Moeilijk weekend

We zijn op lang weekend geweest naar de Eifelstreek. Een toffe streek met een zeer mooi landschap, met 8 toffe volwassenen en 5 toffe kinderen van 12, 7, 4, 3 en 1. Het was erg leuk en we waren allemaal zielsgelukkig dat we elkaar nog eens voor langere tijd konden zien. De meeste volwassenen ken ik intussen al 13 jaar en zij hebben ook de geboorte van Wouter meegemaakt, wat de band nog specialer maakt.

Wouter zelf is in januari van school veranderd. Hij is er rustiger door geworden, minder gespannen. Maar hij blijft even veeleisend en blijft even weinig presteren. Hij weigert halsstarrig om de dingen volwassener aan te pakken, want hij wil niet "saai worden" of "een nerd zijn". Tsja.

Zondagvoormiddag probeerden we een spelletje Monopoly te spelen. Pieter (bijna 8 intussen) speelde in stilte, lette op, probeerde een 'strategie' uit te werken en werd graag geholpen. Wouter (over 5 maanden 13) lette niet op, maakte allerlei domme opmerkingen tussenin, wist nooit wanneer het zijn beurt was en was boos als we gooiden nadat hij weer eens niet gezien had dat we hem huur schuldig waren. Hij gedroeg zich als een kleine kleuter die zijn zinnetje niet krijgt. Het enige wat het plaatje compleet zou gemaakt hebben, was krijsend op de grond gaan liggen. Een vriend die zo lief was om mee te spelen trok grote ogen. Ik schaamde mij in Wouters plaats.

Mijn geduld raakt stilaan op. De bodem van het vat is in zicht. Wouter gedraagt zich als een egoïst, een rasechte opportunist, gaat over lijken, is niet voor rede vatbaar tenzij je er eerst een kwartier tegen "preekt". Wanneer gaat dit veranderen?

Wij hebben hem alvast laten weten dit niet langer te pikken. Hij gaat leren kijken, leren luisteren en zich leren afvragen waarom wij iets vragen. Hij gaat respect leren tonen. En zolang hij dat niet kan, doen wij niet meer mee.