Buien
Het regent vandaag. Maar ook thuis hebben we last van buien. Depressieve buien. Agressieve buien. Argeloze buien en plichtbewuste vlagen. Stormen van verwijten en daarna een orkaan. Met nog meer verwijten. Af en toe komt de zon er door, maar net als we willen genieten van de regenboog schuift de volgende onweerswolk weer voor de zon.
Ik weet het: het puber-zijn is niet simpel. Vind je weg maar in een wereld die massa's informatie biedt maar geen antwoorden. In een wereld waar seks voor het grijpen ligt maar tederheid angstvallig wordt weggestopt. In een wereld waar je 250 Facebook-vrienden hebt en niemand om écht mee te praten.
En toch… al een tijdje vraag ik mij af of de heftigheid van Wouters emoties wel klopt. Hoort het wel bij een normale puberteit? Hoe komt het dat hij op vijf minuten het hele emotionele spectrum kan doorlopen, en wij uitgeput achterblijven terwijl hij weer vrolijk op zijn kamer zit? Hoe komt het dat veel mensen met Wouter geen enkel probleem hebben, en wij bijna elke dag de confrontatie met een vrijwel onhandelbaar kind moeten doormaken? Wij, en trouwens iedereen die een bepalende positie inneemt in zijn leven.
Wouter is een vat vol tegenstellingen. Een oneindige veerkracht, die eigenlijk miniem is. Een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar hij schuift elke verantwoordelijkheid af. Onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit, tenzij we niet goed luisteren of hem zijn zin niet geven. Ik stel het nu zwart-wit, maar de voorbeelden zijn er, elke dag opnieuw.
Sommige mensen hebben geen problemen met Wouter. Ik heb het sterke vermoeden dat deze mensen - met opzet of per ongeluk - één van deze dingen nog niet hebben geprobeerd: nee zeggen op iets dat hij wil / hem in een gesprek onderbreken of het gesprek stopzetten / een discussie aangaan over iets dat hem rechtstreeks aanbelangt / hem iets verplichten dat hij niet wil doen / moe zijn als ze thuiskomen van hun werk. Hij zal het zelf in alle toonaarden ontkennen, maar meestal is één van deze dingen de aanleiding.
Het kan zo niet verder. Het is voor ons hele gezin (inclusief Wouter) niet meer te doen. We hebben hulp gezocht, en voorlopig verloopt alles vlekkeloos - wat eigenlijk geen goed teken is. Want hoe moet iemand ons helpen als hij niet te zien krijgt wat het probleem is?
Wij hopen op beterschap, terwijl iedereen hoopt op een mooie zomer. En intussen regent het nog steeds. Schijnt morgen misschien de zon?
1 opmerking:
Amaai, ik heb grotendeels heel de avond je blog gelezen en zoooo herkenbaar, alles, het is zelfs vermoeiend als ik het lees omdat ik weet hoe het voelt maar anderzijds vind ik het ook mooi en eerlijk verwoord...Je laatste met het computeruurtje is ook weer zo herkenbaar van discussies en de paar minuten van de wc heeft hij dan nog te goed, hier net hetzelfde al hoopte ik dat dat op zijn 15de over zou gaan :-)
'Wouter is een vat vol tegenstellingen. Een oneindige veerkracht, die eigenlijk miniem is. Een sterk rechtvaardigheidsgevoel, maar hij schuift elke verantwoordelijkheid af. EN een beetje een opportunistische luiaard. Zo weinig mogelijk inspanning met een maximale opbrengst voor zichzelf'
Onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit, tenzij we niet goed luisteren of hem zijn zin niet geven.' Ach, weer zo herkenbaar.
Onze zoon is nu 9 en vorig jaar is adhd vastgesteld maar eigenlijk wist ik het al in de eerste maand van zijn geboorte...als ik er nu op terugblik. Ik was/ben benieuwd naar de komende jaren maar het is zoals ik wel dacht en jij beschrijft. Ik geef zelf les in het (kunst)middelbaar en zoals ik bij u spijtig genoeg heb moeten vaststellen ivm de contracten is dit doorgaans (spijtig genoeg) de gangbare zaak...maar laat ik deze kinderen in mijn atelieruren zichzelf zijn met aanvaardbare grenzen.
Bedankt voor je blog!
Een reactie posten