Een dag zonder pilletje

Toen we gisteren aan de school aankwamen (een kwartier te laat overigens) besefte ik dat we Wouters pilletje vergeten waren.

"O, Wouter, we zijn uw pilletje vergeten!"
"Maar mama, dat is niet erg, ik zal het vandaag wel eens doen zonder pilletje."
"Dat heb ik liever niet hoor, niet middenin je herhalingstoetsen."
"Maar mama toch, die zijn wel gedaan hé." Haja, ook waar.
"Mmmm. Weet je wat? Als het voor je juf goed is, is het voor mij ook goed."

De juf vond het okee. Pilletjes liggen er op het secretariaat. Ik zei haar dat ze hem nog één mocht geven als het echt niet zou gaan, maar ze moest het wel aan papa laten weten.

Ik was van plan om er 's avonds een evaluatiegesprek aan vast te knopen, met de bedoeling dat hij zijn zelfbeeld een beetje zou kunnen bijsturen. Wat hem betreft, kan hij alle dagen zonder pilletje. Hijzelf heeft van zijn ADHD immers weinig last - wat wellicht verklaart waarom veel volwassenen nog weigeren om medicatie te nemen - maar de omgeving des te meer. Hij sluit zich op in zijn eigen wereld, waar met niemand nog rekening gehouden moet worden, en doet maar op. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

De juf had hem rond 11u het pilletje dan toch maar gegeven. Hij was tot dan toe rustig geweest, en was er zelf naar komen vragen. Nadien werd hij drukker, zeiden ze beiden. Wouter wijt dat aan zijn pilletje, iets wat ik hem niet meer uit zijn hoofd kon praten. Hij houdt uiteraard geen rekening met de vertragingsfactor (ongeveer een half uur)... Na een half uur ging het weer beter.

Het evaluatiegesprek ging een beetje de mist in omdat hij zelf niet echt een beeld kon schetsen van hoe hij zich voelde en wat er door zijn hoofd ging. Misschien kunnen we het 'experiment' op een latere datum wel eens herhalen.