Handschoenen
En weer een lastige morgen achter de rug... Deze keer ontplofte het op het moment dat ik zei dat Wouter zijn handschoenen niet mocht aandoen. Ik heb daar mijn redenen voor: ten eerste vriest het niet en ten tweede geraakt hij ze dan toch maar kwijt en heeft hij geen handschoenen meer als het wél koud wordt.
Hij begon met gewoon tegensputteren, waarop ik mijn 'neen' herhaalde en zei dat hij jas en schoenen moest aandoen om naar school te vertrekken. Daarna bleef hij proberen, en nam achtereenvolgens volgende stappen om tóch zijn zin te krijgen: opnieuw de vraag stellen, een argument bovenhalen, opnieuw de vraag stellen, wenen, nog een argument naar boven halen, zeggen dat we hem altijd alles weigeren, nog harder wenen, roepen, met de voeten stampen, nog eens roepen dat we altijd neen zeggen, naar boven lopen, terug naar beneden geroepen worden, wenen, nog een argument bovenhalen. En al die tijd bleef ik herhalen dat ik mijn beslissing al had genomen en dat het dus geen zin had om het nog eens te vragen, te bewenen, te beargumenteren, te ...
Mensenlief, het zijn maar handschoenen!!! Wat me doet vermoeden dat het eerder om de sport gaat van het 'winnen' (hij tegen mij) dan om de handschoenen zelf. Want wie kan dit anders en redelijkerwijs verklaren?
Resultaat deze morgen: tien minuten te laat en nog op het nippertje de bus gehaald voor het medisch onderzoek.
*Zucht!*
1 opmerking:
Hier een berichtje van een Nederlandse ADHD-mama die af en toe je blog leest. Ik herken er heel veel in! Zo ook het verhaal van de handschoenen... Het gaat eigenlijk nergens over, en toch kunnen ze zich er zó in vastbijten alsof het om een kwestie van leven of dood gaat. Ik loop vaak tegen onbegrip aan als het gaat om bijv. ergens te laat komen, opmerkingen in de zin van 'dan moet je gewoon eerder beginnen'. Maar jouw verhaal bevestigt weer een beetje mijn gevoel: met zulke (schatten van!) kinderen loopt je planning soms gewoon in het honderd, dat is niet altijd te voorkomen. Het doet me goed om te lezen dat andere ouders tegen dezelfde zaken aanlopen als ik. Ik voel me er een beetje minder alleen en hopeloos door. Dank je wel! En petje af voor de manier waarop jij ermee omgaat!
Een reactie posten