Haat en liefde?

Deze en volgende week is papa twee weken thuis om een nieuwe vloer in keuken en woonkamer te leggen. De kindjes gaan dan naar de vakantieopvang zodat ze niemand in de weg lopen, maar ook zodat ze zouden kunnen spelen, want bij ons thuis zit alles in dozen.

De school begint normaal om 8u30, maar je kan de kinderen er maar pas brengen vanaf ongeveer 8u15. De vakantieopvang is al open om 7u... maar we hebben nog niet veel gebruik kunnen maken van dat vroegere uur. Nu Wouter weer thuis is, wordt het weer even hopeloos als voorheen om beide kinderen 's morgens tijdig klaar te krijgen. En zij zijn niet haastig, want in de opvang moet je niet op tijd zijn. Maar mama, die moet werken? Daar houden ze geen rekening mee. Met als gevolg dat ik even vaak te laat kom als tijdens het schooljaar...

Op zo'n momenten geraak ik zo gefrustreerd dat ik soms wens dat het allemaal eenvoudiger was. De stilte van vorige week heeft deugd gedaan, maar heeft me ook doen beseffen dat het vroeger simpeler was om rustig op te staan en dat ik er niet op moet rekenen dat dat de komende vijf jaar gaat beteren... Een echt ochtendhumeur heb ik niet, maar ik krijg er wel één als Wouter maar doorratelt en doorratelt over het verschil tussen het geluid van een F14 en een F16. Of waarom een Nissan S350C (of zoiets) zoveel cooler is dan een andere hippe en getunede auto. Of wanneer hij zit op te sommen wat Pieter allemaal heeft gedaan dat niet mocht en wat hij niet heeft gedaan dat moest. Waarom spaart hij al die energie niet om zichzelf te controleren? 't Is niet dat hij alles perfect doet!! Integendeel.

Ik ben blij dat papa twee weken thuis is om de boel min of meer mee onder controle te houden. Misschien kan hij dan aan den lijve meemaken dat het effectief geen lachtertje is, die twee 's morgens, ook al geeft hij Wouter zijn pilletje vijf minuten vroeger dan ik normaal doe. Anderzijds moet ik papa wel sparen, want hij moet tenslotte vloeren leggen terwijl ik rustig op mijn werk zit...