Gouden medaille

Enkele weken geleden deed ik mee met de Ladies Run (5 km) op de Antwerp Ten Miles manifestatie. Fijne ervaring!

Nu was ik nog maar enkele maanden bezig met de 'start to run' en verwachtte ik niet dat ik als eerste zou eindigen. Een beetje realiteitszin is wel op zijn plaats, denk ik. Maar toen Wouter zei dat hij al zijn zakgeld aan mij zou geven als ik wél zou winnen, vond ik dat eigenlijk wel een mooi gebaar.

Naast realistisch moet je soms ook achterdochtig zijn, zo blijkt. Toen ik hem vroeg hoeveel zakgeld hij eigenlijk had, antwoordde hij vol trots: "2 euro!"... en hij voegde er lachend aan toe dat hij nooit verwachtte dat hij ze moest afgeven! En ook al weet je zelf wel dat een eerste plaats geen optie is, het steekt al wat meer als blijkt dat je zoon daar ook al zeker van is.

Bij de finish kregen we allemaal een gouden medaille voor de deelname. Ik zag mijn kans schoon en had de medaille rond mijn nek toen ik binnenkwam.
"Kijk eens wat ik gewonnen heb!" zei ik enthousiast.
Zijn mond viel open. En onmiddellijk daarna verscheen er paniek in zijn ogen. Eindigen met 0 euro zakgeld, daar had hij niet op gerekend.
"Heb je gewonnen??" vroeg hij ongelovig.
Ik wilde niet liegen, dus beperkte ik mij tot: "Ik heb deze medaille gekregen!"
"Heb je gewonnen?" vroeg hij opnieuw.
"Welke kleur is dit?" kaatste ik de bal terug.
"Goud," aarzelde hij.
"En wat is de kleur van de winnaar?"
"Goud..."
"Moet je dan geen zakgeld afgeven?" vroeg ik geamuseerd.
"Euh, neen, want euh... neen, want jij kon niet winnen... en euh..."
"Eerlijk is eerlijk," zei ik, "wat hadden we afgesproken?"
"NIET dat ik al mijn zakgeld zou afgeven," loog hij nu glashard.
"O nee?"

Ik liet de discussie nog even doorgaan tot ik hem zover had dat hij wél al zijn zakgeld zou afgeven zoals hij beloofd had, als zou blijken dat ik gewonnen had. Ik heb hem daarna maar uit zijn lijden verlost en hem het woordje "finisher" getoond op mijn gouden medaille... Hij zal volgende keer wel twee keer nadenken voor hij iets belooft!

Te laat!

Gisteren was Wouter - weeral eens - te laat op school. Een kwartiertje later kreeg ik een oproep op mijn gsm. Mevrouw de directeur vroeg waarom Wouter te laat was en of het alsjeblieft niet mogelijk was om hem wél op tijd te laten komen.

Ik legde uit hoe het zit 's morgens, dat het echt bijzonder lastig is om hem - en Pieter, die echt niet helpt - op tijd klaar te krijgen.
'Ja maar,' antwoordde ze, 'u bent er toch om structuur te bieden?'

Dat was wel wat kort door de bocht vond ik - alsof ik dàt nog niet geprobeerd had! - en ik moet zeggen dat ik een hele dag van de wijs was dat ik eigenlijk de schuld kreeg van Wouters telaatkomen. Ik kan niet uitleggen hoe vermoeiend die dagelijkse maak-je-maar-eens-op-tijd-klaar-strijd wel is! En hoe weinig vat ik er eigenlijk op heb.

Nu is Wouter al lang van het gedacht dat hij niet op tijd kan komen door mama's schuld. Dat had hij ook gezegd tegen de directeur. Zijn argumenten hadden wel een grondslag van waarheid, maar waren niet afdoende om zijn eigen gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verantwoorden. Zonder dat ik ook mijn verantwoordelijkheid wil ontlopen, ben ik echt van mening dat het hem onderhand wel zelf moet gaan lukken om op tijd te komen. Ik besloot dus om het over een andere boeg te gooien.

Gisterenavond ging ik hem ophalen bij de revalidatie en zei ik hem dat ik het niet pik dat ik van zijn directeur onder mijn voeten krijg omdat hij niet op tijd komt. Ik brak zijn protest af en vroeg hem wat er nodig zou zijn om wél op tijd te kunnen komen. Wat moet er thuis veranderen zodat hij het niet meer op mij moet steken? Samen stelden we een planning op, met uren: voor die tijd moet dat gebeurd zijn, voor die tijd dat enz.

Vanmorgen trad het reddingsplan in werking. Om 8.20 stonden we klaar aan de deur - vijf minuten later dan voorzien. Ik vroeg hem waar hij nu die vijf minuten verloren was. Hij besefte wel dat het was omdat hij nog een tweede keer cornflakes had genomen. Dus ik vroeg hem of we voortaan vijf minuten vroeger zouden opstaan zodat hij tijd had voor een tweede kom cornflakes? Nee, zei hij, ik zal voortaan gewoon één keer cornflakes eten.

Het begint hem met andere woorden te dagen dat hij het zelf moet doen!