Wiebelkont

Marijke Umans (de buurvrouw van een vriendin van me) heeft een boek geschreven. Het heet "Wiebelkont" en gaat over een meisje met vier grote zussen en ouders die dachten dat ze met haar eindelijk een jongen zouden krijgen.

Langs deze weg wil ik even reclame maken, want het is echt schitterend! Samen met onze 9-jarige Wouter heb ik het boek gelezen, waarbij ik stukken voorlas en hij dan in stilte verder las (bijvoorbeeld 's avonds nog even voor het slapen gaan). Het kostte ons ongeveer een week om het uit te lezen, maar dit is echt het eerste boek waar hij hele grote stukken zelfstandig uit leest, zonder hulp. En je kon op mijn gezicht een brede glimlach vinden telkens ik hem vanuit zijn bed hoorde giechelen.

Het boek is heel grappig geschreven, op het niveau van 9 tot 11 jaar. En de stoten die Bet, het hoofdpersonage, uitsteekt zijn Wouter letterlijk op het lijf geschreven! Met de beste bedoelingen doet ze vanalles mis, maar als ik haar redeneringen las, was het bijna alsof ik even in Wouters hoofd kon meekijken.

Ik wil niet zeggen dat Marijke Umans, de schrijfster, doelbewust een ADHD-kind heeft willen portretteren - ik denk zelfs dat ze dat niet heeft willen doen - maar hoe Bet denkt en wat ze doet vertonen toch wel wat ADHD-kantjes. (Ik wil hier even benadrukken dat de diagnose van ADHD wordt gesteld aan de hand van een vragenlijst waarin wordt gepeild hoeveel ADHD-kantjes een kind heeft, dus wat mij betreft heeft iederéén ADHD-kantjes!) In elk geval was het voor Wouter super-herkenbaar.

Een echte aanrader voor iedereen - groot én klein - die een beetje enthousiast in het leven staat!

Canada

We zitten in Canada. Het heeft wat tijd gekost om hier te geraken (van thuis tot hier ongeveer 25 uur...) en we hebben best wat aanpassingsproblemen met het uur. Maar niet alleen daarmee hebben we problemen, de kindjes hebben ook problemen met ons... en met elkaar.

De familie bij wie we logeren hebben zelf ook twee kindjes van 6 en 1. De oudste heeft van wijn 1-jarige zusje weinig te vrezen, maar als er ineens twee van 4 en 9 bijkomen is het aanpassen. Hij mocht wat speelgoed opzijzetten waar hij echt van hield zodat Wouter en Pieter er niet mee konden spelen, maar soms zet hij nog extra dingen opzij omdat hij het nog niet zo vertrouwt.

Het bleek al snel dat Wouter en Pieter samen in 1 bed zouden moeten slapen, en eigenlijk ging dat niet zo goed. Was er 1 wakker om 3u30, dan waren ze natuurlijk allebei wakker... Dus hebben we een extra matrasje in onze kamer gelegd waar Pieter op kan slapen, zodat Wouter ten minste zijn nachtrust heeft.

Gisteren zaten de kindjes de hele dag in elkaars haar. Vooral Wouter en Pieter eigenlijk. Beurtelings kwamen ze de speelkamer uit om te komen klagen over de andere. We stuurden hen elke keer terug, ze moeten samen leren spelen. Toen we 's avonds de kindjes in bad staken was het niet anders. Wouters doelgericht gepest zorgde ervoor dat ik hem vroegtijdig het bad uithaalde. Pieter wou er dan ook niet meer in. Net zo goed, dacht ik, alletwee eruit dan.

Wouter begon hartstochtelijk te huilen (zo gaat dat 's avonds laat, hij zit dan vol zelfmedelijden en is heel snel door iets geraakt) en ik kreeg naar mijn hoofd geslingerd dat ik niet meer lief voor hem was zoals vroeger. Ik had het eigenlijk wel verdiend, want ik had eerst gezegd dat hij niet zo lief meer was voor zijn broertje als vroeger. Maar toch, het zette me aan het denken. Was ik werkelijk veranderd ten opzichte van hem? Deed ik anders? Voor een deel wel, denk ik. Ik kan er gewoon niet goed mee om dat mensen elkaar doelbewust zitten te pesten. En zeker broers. Pieter is zo'n schat in onze ogen, maar Wouter kijkt beschuldigend met een blik van: ben ik dan de enige die beseft wat voor een vervelend joch het is? Wouter is ook een echte schat, maar als we hem dat vertellen dan gelooft hij ons niet.

We sloten de dag af met een broodnodige babbel, een knuffel en een kus, en de belofte dat ik weer zou proberen om een lievere mama te zijn en hij een lievere zoon.