Hostie

De kinderen van het eerste leerjaar waren al enkele weken hard aan het oefenen voor het grootouderfeest.

De avond voor het grote moment vraagt mijn jongste zoontje vlak voor het slapengaan ineens of hij een hostie mag hebben als de juf hem er één geeft. Nu moet je weten dat wij thuis protestants zijn en dus niet meedoen aan communies en bijgevolg ook niet aan hosties. Ik had de vraag wel ééns verwacht, maar zes maanden voor de eerste communie? Dat leek me al heel erg lang op voorhand.

"Neen, vriendeke, want jij doet je communie niet hé," antwoord ik hem dus.
"Ja, maar mama, de juf heeft ons een hostie gegeven om te oefenen voor het grootouderfeest."
"Zo? En wat moeten jullie dan doen op het grootouderfeest?"
"Dat mag jij nog niet weten, mama, dat is nog een geheim."

Zo komen we niet verder natuurlijk. Ik vraag hem uiteindelijk of hij die hostie dan al heeft opgegeten.
"Nee hoor," antwoordt hij, "hij zit in de boekentas!"
Nadat ik met hem afgesproken heb dat hij zijn pyjama aantrekt, loop ik naar beneden om in zijn boekentas te kijken.

Luid lachend toon ik uiteindelijk aan papa wat ik in zijn boekentas vind: een zure hostie... of ook nog wel ouwel of ufo genoemd - ik denk dat elke regio wel een andere naam heeft!

Op het grootouderfeest blijkt waarom hij moest 'oefenen': de kindjes van het eerste leerjaar overlopen de jaarkalender maand na maand, met als hoogtepunt in mei: de eerste communie. Eén van de kindjes is de priester, een ander krijgt de hostie. Geen echte natuurlijk, maar een zure!