Te laat!

Gisteren was Wouter - weeral eens - te laat op school. Een kwartiertje later kreeg ik een oproep op mijn gsm. Mevrouw de directeur vroeg waarom Wouter te laat was en of het alsjeblieft niet mogelijk was om hem wél op tijd te laten komen.

Ik legde uit hoe het zit 's morgens, dat het echt bijzonder lastig is om hem - en Pieter, die echt niet helpt - op tijd klaar te krijgen.
'Ja maar,' antwoordde ze, 'u bent er toch om structuur te bieden?'

Dat was wel wat kort door de bocht vond ik - alsof ik dàt nog niet geprobeerd had! - en ik moet zeggen dat ik een hele dag van de wijs was dat ik eigenlijk de schuld kreeg van Wouters telaatkomen. Ik kan niet uitleggen hoe vermoeiend die dagelijkse maak-je-maar-eens-op-tijd-klaar-strijd wel is! En hoe weinig vat ik er eigenlijk op heb.

Nu is Wouter al lang van het gedacht dat hij niet op tijd kan komen door mama's schuld. Dat had hij ook gezegd tegen de directeur. Zijn argumenten hadden wel een grondslag van waarheid, maar waren niet afdoende om zijn eigen gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verantwoorden. Zonder dat ik ook mijn verantwoordelijkheid wil ontlopen, ben ik echt van mening dat het hem onderhand wel zelf moet gaan lukken om op tijd te komen. Ik besloot dus om het over een andere boeg te gooien.

Gisterenavond ging ik hem ophalen bij de revalidatie en zei ik hem dat ik het niet pik dat ik van zijn directeur onder mijn voeten krijg omdat hij niet op tijd komt. Ik brak zijn protest af en vroeg hem wat er nodig zou zijn om wél op tijd te kunnen komen. Wat moet er thuis veranderen zodat hij het niet meer op mij moet steken? Samen stelden we een planning op, met uren: voor die tijd moet dat gebeurd zijn, voor die tijd dat enz.

Vanmorgen trad het reddingsplan in werking. Om 8.20 stonden we klaar aan de deur - vijf minuten later dan voorzien. Ik vroeg hem waar hij nu die vijf minuten verloren was. Hij besefte wel dat het was omdat hij nog een tweede keer cornflakes had genomen. Dus ik vroeg hem of we voortaan vijf minuten vroeger zouden opstaan zodat hij tijd had voor een tweede kom cornflakes? Nee, zei hij, ik zal voortaan gewoon één keer cornflakes eten.

Het begint hem met andere woorden te dagen dat hij het zelf moet doen!