Testresultaten

Maandag ben ik naar de neuroloog gegaan die me uitleg heeft gegeven bij de resultaten. Hij had een stuk of zeven parameters (ik weet niet zo goed meer dewelke, maar sociale relaties en emotionele intelligentie waren er twee van geloof ik) die hij had uitgezet op een soort van grafiek. De middenzone was 'borderline', en alles daarboven wees op ADHD. Eén parameter zat onder borderline, één parameter zat in borderline en de vijf andere zaten erboven. De conclusie was dus redelijk duidelijk.

De vragenlijsten waren wel heel doorzichtig, moet ik zeggen. Zo van: "kan u goed stilzitten": zelden, soms, vaak, altijd. Of: "ik hou me aan mijn opgestelde planning": zelden, ...
Ik ben blij dat ik toch de tijd heb genomen om elke vraag kritisch te bekijken voor ik ze heb beantwoord. Anders zouden de testresultaten nu voor mij absoluut niet geloofwaardig zijn. Doordat ik elke vraag naar waarheid (en zonder impulsiviteit) heb proberen beantwoorden, zijn ze dat nu wel.

De volgende stap is niet medicatie. De neuroloog zei dat ik daarmee wellicht niet afdoende zou geholpen zijn. Hij stelde eerder een vorm van coaching of psycho-educatie voor, die me zou helpen om mijn dagelijkse organisatie op orde te krijgen én te houden. Ik heb intussen wat opzoekingen gedaan, en ik denk dat ik geen nood meer heb aan psycho-educatie, gezien de ervaringen die we al hebben met Wouter en mijn opleiding als leerkracht. Coaching lijkt me wel iets, maar dat valt op acht weekdagen tussen 10.00 uur en 12.00 uur! Alsof alle ADHD'ers vanzelfsprekend werkloos zijn... Misschien moet ik 8 halve dagen verlof nemen, maar daar staat mijn man natuurlijk niet voor te springen.

Gisteren vertelde ik mijn man dat ik met die coaching al die dingen die hij me verwijt (gebrek aan tijdsbesef, het niet kunnen stellen van prioriteiten, dingen niet kunnen afwerken ...) minstens gedeeltelijk zou kunnen oplossen, maar dat het wel tijd en wat geld zou kosten (85 euro voor alle acht sessies, om precies te zijn). Toen zei ik dat het alternatief was dat hij maar definitief moest leren leven met mijn tekortkomingen... ;-)
Hij kon er de humor gelukkig van inzien!

Hostie

De kinderen van het eerste leerjaar waren al enkele weken hard aan het oefenen voor het grootouderfeest.

De avond voor het grote moment vraagt mijn jongste zoontje vlak voor het slapengaan ineens of hij een hostie mag hebben als de juf hem er één geeft. Nu moet je weten dat wij thuis protestants zijn en dus niet meedoen aan communies en bijgevolg ook niet aan hosties. Ik had de vraag wel ééns verwacht, maar zes maanden voor de eerste communie? Dat leek me al heel erg lang op voorhand.

"Neen, vriendeke, want jij doet je communie niet hé," antwoord ik hem dus.
"Ja, maar mama, de juf heeft ons een hostie gegeven om te oefenen voor het grootouderfeest."
"Zo? En wat moeten jullie dan doen op het grootouderfeest?"
"Dat mag jij nog niet weten, mama, dat is nog een geheim."

Zo komen we niet verder natuurlijk. Ik vraag hem uiteindelijk of hij die hostie dan al heeft opgegeten.
"Nee hoor," antwoordt hij, "hij zit in de boekentas!"
Nadat ik met hem afgesproken heb dat hij zijn pyjama aantrekt, loop ik naar beneden om in zijn boekentas te kijken.

Luid lachend toon ik uiteindelijk aan papa wat ik in zijn boekentas vind: een zure hostie... of ook nog wel ouwel of ufo genoemd - ik denk dat elke regio wel een andere naam heeft!

Op het grootouderfeest blijkt waarom hij moest 'oefenen': de kindjes van het eerste leerjaar overlopen de jaarkalender maand na maand, met als hoogtepunt in mei: de eerste communie. Eén van de kindjes is de priester, een ander krijgt de hostie. Geen echte natuurlijk, maar een zure!

En ikke?

Sedert Wouters diagnose (ADHD) stel ik me de vraag of ik niet hetzelfde heb. Als Wouter weer eens een boek is vergeten op school of iets is vergeten doen, denk ik aan mijn eigen chaos als kind en hoe ik telkens opnieuw onder mijn voeten kreeg voor dezelfde dingen. Nu ben ik nog chaotisch, maar voornamelijk binnenin. Gek genoeg omschrijven de meeste mensen mij niet als zenuwachtig of druk. Ze weten wel dat ik projecten begin die meestal niet afgewerkt geraken, omdat ze overlappen met de vorige projecten die ook niet afgewerkt waren.

Vorige week dus naar Wouters neuroloog met de vraag: heb ik ADHD? Hij stelde me wat oriënterende vragen en duwde me uiteindelijk een vragenlijst onder de neus. Hij heeft ook een fysiek onderzoek gedaan en een EEG. De vragenlijst heb ik thuis ingevuld en opgestuurd; ik mag het resultaat gaan halen op 23 november...

Ik weet niet goed wat ik ervan verwacht. Stel dat ze me zeggen dat ik inderdaad ADHD heb. Wat dan?

To be continued!

Hier heb ik geen zin meer in...

Vlaaienslag 2008. Meer dan 1300 vlaaien werden verkocht ten voordele van de school van de kinderen. Met de opbrengst koopt het oudercomité iets ten voordele van de school. Vorig jaar waren dat speeltoestellen voor de kleuters.

Tot 2006 telden de verantwoordelijken alles op in Excel. Voor het gemak en voor het vermijden van fouten maakte ik voor de versie 2007 een Access database op. Elk briefje moest wel ingegeven worden (met naam, aantal vlaaien, adres enz.) maar het resultaat waren enkele eenvoudige rapporten waarbij in één oogopslag te zien was hoeveel taarten van welke soort voor welke straat klaargezet moesten worden. Bovendien zaten daarachter nog de leveringsgegevens: één blad per straat en gesorteerd per huisnummer. Elk briefje had een nummer en het enige wat je moest doen was de briefjes in volgorde uit de stapel halen.

Vorig jaar heb ik de briefjes ingegeven en ben ik gaan meehelpen met het sorteren van de briefjes. Dat ging goed. Op basis van het gemak van de rapporten voor de leveringen werd besloten om het dit jaar op dezelfde manier te doen.

Dit jaar echter heb ik de briefjes alleen maar ingegeven, en de rapporten als stapel meegegeven aan die andere mama die ze zou sorteren.

Resultaat:
1. er gingen rapporten verloren (hoewel het document in één keer is geprint en als stapel is meegegaan)
2. 80% van de totalen was handmatig uitgerekend (wat een tijdverspilling)
3. de rapporten met de overzichten per straat (onmisbaar voor de levering) werden deze morgen niet meer meegebracht (God weet wat ermee gebeurd is)

Ik heb in totaal zeker 4 uur briefjes zitten inputten in de database. En wat is het resultaat? Dat ze hun eigen systeem blijven gebruiken. Niemand kan zo controleren waar de fouten vandaan komen. 't Zal wel weer allemaal mijn schuld blijken. Maar één ding weet ik: computers liegen niet.

Kan dit uitgepraat worden? Ik hoop het. Ik heb niet het idee dat ze nu echt openstaan voor argumenten. Het was deze morgen al een verhitte discussie waarbij ze absoluut niet snapten wat ik bedoelde. Het was natuurlijk ook niet het juiste moment. Maar als ze het per sé zelf in handen willen houden, dragen ze de gevolgen maar.

Mijn eigen impulsieve zelf kennende moet ik wachten met ontslag nemen uit het oudercomité, maar dat is precies wat ik eigenlijk zou willen doen.

Mocht het je al opgevallen zijn: ik ben een beetje gefrustreerd... :-/

Hoogbegaafd?

Dat Pieter een pienter manneke is, dat wisten we ook al een tijdje. Hoe pienter, bleek toen hij zicht kreeg op het eerste leerjaar. Ik weet niet waar hij het heeft gehaald, maar hij moet op een bepaald moment gedacht hebben dat hij niet naar het eerste leerjaar zou mogen als hij niet kon lezen.

Hij dus aan de slag. Het begon met het minutieus bestuderen van elke fles en elk potje dat op tafel kwam. "Mama, wat staat daar?" vroeg hij telkens. Dan waren de strips aan de beurt. De lustige lezers indachtig, waren we eens begonnen met het voorlezen van strips van Jommeke en Suske en Wiske voor het slapengaan. Dat vindt hij geweldig, want hij kan naar de prentjes kijken terwijl wij lezen. En af en toe laten we woorden aan hem om te lezen, zoals BOEM of KRAK of HAW! (zoals de indianen plegen te zeggen).

Intussen leest hij ook langere woorden. En tweeklanken. En hij rekent (in de stijl van 9 plus 4 is 13, 8 min 3 is 5 of 2 keer 3 is 6). Hoe meer uitdagend, hoe leuker hij het vindt. Ook het 'werken' in van die oefenboekjes vindt hij geweldig. Hij is een ongelooflijke perfectionist, en een strever ten top. Maar hij moet wel akkoord zijn, anders gaat hij in staking - dat heeft hij van zijn papa ;-)
Maandag hadden papa en Pieter het over de thermometer. Maar dat zal hij zelf wel vertellen!

Of hij echt hoogbegaafd is, dat weet ik niet. Het kan gerust zijn dat hij gewoon een tijdelijke voorsprong op zijn leeftijdsgenootjes heeft. Ik vraag niet om twee hoogbegaafde kinderen, hoor. Het zou voor ons veel makkelijker zijn mochten ze allebei 'normaal' zijn!

Dubbeldiagnose

Van onze Wouter (nu 10) weten we al een hele tijd dat hij ADHD heeft. Vorig jaar kregen we er in het revalidatiecentrum een diagnose bij: hoogbegaafd.

Het gekke is dat we, als we zeggen dat Wouter hoogbegaafd is, twee reacties krijgen:

• de persoon in kwestie knikt meewarig met zijn hoofd, met een houding die spreekt: "Eén etiket was blijkbaar niet genoeg, moet er nu echt nog een tweede bij? Wanneer gaan ze dat kind nu eens gerust laten."
• de persoon in kwestie kijkt bewonderend. Een hoogbegaafd kind produceren is blijkbaar is om jaloers op te zijn. Zelf zou hij of zij ook wel een hoogbegaafd kind willen. Je moet hoogbegaafden niet helpen met hun huiswerk, ze kunnen alles al vanzelf en het succes ligt toch vanzelf al binnen handbereik?

Wel, ik wil mijn post vandaag even gebruiken om duidelijk te maken dat onze situatie er helemaal géén is om jaloers op te zijn. En dat het niets zou helpen als we het tweede "etiket" negeren en doen alsof hij niet hoogbegaafd is.

ADHD zorgt ervoor dat er in je hoofd geen onderscheid wordt gemaakt tussen 'belangrijke' impulsen en 'minder belangrijke' impulsen. Juf die vooraan in de klas een ingewikkeld vraagstuk staat uit te leggen is even belangrijk als die dikke bromvlieg die maar tegen het raam blijft vliegen. En die TL-lamp die flikkert. En dat speciale potlood dat op je bank ligt. Enzovoort. Je moet je maar eens voorstellen dat je op je werk zou moeten ingaan op elke impuls die er is. Daar zou je toch compleet gek van worden?
Je leert er op den duur mee omgaan, omdat je de signalen van afdwalen leert herkennen en op den duur in staat bent om ze min of meer tegen te houden. Maar lang niet altijd, dus is ADHD een levenslange diagnose.
Dit 'aandachtstekort' (of moeten we spreken van een 'aandachtsoverlast'?) wordt vaak gecombineerd met overbeweeglijkheid (= hyperactiviteit of niet kunnen stilzitten) en impulsiviteit (= eerst doen, dan denken). Ook Wouter heeft van deze drie kenmerken behoorlijk last.

Hoogbegaafde kinderen hebben een hoger intelligentiequotiënt dan andere kinderen. Maar ze zijn niet hoogbegaafd omdat ze 'slimmer' zijn. Er zijn drie kenmerken die steeds naar voor geschoven worden bij hoogbegaafdheid:

1. een IQ hoger dan 130 (= hoge intellectuele capaciteiten)
2. het doorzettingsvermogen om een taak te volbrengen
3. de creativiteit (= alternatieve en originele denkpiste) die aan de dag gelegd wordt bij het oplossen van problemen

Hoogbegaafde kinderen worden niet automatisch dokters of advocaten. Dat is een vaak gehoorde misvatting. De omgevingsfactoren zijn van cruciaal belang voor de ontwikkeling van een hoogbegaafd kind:

1. het gezin
2. de peers (ontwikkelingsgelijken = klasgenoten of oudere kinderen met hetzelfde ontwikkelingsniveau)
3. de school

Als één van de drie, of erger, twee van de drie partijen zijn verantwoordelijkheid niet opneemt, kan het hoogbegaafde kind minder bereiken. Ik hoor je al denken: is het dan zo belangrijk dat hij dokter of advocaat wordt? Neen, natuurlijk niet, maar het is wel belangrijk dat zo'n kind ook op lange termijn terechtkomt in een omgeving met ontwikkelingsgelijken. Tegen wie anders kan hij het hebben over de problemen op het werk of de levensvragen die hij zich stelt? Als hij geen ontwikkelingsgelijken vindt, kan dat een nefast gevolg hebben voor zelfbeeld en levenslust, met zelfmoorden tot gevolg.

Ook al zijn de kenmerken van ADHD en hoogbegaafdheid echt in een notendopje opgesomd, toch denk ik dat dat het niet veel verdere uitleg behoeft waarom de combinatie problemen kan veroorzaken.

• Het doorzettingsvermogen om een project af te werken botst voortdurend tegen het aandachtstekort dat zich onvermijdelijk stelt.
• Het perfectionisme dat hij aan de dag legt om aan projecten te werken zorgt ervoor dat hij niet snel tevreden is en ook prachtige dingen opzij legt als 'waardeloos'.
  
• Zijn maatschappelijke betrokkenheid (veroorzaakt door een hoog IQ en redeneringsvermogen) zorgt ervoor dat hij een sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft. Dat hij ziet dat niet iedereen dat heeft, maakt hem onzeker.
• Zijn perfectionisme en doorzettingsvermogen zorgen ervoor dat hij 100% van het leven wil kunnen controleren. Vorig jaar stierf één van zijn vriendjes. Sindsdien is hij vaak bezig met de dood en droomt hij de laatste dagen weer dat mama en papa ook sterven... Hij beseft dat dit een aspect van het leven is waar hij geen vat op heeft en dat maakt hem onzeker.
• Zijn creativiteit gecombineerd met zijn hyperactiviteit zorgt ervoor dat hij voortdurend op zoek gaat naar 'spannende' en 'uitdagende' manieren om problemen op te lossen. Het was in het tweede leerjaar een hel om hem de tafels te leren, want hij beredeneerde ze in plaats van ze van buiten te leren. (Ik deed overigens net hetzelfde). Zijn intelligentie en creativiteit staan het automatiseringsproces (= dat je zover komt dat je er niet meer over na moet denken) van bijvoorbeeld rekenoefeningen echt in de weg.
• Elke redenering wordt steeds opnieuw uitgevoerd (creativiteit). Dat hij iets een dag voor de toets haarfijn kan uitleggen is geen garantie voor een goede toets. De kans is groot dat hij op de toets zelf weer een andere manier van denken vindt, maar door zijn aandachtstekort fouten laat staan, en daar punten op verliest.
  
• Zijn impulsiviteit (= eerst doen, dan denken) botst met zijn creativiteit en intelligentie, want achteraf weet hij altijd wel wat er mis is gegaan en waarom. Daardoor wordt hij nog onzekerder.
• ...
  

We worden dus geconfronteerd met een kind dat heel veel dingen fantastisch en spannend vindt, en daar zijn levenslust uit haalt. Daarnaast is hij erg onzeker over zichzelf. Hij wil het kunnen en het 100% controleren maar wordt geconfronteerd met zijn eigen beperkingen. Hij heeft enkele uitzonderlijke talenten maar is te perfectionistisch om te durven experimenteren.

Wij kunnen niet anders dan blijven supporteren...

Gouden medaille

Enkele weken geleden deed ik mee met de Ladies Run (5 km) op de Antwerp Ten Miles manifestatie. Fijne ervaring!

Nu was ik nog maar enkele maanden bezig met de 'start to run' en verwachtte ik niet dat ik als eerste zou eindigen. Een beetje realiteitszin is wel op zijn plaats, denk ik. Maar toen Wouter zei dat hij al zijn zakgeld aan mij zou geven als ik wél zou winnen, vond ik dat eigenlijk wel een mooi gebaar.

Naast realistisch moet je soms ook achterdochtig zijn, zo blijkt. Toen ik hem vroeg hoeveel zakgeld hij eigenlijk had, antwoordde hij vol trots: "2 euro!"... en hij voegde er lachend aan toe dat hij nooit verwachtte dat hij ze moest afgeven! En ook al weet je zelf wel dat een eerste plaats geen optie is, het steekt al wat meer als blijkt dat je zoon daar ook al zeker van is.

Bij de finish kregen we allemaal een gouden medaille voor de deelname. Ik zag mijn kans schoon en had de medaille rond mijn nek toen ik binnenkwam.
"Kijk eens wat ik gewonnen heb!" zei ik enthousiast.
Zijn mond viel open. En onmiddellijk daarna verscheen er paniek in zijn ogen. Eindigen met 0 euro zakgeld, daar had hij niet op gerekend.
"Heb je gewonnen??" vroeg hij ongelovig.
Ik wilde niet liegen, dus beperkte ik mij tot: "Ik heb deze medaille gekregen!"
"Heb je gewonnen?" vroeg hij opnieuw.
"Welke kleur is dit?" kaatste ik de bal terug.
"Goud," aarzelde hij.
"En wat is de kleur van de winnaar?"
"Goud..."
"Moet je dan geen zakgeld afgeven?" vroeg ik geamuseerd.
"Euh, neen, want euh... neen, want jij kon niet winnen... en euh..."
"Eerlijk is eerlijk," zei ik, "wat hadden we afgesproken?"
"NIET dat ik al mijn zakgeld zou afgeven," loog hij nu glashard.
"O nee?"

Ik liet de discussie nog even doorgaan tot ik hem zover had dat hij wél al zijn zakgeld zou afgeven zoals hij beloofd had, als zou blijken dat ik gewonnen had. Ik heb hem daarna maar uit zijn lijden verlost en hem het woordje "finisher" getoond op mijn gouden medaille... Hij zal volgende keer wel twee keer nadenken voor hij iets belooft!

Te laat!

Gisteren was Wouter - weeral eens - te laat op school. Een kwartiertje later kreeg ik een oproep op mijn gsm. Mevrouw de directeur vroeg waarom Wouter te laat was en of het alsjeblieft niet mogelijk was om hem wél op tijd te laten komen.

Ik legde uit hoe het zit 's morgens, dat het echt bijzonder lastig is om hem - en Pieter, die echt niet helpt - op tijd klaar te krijgen.
'Ja maar,' antwoordde ze, 'u bent er toch om structuur te bieden?'

Dat was wel wat kort door de bocht vond ik - alsof ik dàt nog niet geprobeerd had! - en ik moet zeggen dat ik een hele dag van de wijs was dat ik eigenlijk de schuld kreeg van Wouters telaatkomen. Ik kan niet uitleggen hoe vermoeiend die dagelijkse maak-je-maar-eens-op-tijd-klaar-strijd wel is! En hoe weinig vat ik er eigenlijk op heb.

Nu is Wouter al lang van het gedacht dat hij niet op tijd kan komen door mama's schuld. Dat had hij ook gezegd tegen de directeur. Zijn argumenten hadden wel een grondslag van waarheid, maar waren niet afdoende om zijn eigen gebrek aan verantwoordelijkheidszin te verantwoorden. Zonder dat ik ook mijn verantwoordelijkheid wil ontlopen, ben ik echt van mening dat het hem onderhand wel zelf moet gaan lukken om op tijd te komen. Ik besloot dus om het over een andere boeg te gooien.

Gisterenavond ging ik hem ophalen bij de revalidatie en zei ik hem dat ik het niet pik dat ik van zijn directeur onder mijn voeten krijg omdat hij niet op tijd komt. Ik brak zijn protest af en vroeg hem wat er nodig zou zijn om wél op tijd te kunnen komen. Wat moet er thuis veranderen zodat hij het niet meer op mij moet steken? Samen stelden we een planning op, met uren: voor die tijd moet dat gebeurd zijn, voor die tijd dat enz.

Vanmorgen trad het reddingsplan in werking. Om 8.20 stonden we klaar aan de deur - vijf minuten later dan voorzien. Ik vroeg hem waar hij nu die vijf minuten verloren was. Hij besefte wel dat het was omdat hij nog een tweede keer cornflakes had genomen. Dus ik vroeg hem of we voortaan vijf minuten vroeger zouden opstaan zodat hij tijd had voor een tweede kom cornflakes? Nee, zei hij, ik zal voortaan gewoon één keer cornflakes eten.

Het begint hem met andere woorden te dagen dat hij het zelf moet doen!

De invloed van reclame

De twee jongens zitten een yoghurtje te eten. Dat lusten ze graag, maar ze kijken ook graag naar reclame. Die twee opgeteld leiden tot het volgende gesprek.

"Pieter, gaan we straks met de lego's spelen?"
"Ja, of nee... ik voel me een beetje opgeblazen."
"Dan moet je van die speciale yoghurt eten."
"Ja, dat is waar." antwoordt Pieter, en hij eet verder.
Ineens verkondigt hij vol trots: "Ja, ik proef de actidenaurus al! Nu voel ik me helemaal Activia!"

Brieven

In mijn vorige post vertelde ik al dat papa een keimooie brief had opgesteld voor Wouter. Die was blijkbaar laaiend enthousiast!

Het briefje dat we op woensdag terugkregen leek eerder een verplicht nummertje, maar het briefje van donderdag was een totale verrassing en was heel tof geschreven. De directeur van de school was woensdag op bezoek gegaan op de zeeklassen en vertelde dat Wouter tijdens haar bezoek speciaal gevraagd had of hij nog een brief mocht gaan schrijven voor mama en papa! Donderdagochtend had ze de post bij.

De brief stond vol tekeningen, die onderstreepten wat hij vertelde. Joske de Beer heeft afgedaan, zoveel is zeker. De brief was versierd met Joskes die wegliepen voor een pistool. Verder had hij een mooie krab getekend en een mannetje dat schelpen verzamelt - er zat er trouwens eentje bij de brief. Ook de tekening die hij maakte voor zijn broer (in antwoord op de mooie tekening die zijn broer had gemaakt voor hem) was de nagel op de kop: hij had hen allebei kleren aangetrokken die ik zo kan aanduiden in hun kast :-)

Ook de tekst was redelijk raak. Hij had voor iedereen een blokje geschreven, dat verbazend genoeg ging over dingen die ons echt interesseerden. Het is de eerste keer dat het mij opvalt dat hij erin slaagt om een tekst te schrijven waarbij hij rekening houdt met zijn publiek. Zelfs voor zijn overgrootmoeder - die woont bij ons in - had hij een stukje geschreven over 'mooi en meedogenloos'... Ook dat was de nagel op de kop! ;-)

Ik ben eigenlijk wel apetrots, ook al heeft hij het zelf gedaan... Ik denk dat dat eigen is aan ouder-zijn!

De Wouter-weg-week

Wouter is op zeeklas. Een hele week! Van maandagmorgen tot vrijdagnamiddag. Mmm, wat is het hier lekker rustig... Wat zeg ik? Muisstil!
Maar we missen hem wel, zenne. Het is nu half negen en normaal zit hij op maandag dan nog op. Nu niet dus. Onze avond zal rap voorbij zijn!

Ik weet niet wat Pieter in gedachten heeft, maar het lijkt alsof hij denkt dat geen broer thuis ook extra vrijheid betekent. En dat betekent koppen, koppen, koppen en nog eens koppen. Van zodra hij zijn zin niet krijgt, gaat dat kind in staking en gaat hij mokkend in een hoekje zitten. Vreselijk. I hate it!

Papa heeft voor Wouter een hele mooie brief gemaakt, waarin we hem vertellen hoeveel we hem missen. Ooit heb ik voor mijn achttiende verjaardag een reuzenbeer gekregen. Lang lang geleden dus :-) en natuurlijk heb ik die nu nog. Papa heeft allerlei foto's gemaakt met die beer aan tafel, die beer met de boekentas, met de badmuts, met de lego's... Allemaal met de boodschap dat we 1. geen vervanging nodig hebben voor Wouter en 2. de beer het er lang niet zo goed vanaf brengt als Wouter zelf! :-)

Intussen zitten mijn losse stagedagen er ook op: de voorbije zeven weken heb ik telkens één dag per week lesgegeven als juf in het tweede leerjaar. Er komt nu nog een volledige week aaneensluitende stage en dan nog een halve week themastage. De werkpunten die nog overblijven: timing beter in het oog houden én strenger zijn. Dat zal ik de komende weken even laten bezinken en er dan met nieuwe moed tegenaan gaan.

Brief aan mijn lezers

Beste lezer,

Ik weet het, ik weet het. Mea culpa. Veel te lang geleden. Ik heb jullie, mijn allertrouwste fans, werkelijk zwaar teleurgesteld. Laat mij even proberen verklaren vanwaar de radiostilte kwam, zonder me te willen verantwoorden.

Er zijn eigenlijk twee hoofdredenen waarom ik weinig - euh geen... - posts geplaatst heb de laatste maanden.

Ten eerste is het met Wouter stilletjes aan helemaal in orde aan het komen. Het is uiteraard een heel proces, maar in december had ik ineens het gevoel dat hij de draad zelf opgepikt had waar wij hem tot daartoe voor hem hadden vastgehouden. Hij besteedt meer aandacht aan zijn schoolwerk, hij doet meer zijn best om dingen goed te doen, zijn rapport is merkelijk veel beter dan vroeger, hij léést nota bene... Kortom: er is een gevoel van ongerustheid van mijn schouders gegleden. Bijgevolg ben ik niet meer 24/24 met hem in gedachten bezig. Het gekke is dat ik niet besefte dat ik voortdurend alles vanuit zijn standpunt bekeek, tot ik ermee stopte!

Bovendien is het zo dat ik zoveel tijd in mijn job en mijn schoolwerk heb moeten steken de laatste maanden dat er geen tijd overbleef om te bloggen! Op het werk is de rebrandingoperatie de hoofdmoot geweest: aanpassen van website, brochure, video, naamkaartjes, briefpapier, templates voor facturen, faxen, nota's enz. Een examen tussendoor viel al bijna niet meer op. En nu ben ik met mijn stage bezig, wat opnieuw pakken werk met zich meebrengt. De stage zelf is wel heel fijn, dat moet ik toegeven.

Maar dus: even dit berichtje om te laten weten dat ik nog leef *oef* en dat ik jullie niet ben vergeten!

Groetjes,
ADHD-mama