Wat is het hier stil...

Wouter is begin deze week op kamp vertrokken. Hij moest maandag al om 7u30 aan de bus staan. We arriveerden om 7u34, na een héle stresseerende ochtend voor ons allemaal. Enfin, het is gelukt en hij is goed vertrokken.

Maar wat is het hier stil in huis... Ook al zegt hij niet veel aan tafel, toch merk je dat hij niet deelneemt aan het gesprek. Ook Pieter is heel wat rustiger, wegens gebrek aan een broer om ruzie mee te maken. Ik kan een vol half uur langer in mijn bed doorbrengen omdat Pieter zoveel gemakkelijker klaar te maken is: hij eet geen tonnen cornflakes maar is tevreden met een sneetje brood, hij onthoudt wél drie opdrachten achtereen en je kan van alles een vrolijk spelletje maken. Wat heb ik dat gemist!

Weet je, laat het duidelijk zijn dat ik Wouter niet zou kunnen missen! Het is gewoon even de adempauze die we wellicht beiden nodig hadden. Vrijdag is er BBQ als afsluiter, en dan zal het goed doen om hem eens goed vast te pakken. Want hem hebben we ook echt wel gemist, ook al kunnen we nog even genieten van de stilte.

(Stilte wordt overigens zéér ondergewaardeerd.)