In de ban van de tijger

Al twee dagen staat Wouter voor dag en dauw op om zelf met de fiets naar de opvang te kunnen rijden. Hij smeerde zelfs zelf zijn boterhammen. Alles om niet te moeten wachten tot papa eindelijk klaar was om hem weg te brengen.

Eerst trokken we verwonderd onze wenkbrauwen op. Deed hij dit wel vrijwillig? Toen we er naar vroegen, bleek dat hij zijn hart weer verloren heeft aan een nieuw project.

Hoewel puzzels hem nooit veel gezegd hebben ("puzzels zijn vervelig, mama") is hij nu al meer dan een week aan het werken aan deze ministeck-tijger. Het ding is eigendom van de vakantieopvang, en hij amuseert er zich geweldig mee. Uren aan een stuk. Een vriend van me noemt het "hyperfocus". Gewoon concentreren kunnen die ADHD'ers niet... Het is precies alles of niets!

Deze ministeck is 40 x 40 cm groot en heeft ongeveer 5000 stukjes die plat zijn bovenaan en uitsteeksels hebben onderaan. Die stop je dan in een raamwerk met gaatjes. Het is speelgoed dat ik vroeger ook had, en jammer genoeg heeft de tijd heeft veel stukjes verloren doen gaan. Mijn mama heeft zelfs ooit al onze "een-tjes" opgestofzuigd omdat het glazen potje waar ze in bewaard werden tegen de grond aan diggelen was gevallen. We zouden het haar nooit vergeven, hé broertje? Op den duur waren de puzzels niet meer te maken. Maar de herinnering is levendig en ik kan me zijn enthousiasme heel goed indenken!

Waarom hij nu zo vroeg vertrekt naar de opvang? Eén van de begeleidsters is een 'vliegende' begeleidster en het is vandaag haar laatste dag. Maandag gaat ze een nieuwe post opzoeken... mét haar ministeck! ;-)