Veranderingen

Zoals papa al aangaf op zijn blog, zijn de kinderen vorige week woensdag dus veranderd van school. Een hele aanpassing. Het is al moeilijk om je aan te passen als je begint op maandag 3 september, maar onze kindjes zijn eerst nog twee dagen naar hun oude school gegaan.

Jullie hebben misschien hartelijk gelachen toen je op papa's blog las hoe ik de dag ervoor nog had geschreven dat we echt achter het leefschool-systeem staan. Hun nieuwe school is helemaal geen leefschool, maar een klassieke vrije basisschool. Het lijkt een contradictie te zijn, dat ik 's morgens nog schrijf hoe goed leefscholen zijn en 's avonds samen met papa beslis om er weg te gaan. Maar dat is het helemaal niet, ik ben nog steeds overtuigd van de grote waarde van leefscholen, want men biedt er een menselijke en kindgerichte manier van leren. Elk kind is verschillend, dus elk kind wordt anders benaderd en gemotiveerd. Het heeft onze kinderen alvast erg deugd gedaan om de vorige jaren daar mee te volgen. En uit de grond van mijn hart: onze Wouter zou helemaal onze Wouter niet zijn zonder zijn jaren op de leefschool.

De beslissing viel dinsdagavond. We waren al aan verandering aan het denken in de zomervakantie. Vorig jaar was ik stage gaan doen op de vrije basisschool in ons dorpje, dus ik wist hoe het er daar aan toeging en ik wist ook op welke vlakken deze school van de leefschool zou verschillen. Ondanks onze tevredenheid over de leefschool, voelde ik sterk aan dat het tijd was voor verandering (ik ben nogal een gevoelsmens in mijn beslissingen - mensen die mij kennen kunnen dat bevestigen). Papa daarvan mee overtuigen bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn.

's Woensdags stonden de kindjes en ik op. Beurtelings kwamen ze even bij mij in bed om het traditionele ochtendpraatje te doen. Eerst de kleinste. Ik kondigde hem aan dat we nu naar een nieuwe school zouden gaan. 'Cool!' reageerde hij. 'Is dat die school waar jij juf was?'
Net toen ik Pieter wegstuurde om zich klaar te maken, druppelde de grote binnen. Wouter had de verandering nog helemaal zien zitten toen het de avond ervoor nog een 'optie' was, maar nu de beslissing was gevallen sloeg de paniek toe. Een half uur lang praatte ik met hem, en probeerde ik hem ertoe te bewegen het minstens te overwégen. Het hielp niets. Hij maakte zichzelf zieliger en zieliger. 'De kindjes van die school lachen mij in het zwembad altijd uit,' huilde hij, 'dus daar wil ik helemaal niet naartoe-hoe-hoe...'

Rond acht uur kreeg ik hem zo ver dat we allemaal samen naar beneden zouden gaan en dat we het onderwerp even zouden laten rusten. De kinderen ontbeten, ik maakte hun boterhammen. Twintig minuten later was de sfeer helemaal anders. Ze zagen me boterhammen met kaas beleggen, en Wouter vroeg of hij een stuk kaas mocht hebben 'om zo op te eten'. Dat sta ik normaal nooit toe, omdat ik vind dat beleg op een boterham hoort en niet zo moet opgegeten worden. Dus hij wist dat hij wellicht een weigering kon verwachten. Tot zijn grote verrassing zei ik dat het goed was, 'maar,' voegde ik eraan toe, 'er hangt wel een voorwaarde aan vast.'
'O ja?' vroeg hij, 'welke dan?'
'Je gaat het vandaag minstens een kàns geven.'
Het was even stil, en toen begonnen zijn ogen te blinken. 'OK,' zei hij, 'maar dan moet het wel een gróót stuk kaas zijn hoor!'

Niet veel later (de kaas nog in de hand) stapten we het nieuwe schoolplein op. 'O kijk,' zei hij, 'daar loopt Bart, en daar is Emma, en Sofie ken ik ook... Dat zullen dan zeker de kinderen van de andere school zijn die me altijd uitlachen.' Het ijs was gebroken, de rest waren formaliteiten.

Het moeilijkste stuk van heel de dag vond ik toch het in de oude school gaan uitleggen dat we beslist hadden de kinderen uit te schrijven. Hoe leg je een 'buikgevoel' uit? Hoe leg je uit dat de oorzaak van de verandering niets te maken heeft met hun werk? Dat ze voor onze kinderen heel veel hebben betekend? Dat ze het vooral niet persoonlijk moeten nemen? Dat de leefschool moet blijven zoals ze is? Dat was echt heel moeilijk.

Eén ding staat vast, of ze me willen geloven of niet: we dragen alle juffen, meesters en begeleiders van de leefschool een warm hart toe. En voor iedereen daar: een heel erg welgemeende dankjewel voor alles wat jullie voor onze kindjes hebben gedaan!