Verraad!

Weet je nog, die ene jongen die zei al eens getongzoend te hebben met dat meisje? Wouter dacht dat hij die jongen kon vertrouwen en had hem (maar blijkbaar ook nog een paar anderen) zijn grote geheim verteld.

Dinsdag was het hek van de dam. We kregen een heel boze Wouter thuis. Toen we vroegen wat er was kregen we een nogal chaotisch verhaal. Wouter vertelt graag in de stijl 'en toen zei die tegen die dat ... en die antwoordde dan ...', maar zegt dan ook telkens en letterlijk 'die', gelijk wie hij bedoelt in het gesprek dat hij probeert weer te geven. Als wij dan vragen wie 'die' dan wel mag zijn (want 'die' is echt iedereen) kijkt hij ons aan alsof we van een andere planeet komen. Uiteindelijk kregen we het er toch uit. Die jongen had niet alleen opgeschept met die tongzoen, enkele dagen later had hij het geheim ook nog eens tegen dat meisje doorverteld én dan ook nog eens gelogen over: 1. of hij het gezegd had, 2. hoe hij het gezegd had en 3. hoe ze gereageerd had.

Wouter dus van de kaart. Al bij al vond ik dat hij het vrij objectief kon bekijken, maar hij was wel héél erg boos. Nog steeds trouwens. Hij kan zich nog altijd niet voorstellen dat iemand op zo'n manier iemand anders kan verraden. Dat zou hij nooit doen (en ik weet dat dat waar is). Voor Wouter zijn de dingen heel rechtlijnig. Ik ga niet zeggen dat hij goudeerlijk is, want dat is niet waar. Vaak moeten kleine of grotere leugen(tje)s misstappen maskeren, en ook al worden we heel boos als hij dat doet, hij leert er niet in. Gevoelsmatig is hij wél goudeerlijk. Heel dit verhaal komt natuurlijk hard aan...

Ik heb hem de raad gegeven om hier met de juf over te praten. Aan de klas hangen de 'klasregels', en één daarvan is: een geheim blijft een geheim. Er zijn ondertussen ook al meer kinderen bij betrokken dan enkel Wouter, die jongen en dat meisje. Een aantal kinderen kiest op één of andere manier partij. Een klein klasoorlogje in de maak? Wie weet...