Toen Wouter "nog geen" ADHD had
Laatst kreeg ik van iemand die me interviewde i.v.m. Wouters ADHD een vraag welk voorval nu het meest typerend zou zijn voor wie hij is. Naar aanleiding daarvan wil ik toch even iets vertellen. Als we mensen moeten duidelijk maken wat ADHD in ons gezin heeft betekend vóór we wisten dat hij het had, vertellen we eigenlijk altijd dit verhaal, omdat het toch typerend is.
Wouter was een kleuter die heel enthousiast voor iets kon zijn, maar ook uren na elkaar met lego's kon spelen. Je zou in eerste instantie niet aan ADHD denken, ware het niet dat hij er absoluut en consequent niet in slaagde om begonnen taken of projecten af te werken. Daarbij maakte het niet uit of het initiatief van ons (doe je jas aan) of van hemzelf (ik zal eens een tekening maken die ik daarna helemaal inkleur) kwam.
Als grotere kleuter (4 à 6 jaar) ging Wouter naar de speelpleinwerking in de zomer; de vakantieopvang was toen nog niet zo goed uitgebouwd als nu en het bood ook voor hem een leuke oplossing. Hij amuseerde zich daar echt, maar elke avond was er hetzelfde probleem. Papa ging hem ophalen, maar waar waren zijn kleren? Hij had zich helemaal verkleed in indiaan of cowboy of monster of robot of wat dan ook, en had zijn eigen kleren overal een beetje uitgedaan. En papa kon drie kwartier zoeken naar t-shirt, één kous, één sandaal, short, de andere kous, de andere sandaal... Ja, hoor ik je nu denken, is dat dan niet iets dat elk kind doet? Ja natuurlijk, zal ik u daar maar al ineens op antwoorden, elk kind geraakt al eens zijn kleren kwijt of mislegt zijn spullen, maar toch niet elke dag???
Eens was papa het beu. Het was tijd voor maatregelen. Hij maakte Wouter duidelijk dat hij het niet meer zou aanvaarden. En bedacht een straf. Een erge straf zelfs. Een straf waarvan hij dacht dat hij zijn effect niet zou kúnnen missen. Wouter moest op zijn knieën naast de TV gaan zitten zonder het beeldscherm te kunnen zien, terwijl papa naar Ketnet zat te kijken. Een hele avond, drie uur aan een stuk. Zo wanhopig waren we toen. Want we wilden best wel begrijpen wat er met hem aan de hand was, maar wilden hem ook goed opvoeden, en straf is daar toch een onderdeel van?
Groot was papa's verbazing de volgende dag, toen bleek dat Wouter zijn kleren wéér niet aanhad. En Wouter dacht maar pas aan de straf van de dag ervoor... toen hij papa zag aankomen. Paniek op zijn gezicht illustreerde dat hij wel degelijk besefte dat hij in de penarie zat, maar niet op het moment dat wij dachten dat hij het zou beseffen... Weer een zoektocht van drie kwartier naar zijn kleren. Het is een hele zomer zo gegaan. De wanhoop nabij waren we.
Tijdens het schooljaar kon je Wouter (toen al zes) geen opdrachten geven als "ga uw schoenen aandoen en dan uw jas". Dat was teveel. Halverwege de trap naar beneden (we woonden op een bel-étage) was hij al vergeten wat hij moest doen. Het enige wat hielp was met engelengeduld naast hem blijven zitten en telkens als zijn gedachten afdwaalden hem aan zijn opdracht herinneren. Want ik weigerde het voor hem te doen; hij moest het zelf leren! En ik kan me niet voorstellen dat ik hem zou helpen door het hem uit zijn handen te pakken.
Tot twee keer toe heb ik op de oudercontacten aan juf én CLB gevraagd of ik niet aan ADHD moest denken. Het verhaal daarover lees je in een vorige post (hier).
Sedert die tijd is het allemaal een pak werkbaarder geworden. Medicijnen zijn maar één aspect. Hij groeit, en beseft stilaan zelf ook dat hij hulpsystemen moet bedenken. Voor de brooddoos bijvoorbeeld heeft hij nu een systeem: elke dag gaat hij van de refter langs de boekentas-tussenstop naar de speelplaats. Want hij moest ze heel vaak opnieuw gaan halen op school (we stuurden hem de laatste zes maanden consequent terug als hij ze niet bij had). En het werkt eigenlijk wel, want hij heeft zelf beseft dat hij er iets aan moest doen. De toekomst kan er dan toch alleen beter op worden?
