Raamwerk

Wouter tekent (en knutselt) graag schepen. Ook wel ander bewegend materiaal (zie daarvoor mijn vorige post), maar nu zit hij in zijn schip-periode. Op een groot blad (A2 misschien?) had hij in de vakantieopvang met stiften een supergroot 16e eeuws zeilschip getekend. Echt mooi!

In de vakantieopvang zelf vonden ze het ook mooi blijkbaar, want twee dagen nadien mocht hij met raamverf hetzelfde doen op de buitenruit! En het resultaat is schitterend, de foto - die van binnenuit is getrokken - staat hiernaast...

Hoe boeiend is het te beseffen dat een kind dat normaal zoveel moeilijkheden heeft, ook een talent heeft dat op één of andere manier heel wat moeilijkheden lijkt te compenseren. Eén van de begeleidsters in de vakantieopvang suggereerde terecht dat de sociale contacten die hij heeft, sterk ondersteund worden door zijn tekentalent. Als mensen - grote en kleine - zien dat hij echt mooi kan tekenen, kijken ze voorbij dat druk en soms vervelend kind dat hij lijkt. En dat is echt nodig, want zoals ik al eerder zei: Wouter is méér dan zijn ADHD.

In de ban van de tijger

Al twee dagen staat Wouter voor dag en dauw op om zelf met de fiets naar de opvang te kunnen rijden. Hij smeerde zelfs zelf zijn boterhammen. Alles om niet te moeten wachten tot papa eindelijk klaar was om hem weg te brengen.

Eerst trokken we verwonderd onze wenkbrauwen op. Deed hij dit wel vrijwillig? Toen we er naar vroegen, bleek dat hij zijn hart weer verloren heeft aan een nieuw project.

Hoewel puzzels hem nooit veel gezegd hebben ("puzzels zijn vervelig, mama") is hij nu al meer dan een week aan het werken aan deze ministeck-tijger. Het ding is eigendom van de vakantieopvang, en hij amuseert er zich geweldig mee. Uren aan een stuk. Een vriend van me noemt het "hyperfocus". Gewoon concentreren kunnen die ADHD'ers niet... Het is precies alles of niets!

Deze ministeck is 40 x 40 cm groot en heeft ongeveer 5000 stukjes die plat zijn bovenaan en uitsteeksels hebben onderaan. Die stop je dan in een raamwerk met gaatjes. Het is speelgoed dat ik vroeger ook had, en jammer genoeg heeft de tijd heeft veel stukjes verloren doen gaan. Mijn mama heeft zelfs ooit al onze "een-tjes" opgestofzuigd omdat het glazen potje waar ze in bewaard werden tegen de grond aan diggelen was gevallen. We zouden het haar nooit vergeven, hé broertje? Op den duur waren de puzzels niet meer te maken. Maar de herinnering is levendig en ik kan me zijn enthousiasme heel goed indenken!

Waarom hij nu zo vroeg vertrekt naar de opvang? Eén van de begeleidsters is een 'vliegende' begeleidster en het is vandaag haar laatste dag. Maandag gaat ze een nieuwe post opzoeken... mét haar ministeck! ;-)

Als het maar beweegt!

Wouter zit zelden stil. Mama soms wel, getuige de niet zo frequente posts van de laatste weken, maar deze moet het goedmaken! Het thema van vandaag: als het maar beweegt!

Het autootje is ongeveer anderhalf luciferdoosje groot en is gemaakt met karton en tandenstokertjes. De boot is gemaakt van klei en tandenstokertjes. Er zijn drie straaljagers: allemaal van een verschillende grootte en verschillend materiaal. Hij maakte ook een vliegtuigje uit Playmaïs en een voetballer in klei. En dit is nog niet eens alles wat hij gemaakt heeft.
En de trein op het einde? Dat was een begeleid project van de thuisopvang voor zieke kinderen. Ik zie er Wouter niet in...

Haat en liefde?

Deze en volgende week is papa twee weken thuis om een nieuwe vloer in keuken en woonkamer te leggen. De kindjes gaan dan naar de vakantieopvang zodat ze niemand in de weg lopen, maar ook zodat ze zouden kunnen spelen, want bij ons thuis zit alles in dozen.

De school begint normaal om 8u30, maar je kan de kinderen er maar pas brengen vanaf ongeveer 8u15. De vakantieopvang is al open om 7u... maar we hebben nog niet veel gebruik kunnen maken van dat vroegere uur. Nu Wouter weer thuis is, wordt het weer even hopeloos als voorheen om beide kinderen 's morgens tijdig klaar te krijgen. En zij zijn niet haastig, want in de opvang moet je niet op tijd zijn. Maar mama, die moet werken? Daar houden ze geen rekening mee. Met als gevolg dat ik even vaak te laat kom als tijdens het schooljaar...

Op zo'n momenten geraak ik zo gefrustreerd dat ik soms wens dat het allemaal eenvoudiger was. De stilte van vorige week heeft deugd gedaan, maar heeft me ook doen beseffen dat het vroeger simpeler was om rustig op te staan en dat ik er niet op moet rekenen dat dat de komende vijf jaar gaat beteren... Een echt ochtendhumeur heb ik niet, maar ik krijg er wel één als Wouter maar doorratelt en doorratelt over het verschil tussen het geluid van een F14 en een F16. Of waarom een Nissan S350C (of zoiets) zoveel cooler is dan een andere hippe en getunede auto. Of wanneer hij zit op te sommen wat Pieter allemaal heeft gedaan dat niet mocht en wat hij niet heeft gedaan dat moest. Waarom spaart hij al die energie niet om zichzelf te controleren? 't Is niet dat hij alles perfect doet!! Integendeel.

Ik ben blij dat papa twee weken thuis is om de boel min of meer mee onder controle te houden. Misschien kan hij dan aan den lijve meemaken dat het effectief geen lachtertje is, die twee 's morgens, ook al geeft hij Wouter zijn pilletje vijf minuten vroeger dan ik normaal doe. Anderzijds moet ik papa wel sparen, want hij moet tenslotte vloeren leggen terwijl ik rustig op mijn werk zit...

Wat is het hier stil...

Wouter is begin deze week op kamp vertrokken. Hij moest maandag al om 7u30 aan de bus staan. We arriveerden om 7u34, na een héle stresseerende ochtend voor ons allemaal. Enfin, het is gelukt en hij is goed vertrokken.

Maar wat is het hier stil in huis... Ook al zegt hij niet veel aan tafel, toch merk je dat hij niet deelneemt aan het gesprek. Ook Pieter is heel wat rustiger, wegens gebrek aan een broer om ruzie mee te maken. Ik kan een vol half uur langer in mijn bed doorbrengen omdat Pieter zoveel gemakkelijker klaar te maken is: hij eet geen tonnen cornflakes maar is tevreden met een sneetje brood, hij onthoudt wél drie opdrachten achtereen en je kan van alles een vrolijk spelletje maken. Wat heb ik dat gemist!

Weet je, laat het duidelijk zijn dat ik Wouter niet zou kunnen missen! Het is gewoon even de adempauze die we wellicht beiden nodig hadden. Vrijdag is er BBQ als afsluiter, en dan zal het goed doen om hem eens goed vast te pakken. Want hem hebben we ook echt wel gemist, ook al kunnen we nog even genieten van de stilte.

(Stilte wordt overigens zéér ondergewaardeerd.)