Papa schreef het al op zijn blog (Weekend en Verdriet): één van Wouters vriendjes is vorige week gestorven. Net zoals papa wil ik over de details niet veel kwijt, om privé-redenen, maar de schok was voor ons allen toch ontzettend groot.

Hoe blij waren we dat we hem zelf het nieuws konden vertellen op zondag, en dat hij het dus niet moest horen van zijn klasgenootjes. Zo konden we hem ergens al een stukje op weg zetten in het verwerkingsproces...

Doorheen de voorbije week groeide langzamerhand het besef bij hem dat zijn vriendje echt wel gestorven was en dat dat betekende dat hij niet meer terug zou komen. Op zijn school werd erover gepraat, maar ik heb de indruk dat dat niet erg intensief was. Tenslotte was het een kindje van zijn vorige school. Daar was wel slachtofferhulp, om de kinderen op te vangen. Ik hoop dat de kinderen er iets aan hadden. Ik weet alvast dat één kindje thuis was gaan vragen "wat die kwamen doen". Het was voor hem in elk geval al geen optie om te praten over verdriet met een volslagen onbekende.

Donderdag kregen we van de buurvrouw een telefoontje met de vraag of we ook zouden gaan groeten. Papa was me vergeten vertellen dat dat donderdagavond was. Snel besliste ik dat we samen zouden gaan en Wouter zouden meenemen. Onderweg probeerde ik Wouter een beetje voor te bereiden op wat hij te zien zou krijgen. Dat lukte ten dele. Ik kon hem onmogelijk voorbereiden op de schok die hij ervaarde toen hij zijn vriendje zag liggen, met knuffels en speelgoed.

Papa schrok achteraf wel erg toen ik hem vertelde dat Wouters vriendje lag opgebaard in het rouwcentrum. Hij trok meteen mijn besluit om Wouter mee te nemen in twijfel. Had dat wel gemoeten? Had ik dat verwacht? Jazeker, zo gaat dat toch? Ik dacht dat hij dat ook wist? Hij heeft in elk geval Wouter die avond moeten opvangen, want ik moest vrij snel na het groeten naar het oudercomité. En ook al vond ik ze samen in bed toen ik thuiskwam (Wouter had blijkbaar eventjes een veilig plekje nodig), hij was er eigenlijk wel goed aan toe. Een hele hoop waarom-vragen heeft hij die avond gesteld. Op heel wat van die vragen hadden we geen antwoord, maar dat moet niemand van ons verwachten.

Het was niet moeilijk om Wouter te overtuigen om mee te gaan naar de begrafenis. Papa had hem de vrije keuze gelaten. Ik vertelde hem waar het op neer zou komen, waarom mensen begrafenissen houden, en dat het goed voor hem zou zijn om mee te gaan. Kwestie van afscheid te nemen van zijn vriendje. Hij zou horen wat zijn vriendje had betekend voor andere mensen. Hij zou zelf ook afscheid kunnen nemen, temidden van een hele gemeenschap.

De dienst zelf was prachtig. Pluim voor de juf, die samen met de kinderen van zijn klas heel de begrafenismis had georganiseerd. Het was een herinnering aan de dingen die zo typisch waren aan het overleden kind, goeie dingen, maar ook minder goeie, maar steeds met een optimistische inslag. Het inspireerde Wouter om in de daaropvolgende dagen ook te vertellen over dingen die hij had meegemaakt met zijn vriendje. Vroeger hebben ze echt heel veel met elkaar gespeeld en dat draag je mee. Het viel me op dat de dingen die hij vertelde leuke dingen waren. Misschien volgen er nog minder leuke herinneringen ook in de komende dagen. We zullen zien.

Na de begrafenismis werd een witte ballon vol boodschapjes de lucht in gestuurd, samen met allemaal kleine witte ballonnetjes, op zoek naar het vriendje dat we zelf nooit meer zullen ontmoeten...