Stagegevolgen

Een opleiding tot leerkracht lager onderwijs, daar hoort natuurlijk ook stage bij, inclusief lesgeven, lesvoorbereidingen maken, feedback in ontvangst nemen, zelf reflecties schrijven, een stagelogboek samenstellen, noem maar op. Genoeg te doen dus. Het is bijgevolg stilletjes geweest op deze blog de laatste weken, in schril contrast met de hoeveelheid stilte thuis, want geluid is zoals altijd nogal nadrukkelijk aanwezig.

Zelf heb ik het gevoel dat de stage - redelijk - goed verloopt. Zoals mijn stagebegeleider zei: het is blijft een leerproces, met het bijhorende vallen en weer opstaan. Vorig weekend had ik een dipje, maar nu gaat het alweer beter. Intussen heb ik drie van de vijf vereiste halve dagen achter de rug en heb ik deze morgen mijn laatste lesvoorbereiding ingediend. Morgen volgt een tussentijds evaluatiegesprek met mijn hoofdstagebegeleider. Ik ben benieuwd.

Als gevolg van de stage moet ik de laatste tijd de kindjes vaak alleen - te voet - naar school sturen. Het is maar 500 m ver, maar ze moeten wel twee keer oversteken. Wouter draagt dan verantwoordelijkheid over Pieter, en hij néémt die ook. Pieter krijgt op het hart gedrukt dat hij goed naar Wouter moet luisteren, want dat die al veel geleerd heeft over veiligheid in het verkeer. Het enige wat minder goed loopt, is dit: als Wouter zich ineens bedenkt dat hij nu baas mag spelen, pikt Pieter dat - uiteraard - niet (hoe zou je zelf zijn). Hoewel het een gedwongen zelfstandigheid is, loopt het tot hiertoe ook prima.

Wat moeilijker is voor ons allemaal is dat we meer dan een half uur vroeger moeten vertrekken 's morgens... Iedereen uit zijn gewone doen natuurlijk. Het is moeilijk om vooral Pieter op tijd klaar te krijgen. Als hij zo vroeg uit zijn bed moet, gaat hij in staking, dat doet hij niets meer, tenzij ik hem help. Dus moet ik dat mee incalculeren - ofwel het helpen, ofwel het "gevecht" ertegen - en moeten we dus nóg vroeger opstaan. Donderdagochtend heb ik hen voor hun inspanningen beloond: Wouter mocht op zijn rollerskates naar school, Pieter op zijn klein fietsje. Ze waren in de wolken.

Wouter vraagt ook bijna iedere dag om een spelletje te spelen. Het is alsof hij voelt dat ik niet zoveel tijd meer heb, en zich ervan wil verzekeren dat hij wel degelijk nog meetelt. Vaak ga ik op zijn vraag in, even vaak niet, maar steeds leg ik hem uit wat ik nog moet doen waardoor het niet lukt. Hij aanvaardt het dan wel.

Ik zal toch blij zijn als het achter de rug is en we terug in ons "normale" ritme kunnen vervallen. Want niet alleen de kindjes hebben dat nodig, ook ikzelf heb erg veel behoefte aan rustig wakker worden en niet te veel te doen te hebben in het begin van de dag.