Vertrouwen
Mijn woorden waren nog niet koud gisteren, of Wouter toonde opnieuw aan dat hij niet te vertrouwen is. Ik had gezegd: geen tv, geen computer, geen playstation, toen ik ontdekte dat hij die auto mee wilde nemen naar school. Papa had toegevoegd: ook geen radio.
Papa vertrok gisterenavond om te gaan sporten en vergeet mij dat te melden. Wouter zegt mij niets en zit met zijn radio te spelen. Pas als papa 's avonds thuiskomt ziet hij dat Wouters radio van plaats is veranderd. Met twee kwamen we dus weer maar eens tot de vaststelling dat hij niet eerlijk was geweest.
Gevolg: radio op straf. En papa: de batterijen (die hij ook gebruikt voor zijn supermobiele telegeleide meccano-auto) staan mee op straf. En dat weet hij.
Ik vind dit echt op het rándje zenne. Eigenlijk valt het op geen enkele manier goed te praten. Als je dingen wil uitsteken, okee, maar wees dan tenminste man genoeg om ze toe te geven en de straf ervoor te dragen!
*Zucht*
2 opmerkingen:
Misschien is het wel veel gevraagd van een kind dat hijzelf (als zijn ouders afspraken aan elkaar vergeten door te geven) bewaakt dat zijn straf goed uitgevoerd wordt... Het is alsof je verwacht dat een volwassene zelf naar de politie stapt en zegt : "sorry, ik moest nog deze boete betalen voor te snel rijden" (oké, de vergelijking loopt een beetje mank, maar misschien is toch wel duidelijk wat ik zeggen wil...)
Straffen omdat Wouter zelf zijn straf niet goed uitvoerde, lijkt me ook een beetje een straatje zonder einde te kunnen worden, en ik ben er zeker van dat jullie als ouders dat nét willen vermijden...
Uiteindelijk, denk ik, zijn het degenen die straffen zelf, die verantwoordelijk zijn (of zouden moeten zijn) voor een goede opvolging ervan...
Voor de volledigheid : ik vind het overigens bewonderenswaardig hoe jullie blijven zoeken naar goeie manieren om met moeilijk gedrag van jullie kind om te gaan...
Een reactie posten