Gouden medaille

Enkele weken geleden deed ik mee met de Ladies Run (5 km) op de Antwerp Ten Miles manifestatie. Fijne ervaring!

Nu was ik nog maar enkele maanden bezig met de 'start to run' en verwachtte ik niet dat ik als eerste zou eindigen. Een beetje realiteitszin is wel op zijn plaats, denk ik. Maar toen Wouter zei dat hij al zijn zakgeld aan mij zou geven als ik wél zou winnen, vond ik dat eigenlijk wel een mooi gebaar.

Naast realistisch moet je soms ook achterdochtig zijn, zo blijkt. Toen ik hem vroeg hoeveel zakgeld hij eigenlijk had, antwoordde hij vol trots: "2 euro!"... en hij voegde er lachend aan toe dat hij nooit verwachtte dat hij ze moest afgeven! En ook al weet je zelf wel dat een eerste plaats geen optie is, het steekt al wat meer als blijkt dat je zoon daar ook al zeker van is.

Bij de finish kregen we allemaal een gouden medaille voor de deelname. Ik zag mijn kans schoon en had de medaille rond mijn nek toen ik binnenkwam.
"Kijk eens wat ik gewonnen heb!" zei ik enthousiast.
Zijn mond viel open. En onmiddellijk daarna verscheen er paniek in zijn ogen. Eindigen met 0 euro zakgeld, daar had hij niet op gerekend.
"Heb je gewonnen??" vroeg hij ongelovig.
Ik wilde niet liegen, dus beperkte ik mij tot: "Ik heb deze medaille gekregen!"
"Heb je gewonnen?" vroeg hij opnieuw.
"Welke kleur is dit?" kaatste ik de bal terug.
"Goud," aarzelde hij.
"En wat is de kleur van de winnaar?"
"Goud..."
"Moet je dan geen zakgeld afgeven?" vroeg ik geamuseerd.
"Euh, neen, want euh... neen, want jij kon niet winnen... en euh..."
"Eerlijk is eerlijk," zei ik, "wat hadden we afgesproken?"
"NIET dat ik al mijn zakgeld zou afgeven," loog hij nu glashard.
"O nee?"

Ik liet de discussie nog even doorgaan tot ik hem zover had dat hij wél al zijn zakgeld zou afgeven zoals hij beloofd had, als zou blijken dat ik gewonnen had. Ik heb hem daarna maar uit zijn lijden verlost en hem het woordje "finisher" getoond op mijn gouden medaille... Hij zal volgende keer wel twee keer nadenken voor hij iets belooft!