen nood meer heb aan psycho-educatie, gezien de ervaringen die we al hebben met Wouter en mijn opleiding als leerkracht. Coaching lijkt me wel iets, maar dat valt op acht weekdagen tussen 10.00 uur en 12.00 uur! Alsof alle ADHD'ers vanzelfsprekend werkloos zijn... Misschien moet ik 8 halve dagen verlof nemen, maar daar staat mijn man natuurlijk niet voor te springen.

Gisteren vertelde ik mijn man dat ik met die coaching al die dingen die hij me verwijt (gebrek aan tijdsbesef, het niet kunnen stellen van prioriteiten, dingen niet kunnen afwerken ...) minstens gedeeltelijk zou kunnen oplossen, maar dat het wel tijd en wat geld zou kosten (85 euro voor alle acht sessies, om precies te zijn). Toen zei ik dat het alternatief was dat hij maar definitief moest leren leven met mijn tekortkomingen... ;-)
Hij kon er de humor gelukkig van inzien!

Hostie

De kinderen van het eerste leerjaar waren al enkele weken hard aan het oefenen voor het grootouderfeest.

De avond voor het grote moment vraagt mijn jongste zoontje vlak voor het slapengaan ineens of hij een hostie mag hebben als de juf hem er één geeft. Nu moet je weten dat wij thuis protestants zijn en dus niet meedoen aan communies en bijgevolg ook niet aan hosties. Ik had de vraag wel ééns verwacht, maar zes maanden voor de eerste communie? Dat leek me al heel erg lang op voorhand.

"Neen, vriendeke, want jij doet je communie niet hé," antwoord ik hem dus.
"Ja, maar mama, de juf heeft ons een hostie gegeven om te oefenen voor het grootouderfeest."
"Zo? En wat moeten jullie dan doen op het grootouderfeest?"
"Dat mag jij nog niet weten, mama, dat is nog een geheim."

Zo komen we niet verder natuurlijk. Ik vraag hem uiteindelijk of hij die hostie dan al heeft opgegeten.
"Nee hoor," antwoordt hij, "hij zit in de boekentas!"
Nadat ik met hem afgesproken heb dat hij zijn pyjama aantrekt, loop ik naar beneden om in zijn boekentas te kijken.

Luid lachend toon ik uiteindelijk aan papa wat ik in zijn boekentas vind: een zure hostie... of ook nog wel ouwel of ufo genoemd - ik denk dat elke regio wel een andere naam heeft!

Op het grootouderfeest blijkt waarom hij moest 'oefenen': de kindjes van het eerste leerjaar overlopen de jaarkalender maand na maand, met als hoogtepunt in mei: de eerste communie. Eén van de kindjes is de priester, een ander krijgt de hostie. Geen echte natuurlijk, maar een zure!