Rode kaart

Wouter kreeg vrijdag op het kerstrapport een rode kaart - 't is te zeggen: een laatste kans tot eind januari om beterschap te laten zien. Niet qua cijfers, hoewel die op het randje zijn, maar qua gedrag. Ik had graag gezien dat het allemaal wat beter zou gaan na de moeizame voorbije vier jaar, maar helaas blijkt er meer aan de hand dan enkele aanpassingsmoeilijkheden.

We kregen vrijdag een begeleidingscontract onder de neus geschoven:

Dit contract biedt deze leerling een laatste kans om zijn gedrag aan te passen aan de op school geldende normen beschreven in het schoolreglement.

Wat loopt fout?
Wouter stelt eigen wetten en grenzen. Hij aanvaardt geen gezag: doet niet wat een leerkracht vraagt. Krijgt hij een positieve opmerking, dan maakt hij daar misbruik van. Zijn houding tegenover leerkrachten is vaak ongepast: hij gaat in discussie, spreekt tegen, schrijft ongepaste opmerkingen op het examen. Sanctioneren heeft geen effect.
Dit gedrag verstoort het normaal lesverloop waardoor ook de andere leerlingen het recht op goed gestructureerde lessen ontnomen wordt.
Voor leerkrachten is het niet haalbaar om op deze manier verder te werken.

Wat verwachten wij?
De klassenraad is van mening dat wij het gedrag van Wouter niet kunnen sturen door te sanctioneren. Dit is een eindeloze cirkel die moet doorbroken worden. Wouter moet op een andere manier leren inzien dat zijn gedrag niet kan. Wij adviseren daarom dringend professionele hulp te zoeken.

We hebben de voorbije maanden een systeem van dagelijkse en wekelijkse volgkaarten gehad, nota's in de agenda, oudercontacten, extra afspraken met de directie... De school heeft echt alle middelen uitgeput om eind januari te kunnen beslissen dat hij niet meer moet terugkomen.

Ik weet nog niet wat we verder gaan doen. Ik vrees een beetje dat het te laat is om nog beterschap te verkrijgen voor eind januari. En zoals mijn tante terecht opmerkte: als je al van school verandert doe je dat beter begin januari dan eind januari. Maar hij gaat op elke school dezelfde problemen tegenkomen... dat kan toch bijna niet anders?

In het middelbaar geraken

Vorige week is papa - willens nillens thuis wegens een tekort aan werk - naar de school gegaan om Wouter in te schrijven in het kunstonderwijs. Het 1e leerjaar is in de A-richting, vanaf het tweede leerjaar kiezen ze voor kunst als bijvakken en vanaf de tweede graad is het echt KSO: kunstsecundair onderwijs.

Ik ben heel benieuwd wat het gaat geven natuurlijk. Hij is nog zo kinds in zijn doen (en dat is niet omdat wij hem "klein" willen houden): onverantwoordelijk, impulsief en ontwijkend, niet in staat om iets te structureren of te plannen en al helemaal niet om iets te doen 'wat moet'. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat die volgend jaar elke dag een half uur heen en een half uur terug op de bus zal moeten zitten. En toch. Misschien is het eerste middelbaar 'de schok' die hij nodig heeft.

De reva is nu ook afgelopen, wat ons programma weer wat verlicht. Hij zei dat hij de juffen wel zal missen. En toen ik hem vroeg wat hij zou doen met alles wat hij geleerd had, zei hij: "In het middelbaar geraken!"

Het 6e-leerjaarsyndroom

Intussen zijn er een vijftal maanden gepasseerd sinds ik de laatste keer blogde. Af en toe krijg ik nog reacties op oudere posts, en dan ga ik even kijken wat ik toen schreef. Heel tof!

Wouter zit nu in het zesde leerjaar en heeft last van het 6e-leerjaarsyndroom. In gedachten is hij helemaal niet bezig met proeven of interdioscane toetsen; wel met de klasactiviteiten van de laatste week, die los zullen staan van de lessen. Hij schijnt van mening te zijn dat het allemaal in kannen en kruiken is en dat hij volgend jaar rustig naar het eerste middelbaar zal kunnen.

Niets is minder waar. Zijn resultaten zijn zo op het randje dat hij serieus uit zijn sloffen zal moeten schieten om erdoor te zijn. Hij doet het niet goed, zeker niet als we kijken naar wat we volgens zijn intelligentie mogen verwachten. Maar net zoals zoveel hoogbegaafde kinderen schiet hij er meestal qua emotionele en sociale intelligentie erg bij in, waardoor hij ondermaatse resultaten haalt. (Tessa Kieboom schrijft trouwens dat je kinderen met een hoog IQ en een laag EQ niet hoogbegaafd mag noemen, en eigenlijk ben ik het met haar eens.)

Tot een week of twee geleden scheen hij ook te denken dat hij naar 1B zou kunnen als hij niet geslaagd zou zijn. We hebben hem fijntjes maar kordaat duidelijk gemaakt dat hij of naar 1A gaat of zijn 6e kan overdoen. Sedertdien lijkt hij ook iets meer bereid om te werken...

Vorig weekend zijn we ook enkele scholen gaan bezoeken: één voor technisch onderwijs en één voor kunstonderwijs. Zijn voorkeur gaat nu uit naar het KSO. Ik kan hem daarin volgen, maar stel me tegelijk vragen bij de toekomstmogelijkheden. Een lasser of een loodgieter heeft iedereen nodig. Dat is een pak duidelijker dan hoe gemakkelijk je je kunstwerken zal kunnen slijten... Zijn antwoord op de vraag "wat wil je later worden?" is dan ook gewijzigd van "auto-tuner" naar "kunstenaar". En toen ik hem gisteren vroeg hoe hij zich dat voorstelde, antwoordde hij: "hard werken". Ik moet verbaasd geleken hebben bij zoveel inzicht, want papa verduidelijkte: dat heeft de tekenjuf hem opgestoken...

Hij heeft zijn plechtige communie niet gedaan, en we hebben ook geen lentefeest georganiseerd. Maar hij is wel bezig met een opsomming van alle cadeaus die hij wil: van een eigen laptop over een nieuwe gsm over een groot star-wars-legopakket. Hoe duurder, hoe beter. Wij blijven hem zeggen hoe egocentrisch en hebberig dit overkomt, maar moeten toegeven dat dit toch iets is dat hij altijd al was: een opportunist in hart en nieren.

Ik hoop dat het hem zal meevallen - die laatste weken zijn natuurlijk lastig maar er staan ook mooie beloningen tegenover. En als hij erdoor is, krijgt hij van ons een leuk zomerfeest. Eind juni ergens. Maar dat weet hij nog niet en moet voorlopig een verrassing blijven. Want anders zaagt hij ons verder de oren van onze kop over de cadeautjes!