Weer een jaartje verder

Allereerst wil ik zeggen dat Wouter nu bijna 15 jaar oud is, en dat de reden dat ik minder post de voorbije jaren zijn privacy is. Niet veel mensen weten immers wie hij écht is en ik zou het jammer vinden dat hij ergens gevolgen gaat ondervinden van de dingen die ik over hem schrijf.

Mijn bedoeling is altijd geweest om anderen een beetje inzicht te geven in de wereld van een kind met ADHD. Het is niet al kommer en kwel; integendeel, er zijn massa's momenten geweest die ik nooit had willen missen! Toch denk ik dat ik me voortaan - uit respect voor zijn levenssfeer - zal moeten beperken tot redelijk saaie verslagen. Sorry daarvoor! :-)

Dit gezegd zijnde, is het tijd voor nog eens een update. Wouter behaalde - gelukkig - een A-attest in juni, en heeft dat eigenlijk te danken aan de inspanningen die hij de laatste twee maanden van het schooljaar wist op te brengen. We hebben getwijfeld om hem naar een Steinerschool te brengen hierna, maar gebrek aan plaats heeft daar anders over beslist.

Dus zit hij nu al bijna 2,5 jaar op dezelfde school. Toch heeft hij na de kerstexamens een nieuw contract gekregen. Dat contract houdt eigenlijk de beslissing van de klassenraad in: ofwel vertrekken, ofwel het papier met bijkomende voorwaarden ondertekenen.

Toen hij het contract kreeg was ik érg boos. Het was een lijst van detaillistische regeltjes op die voor een ADHD-kind gewoon niet vol te houden zijn: IEDER uur je agenda aan de leerkracht presenteren, IEDER uur je agenda stipt invullen, ELK moment kon de agenda gecontroleerd worden, en als hij niet in orde was kon hij alsnog buitenvliegen, ELK conflict op de speelplaats (of het nu zijn schuld was of niet) zou negatief geïnterpreteerd worden en voor ELKE nota zou hij strafstudie krijgen...

Waar ik dus vooral boos over was, was de absolute onhaalbaarheid en onredelijkheid van dit contract. 'Smijt hem dan meteen buiten, als dat jullie bedoeling is!' heb ik boos gereageerd. Waar ik twee jaar geleden - bij het contract van de vorige school - vooral teleurgesteld en verdrietig was, heb ik nu wél tegenstand geboden, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb.

Natuurlijk ben ik blij dat de leerkrachten, en de titularissen in het bijzonder, heel veel moeite in de opvoeding van Wouter steken. Ik kan absoluut begrijpen dat hij niet eenvoudig is om in de klas te hebben, en dat hij in staat is een hele klas op stelten te zetten met slechts twee woorden. Ik wéét dat hij in discussie gaat en in niet afhoudt tot hij zijn gelijk heeft gehaald, en dat hij daar erg onbeleefd bij kan worden.

Maar als je weet dat orde en organisatie de zwakke punten zijn van een leerling, waarom stel je dan als klassenraad zo'n streng contract op? Toch alleen om de administratie in orde te maken om hem buiten te kùnnen gooien?

Met een bang hart hebben we uiteindelijk het contract ondertekend, en hij ook, omdat we niet wéér van school wilden veranderen (dat zou de vierde keer zijn op vijf jaar tijd). En na de paasexamens kwam er eindelijk positief nieuws: hij had zich vollédig herpakt. Hij was rustiger, beheerster, beleefder. Er waren nog conflicten, maar ze waren handelbaar. Er waren nog taken die hij vergat, maar veel minder dan vroeger. Toen ik ernaar vroeg, gaf de titularis het wel toe: ze had het niet verwacht. (Wij ook niet, trouwens).

Toen ik er Wouter over aansprak, vertelde hij dat zijn vriend hem een keer had uitgedaagd: 'Zeg jongen, kunt gij nu echt niet één uur normaal doen?' En Wouter - altijd elke uitdaging aangaand - had een heel uur lang zijn manieren gehouden. Daarna had de vriend gezegd: 'Zie je nu wel dat je het kunt? En nu tot het einde van het schooljaar hé!' Voor hem was dat precies de aanmoediging die hij nodig had.

En hier schuilt een heel belangrijk principe in, denk ik: leeftijdsgenoten hebben een grotere invloed dan alle ouders, leerkrachten en psychologen bij elkaar. Pubers gaan hun gedrag toetsen aan wat andere pubers ervan denken - en wat de volwassenen erover denken, leggen ze vreugdevol naast zich neer. Ik ben er dus niet zeker van dat het echt het contract was dat bepalend was voor zijn gedrag, maar denk dus dat de vriend - en het feit dat die de drukte een beetje beu werd - de doorslag heeft gegeven.

Wij hopen - net als vorig jaar - dat hij op weg is naar een A-attest, dat hij het volhoudt, en dat hij op deze school kan blijven. Tot over enkele maanden!