Lesgeven

Er is heel veel gebeurd de voorbije weken, maar het werd toch allemaal wat overheerst door mijn zoektocht naar een stageschool. Vorig jaar had ik de luxe gehad om op één-twee-drie een school te vinden: de eerste school waar ik naar belde (op 10 meter van ons deur nota bene) zag het al zitten. Hoe anders ging het dit jaar. Ik denk dat ik minimum vijftig mails heb rondgestuurd, eerst naar de scholen van ons dorp en de dorpen rond ons, dan naar de gemeente, dan naar alle andere deelgemeenten, dan naar de deelgemeenten van de naburige gemeenten, enz. Op den duur waren de scholen die ik aanschreef al 50 km ver. Ik werd licht wanhopig, panikeerde zelfs, want voor 5 november moet ik een stageschool vinden waar ik mijn eindstage kan doen: het is een absolute voorwaarde voor het behalen van mijn diploma leerkracht lager onderwijs eind dit schooljaar.

De reden dat het allemaal zo moeilijk ging is dat elke school in deze regio een stagecontract heeft met de normaalschool 20 km verderop. Anders dan wij moeten die studenten niet zelf een stageschool zoeken maar wordt dat voor hen geregeld. Beseffen zij wel wat een cadeau dat is? Bijna allemaal antwoordden de scholen dat ze geen plaats meer hadden door dat stagecontract. Ik kon wel huilen. Een zeldzame directeur wilde mijn vraag overwegen, maar ik had er al niet veel hoop meer op.

Gisteren kreeg ik dan eindelijk het verlossende nieuws: er was een school die niet vol zat met stagiairs van de normaalschool, maar een plaatsje had. Ik kan niet beschrijven wat een last er van mijn schouders is gegleden! Ik mag lesgeven in het tweede leerjaar, het is een klein en volgens de juf heel gezellig klasje. Ik kijk er echt naar uit, en heb er heel veel zin in!

Toen ik het nieuws aankondigde aan Wouter, en hem vertelde dat ik eind dit jaar mijn diploma ga hebben, als alles goed gaat, vroeg hij of dat betekende dat ik vanaf volgend jaar juf ben.
"Ja," antwoordde ik, "maar dat betekent natuurlijk niet dat ik ga lesgeven."
"Waarom niet?" wilde hij weten.
Nu heb ik daar allerlei redenen voor, en één daarvan is ongetwijfeld (en niet in het minst) dat ik mijn huidige werk graag doe. Maar dat vond ik nogal moeilijk uit te leggen, zo snel en ineens, dus koos ik voor: "Niemand zegt dat ik een school in de buurt kan vinden die juffen nodig heeft hé."
"O, maar dat is niet moeilijk hoor! Volgend jaar gaat mijn juf op pensioen, dus jij kan dan juf van het vijfde worden!"

Schitterend hoe eenvoudig de wereld voor een tienjarige nog is. Wellicht zeg ik dat over twintig jaar van mijn huidige wereldje ook. Binnenkort word ik dertig! Hopelijk blijkt de wereld die dag niet hopeloos veel gecompliceerder te zijn dan ik altijd heb gedacht! ;-)