Schoolresultaat

Dit is - opnieuw - een beetje naast de kwestie in deze blog, maar aangezien mijn opleiding veel te maken heeft met Wouter wil ik toch kort even uitwijden over mijn rapport van de voorbije examenperiode.

11/20 = Didactische stage 1
12/20 = Didactiek Godsdienst
14/20 = Theorie Godsdienst
10/20 = Didactiek Turnen
13/20 = Muzische Vorming 2
12/20 = Functioneren in een schoolteam

Didactiek Wiskunde 2 heb ik niet afgelegd, dus heb ik in augustus twee examens "in te halen".
Het einde is nu echt wel in zicht... Volgend jaar alleen nog didactiek Frans, didactiek WO 2 en didactiek Nederlands 2. En stage uiteraard... Dat doet goed!

Help, Wouter ligt niet in zijn bed!!

Toegegeven, ik had net iets teveel gedronken (een palmke of drie) op de badmintonclub-jaarafsluiting-drink. En ik was niet meer thuis geweest, want direct na mijn werk moest ik naar school om mijn resultaten te gaan halen en daarna ben ik zonder thuis te passeren naar de drink gereden. Maar 't is toch allemaal geen excuus...

Voor ik ga slapen ga ik de kinderen altijd onderstoppen. Kijken of ze wel goed toegedekt zijn, of alles nog okee is, een kusje geven. Pieter lag omgekeerd in zijn bed (hoofd-voeten omgewisseld), dus die trok ik recht, en toen klom ik op de ladder van het stapelbed om Wouter ook nog een kusje te geven... en vond een leeg bed!

In volle paniek - echt waar, dit kan ik niet beschrijven - vlóóg ik naar beneden om aan papa te melden: "Help, Wouter ligt niet in zijn bed!" Ik verwachtte dat hij zou rechtspringen, mee zou gaan kijken, ik zag al een helikopter boven ons huis cirkelen in het kader van een zoekactie... Papa schoot in de lach en zei: "Weet je dan niet meer dat hij op school is blijven slapen vandaag?"

O ja, dat was nog waar ook...

We slaan een jaartje over...

Elke keer als september eraan komt beginnen we weer aan het eindeloze puzzelwerk van de naschoolse activiteiten van onze twee rakkers, zodat het voor ons als werkende (en schoolgaande) ouders praktisch haalbaar blijft. Alleen werden we dit jaar gedwongen om in juni al te beginnen nadenken!

Op de infoavond over de beertjesmethode werd snel duidelijk dat Wouter volgend jaar twee uur revalidatie per week zal krijgen i.p.v. anderhalf uur. Deze twee uur zouden verspreid worden over maandag en vrijdag, en op woensdag is het dan anderhalf uur beertjesgroep. Tegelijk met de beertjesgroep ligt de AMV (notenleer) van volgend jaar, en als je geen AMV volgt kan je ook geen piano volgen. Tegelijk met de AMV op zaterdag was het ook nog eens tekenschool, en Wouter wil ook graag gaan voetballen. En Pieter wil natuurlijk ook blijven turnen op woensdag...

Je snapt het al, er moesten enkele pijnlijke beslissingen genomen worden... De AMV en de piano gaan er onverbiddelijk voor één jaar uit. De revalidatie gaat zowiezo helemaal door. Op zaterdag kan Wouter zijn creativiteit blijven botvieren op de tekenschool. En wat de voetbal betreft: daar doen we geen enkele toegeving als die iets anders in het gedrang brengt. Het is zo al belastend genoeg zeker?

Pfff, 't is toch elke keer weer een gedoe!

Beloond voor nietsdoen

Gisteren had Wouter een toets (protestantse) godsdienst. Toen we 's morgens inpakten om naar school te vertrekken, zag hij dat ik zijn godsdienstmap terug in zijn boekentas stopte.

"O nee," schrok hij, "vandaag is het toets voor godsdienst!"
"Dat geeft toch niet?" antwoordde ik, "je hoeft toch niet bang te zijn voor een toets waar je voor geleerd hebt?"
"Maar mama, ik heb helemaal niet geleerd..." Even stilte. En dan: "...maar het zal zo ook wel gaan, hoor."

Stilletjes hoopte ik eigenlijk van niet. Stilletjes hoopte ik dat hij voor dit gebrek aan werklust genadeloos afgestraft zou worden. Met een 2/10 of zo. Hij moet immers leren dat hij moet werken om iets te bereiken. Het zal niet allemaal even gemakkelijk blijven gaan, en tegen dat de hoeveelheden leerstof te groot worden om ze zo te onthouden, zal hij waarschijnlijk niet meer in staat zijn om ze op de goede manier te omvatten. Te vaak is het gewoon niet nodig dat hij extra werkt... en het was tijd voor een "lesje" waarin duidelijk werd dat het nu eenmaal zo niet kan, zeker na de veel te goede notenleer-resultaten.

De juf van piano en de juf van notenleer zeggen beiden - en wellicht zal de juf van zijn klas hen daarin bijvallen - dat zijn resultaten voldoende zijn om over te mogen naar het volgende jaar, maar dat hij niet staat waar hij op dit moment zou moeten staan. Hij heeft het gered met pover dagelijks werk en op het laatste nog gas bijgeven, net zoals ikzelf indertijd.

De evaluatiemethoden zijn er in twintig jaar blijkbaar nauwelijks op vooruitgegaan. Maar na tien jaar schoolloopbaan werd eindelijk pijnlijk duidelijk dat ik al die tijd fout bezig was. In december een grote buis voor allerlei vakken waar ik voor moest blokken, en in juni geslaagd met een A-attest omdat ik na pasen eindelijk had besloten dat herexamens een te grote schande zouden zijn.

Vanmorgen vond ik de toets op tafel. De meester had hem ineens verbeterd. Goed zo! stond er bovenaan naast een 20/25 te prijken...

Hij is geslaagd...

... met 72% voor zijn AMV!! Wie had dat kunnen denken???

Eigenlijk heeft hij het niet helemaal verdiend. Kijk zelf maar naar zijn evaluatiefiche:

Eerste trimester
Gehoor 9/10
Theorie 1,5/10
Zingen 20,3/30

Tweede trimester
Gehoor 7,5 /10
Theorie 4/10
Zingen 21/30

Derde trimester
Gehoor 27/30
Theorie 15,5/20
Zingen 29,5/50

Totaal 72/100

De juf schrijft heel terecht: Proficiat met gehoor! Je hebt dit talent van nature meegekregen. Toch is theorie studeren thuis en in de les volgen nu een must denk ik. Ik moedig je aan om dat vuur van muziek in jou terug te laten branden! Naar volgend jaar toe zal je echt regelmatiger je zanglessen moeten studeren. Je beheerst nog niet alle ritmen en notennamen.

Hmm. Ik besef dat ik hem "gered" heb door samen met hem de theorie voor het examen voor te bereiden, maar weet niet helemaal zeker of ik er wel goed aan gedaan heb...

Beertjes

Vorige week ontvingen we een brief van het revalidatiecentrum.

Beste ouders,

Op woensdag 20 juni organiseren we een info-avond over het "Berenprogramma". Bij het teamoverleg dachten we dat dit programma voor u en uw kind een interessante therapievorm zou kunnen betekenen.

Het Berenprogramma stimuleert het zelfstandig leren, het logisch denken en de affectieve en sociale ontwikkeling van het kind. Een Berengroep bestaat uit vier à zes kinderen met één van hun ouders (eventueel afwisselend) en wordt geleid door plusminus vier therapeuten uit verschillende disciplines.

Daar deelname aan deze groep een groot engagement vraagt willen we u vooraf voldoende informeren over de doelstellingen en de praktische organisatie. Zowel ouder, kind als therapeut moeten immers bereid zijn 1u30 per week gedurende het ganse schooljaar actief mee te werken. Indien u geïnteresseerd bent, gelieve telefonisch te bevestigen dat u aanwezig zult zijn op de info-avond.

Met vriendelijke groeten,
De berenjuffen

Het is niet de eerste keer dat we over de berenmethode horen. Ik geloof dat Wouters juf het systeem in beperkte mate heeft toegepast in de klas. Een hele tijd geleden heb ik er ook wat over gelezen in het boek Zit Stil! van Theo Compernolle. Ik herinner me niet laaiend enthousiast geweest te zijn, maar weet anderzijds niet precies meer waarom.

1u30 per week lijkt een kleine opoffering te zijn voor het welzijn van je kind, maar in de praktijk betekent het een vaste afspraak toevoegen aan het toch al zo volle weekschema. Bovendien hebben we er nu totaal geen idee van hoe alles volgend schooljaar georganiseerd zal worden (geen muziekschool, wel muziekschool - geen tekenles, wel tekenles - geen voetbal, wel voetbal) en zijn we nauwelijks van uurregelingen op de hoogte.

Ik ben er eerlijk in: mij valt het zwaar om te blijven volgen waar die kinderen moeten zijn, wat ze mee moeten hebben, hoeveel geld ze eventueel nodig hebben om te doen wat ze moeten doen, welk huiswerk tegen wanneer is, met welk project ze bezig zijn... en dat natuurlijk bovenop taken en examens voor mijn eigen school. Ik heb echt het gevoel dat het me allemaal het grootste deel van de tijd ontglipt. Je zou de schoolnieuwsbrief van deze week moeten zien: hij staat helemaal vol met: "niet vergeten, geld meebrengen", "niet vergeten, die dag schoolreis", "niet vergeten: vrijwilligers schoolfeest gevraagd", "niet vergeten: sportdag", "niet vergeten: zwemmen", "niet vergeten: NOG eens sportdag", "niet vergeten..." (en dat allemaal in losse berichtjes onder elkaar in plaats van in een overzichtelijke kalender). HELP!

En om daar bovenop nog eens een berenmethode te moeten stapelen? Het zal al een goeie methode moeten zijn om mij te overtuigen, want in dit stadium zie ik elke extra belasting als storend en te veel, hoe goed ze ook bedoeld is.

Een dag zonder pilletje

Toen we gisteren aan de school aankwamen (een kwartier te laat overigens) besefte ik dat we Wouters pilletje vergeten waren.

"O, Wouter, we zijn uw pilletje vergeten!"
"Maar mama, dat is niet erg, ik zal het vandaag wel eens doen zonder pilletje."
"Dat heb ik liever niet hoor, niet middenin je herhalingstoetsen."
"Maar mama toch, die zijn wel gedaan hé." Haja, ook waar.
"Mmmm. Weet je wat? Als het voor je juf goed is, is het voor mij ook goed."

De juf vond het okee. Pilletjes liggen er op het secretariaat. Ik zei haar dat ze hem nog één mocht geven als het echt niet zou gaan, maar ze moest het wel aan papa laten weten.

Ik was van plan om er 's avonds een evaluatiegesprek aan vast te knopen, met de bedoeling dat hij zijn zelfbeeld een beetje zou kunnen bijsturen. Wat hem betreft, kan hij alle dagen zonder pilletje. Hijzelf heeft van zijn ADHD immers weinig last - wat wellicht verklaart waarom veel volwassenen nog weigeren om medicatie te nemen - maar de omgeving des te meer. Hij sluit zich op in zijn eigen wereld, waar met niemand nog rekening gehouden moet worden, en doet maar op. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

De juf had hem rond 11u het pilletje dan toch maar gegeven. Hij was tot dan toe rustig geweest, en was er zelf naar komen vragen. Nadien werd hij drukker, zeiden ze beiden. Wouter wijt dat aan zijn pilletje, iets wat ik hem niet meer uit zijn hoofd kon praten. Hij houdt uiteraard geen rekening met de vertragingsfactor (ongeveer een half uur)... Na een half uur ging het weer beter.

Het evaluatiegesprek ging een beetje de mist in omdat hij zelf niet echt een beeld kon schetsen van hoe hij zich voelde en wat er door zijn hoofd ging. Misschien kunnen we het 'experiment' op een latere datum wel eens herhalen.

Springbal

Ooit al eens geprobeerd om zelf een echte kleine springbal te maken? Wouter ontdekte hoe het moet. Met eindeloos geduld zat hij in Canada met tien elastiekjes te prutsen en kwam uiteindelijk tot een bevredigend resultaat. Eerlijk? We stonden paf.

Neem een doosje elastiekjes. Bind het eerste elastiekje rond het tweede. Bind daarrond en derde, en een vierde en een vijfde en een zesde. Blijf dit doen tot je iets hebt dat eruit ziet als een bolletje wol van elastiekjes. Je zal zien, je kan er prachtig mee stuiteren. En wat nog leuker is: je kan door de elastiekjes de richting totaal niet voorspellen. Voorzichtigheid is dus geboden...

Veel plezier!