Moe maar niet tevreden

Vorige zondagavond begon Wouter aan zijn huiswerk. Veel te laat, natuurlijk, maar... 'wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten'. Hem in al zijn huistaken controleren is onbegonnen werk, en eigenlijk kunnen we er hem redelijk goed in vertrouwen. Meestal komt het goed, tenzij het meer werk blijkt te zijn dan oorspronkelijk voorzien (zoals zondag), of hij moet herbeginnen omdat hij een fout maakte op een tekening die perfect moet zijn (ook zoals zondag). Om 2.00 uur 's nachts is hij uiteindelijk gaan slapen.

De volgende dag bleek dat hij de verkeerde tekening twee keer had gemaakt. En dat hij er nog drie bij moest maken tegen de volgende dag. Hij was al doodop toen hij thuiskwam van school, maar ja, zo zal hij het leren, toch? Enfin, maandag heeft hij vooral héél veel goede bedoelingen laten zien, en nog veel meer uitstelgedrag. Hij wilde eigenlijk dat we een briefje schreven voor school, dat hij te moe was voor zijn huiswerk. Maar dat hebben we principieel geweigerd. Hij heeft zijn weekend gevuld met computerspelletjes, en dit was geen geval van 'overmacht' zoals hij dacht, eerder een geval van 'medelijden'. En ik heb schrik van precedenten.

Enkele weken terug was hij ziek (misselijk en duizelig). We zijn naar de dokter gegaan voor een onderzoek. Het probleem was alleen dat hij niet erg ziek was. Eigenlijk was hij al veel beter tegen dat we er kwamen. De dokter reageerde redelijk toegeeflijk, en we kregen een attest voor zijn afwezigheid. Maar vorige week was het schoolsportdag. Wat bleek? Wouter was zwaar verkouden en zag het niet zitten om naar school te gaan. De dokter was deze keer al heel wat minder blij om ons te zien. Precedenten dus.

Gisteren was ik niet thuis. Ik neem aan dat hij wel redelijk op tijd gaan slapen zal zijn, maar zeker niet vroeger als anders. En vandaag? Grote discussies. Ik zag het aankomen toen we aan tafel zaten. Hij was moe, onredelijk, negatief, en zaagde over alles wat hij kon bedenken. School, familie, ons. Zijn broer. Hij startte de ene discussie na de andere, eisend, onredelijk, emotioneel. Je kan de discussies niet ontwijken, je kan geen argumenten blijven verzinnen om niet te antwoorden, ook al weet je dat elk antwoord olie op het vuur is. Maar niet antwoorden is eigenlijk nog meer olie op het vuur. Hij wordt er knettergek van.

De laatste weken is één van zijn motto's: "ik ga niet naar boven voor dit opgelost is". Maar er IS geen oplossing. Waaruit zou die moeten bestaan als de oorzaak volgens mij gewoon oververmoeidheid is? En dan blijft hij tot huilens toe staan, roepend, tierend, eisend dat we naar hem luisteren. Maar dat doen we al. Alleen wil hij dat niet geloven. Jammer.

We moeten een afspraak maken met de psycholoog/psychiater waar hij bij gaat. Met ons tweetjes, als ouders. Ik ben benieuwd. Volgens Wouter gaan we ferm op ons brood krijgen. Dat zou me verwonderen, maar ik wil er wel met een open geest heen gaan. Ik hoop alleen dat de oplossingen die ons worden voorgesteld ook echt oplossingen zijn, en niet alleen tijdelijke lapmiddeltjes.

Afwachten maar.

Buien

Het regent vandaag. Maar ook thuis hebben we last van buien. Depressieve buien. Agressieve buien. Argeloze buien en plichtbewuste vlagen. Stormen van verwijten en daarna een orkaan. Met nog meer verwijten. Af en toe komt de zon er door, maar net als we willen genieten van de regenboog schuift de volgende onweerswolk weer voor de zon.

Ik weet het: het puber-zijn is niet simpel. Vind je weg maar in een wereld die massa's informatie biedt maar geen antwoorden. In een wereld waar seks voor het grijpen ligt maar tederheid angstvallig wordt weggestopt. In een wereld waar je 250 Facebook-vrienden hebt en niemand om écht mee te praten.

En toch… al een tijdje vraag ik mij af of de heftigheid van Wouters emoties wel klopt. Hoort het wel bij een normale puberteit? Hoe komt het dat hij op vijf minuten het hele emotionele spectrum kan doorlopen, en wij uitgeput achterblijven terwijl hij weer vrolijk op zijn kamer zit? Hoe komt het dat veel mensen met Wouter geen enkel probleem hebben, en wij bijna elke dag de confrontatie met een vrijwel onhandelbaar kind moeten doormaken? Wij, en trouwens iedereen die een bepalende positie inneemt in zijn leven.

Wouter is een vat vol tegenstellingen. Een oneindige veerkracht, die eigenlijk miniem is. Een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar hij schuift elke verantwoordelijkheid af. Onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit, tenzij we niet goed luisteren of hem zijn zin niet geven. Ik stel het nu zwart-wit, maar de voorbeelden zijn er, elke dag opnieuw.

Sommige mensen hebben geen problemen met Wouter. Ik heb het sterke vermoeden dat deze mensen - met opzet of per ongeluk - één van deze dingen nog niet hebben geprobeerd: nee zeggen op iets dat hij wil / hem in een gesprek onderbreken of het gesprek stopzetten / een discussie aangaan over iets dat hem rechtstreeks aanbelangt / hem iets verplichten dat hij niet wil doen / moe zijn als ze thuiskomen van hun werk. Hij zal het zelf in alle toonaarden ontkennen, maar meestal is één van deze dingen de aanleiding.

Het kan zo niet verder. Het is voor ons hele gezin (inclusief Wouter) niet meer te doen. We hebben hulp gezocht, en voorlopig verloopt alles vlekkeloos - wat eigenlijk geen goed teken is. Want hoe moet iemand ons helpen als hij niet te zien krijgt wat het probleem is?

Wij hopen op beterschap, terwijl iedereen hoopt op een mooie zomer. En intussen regent het nog steeds. Schijnt morgen misschien de zon?