De rode loper

Onze kinderen gaan naar school in het gemeenschapsonderwijs, naar een leefschool meer bepaald. Een keuze waar we echt achter staan, want er wordt een menselijke aanpak geboden die de kinderen op een positieve manier in het leven zet.

Het thema dit jaar in het gemeenschapsonderwijs: alle kinderen zijn VIP's. Ook de eerste schooldag stond in het teken van het thema. Voor de gelegenheid had het hele schoolteam een echte rode loper uitgerold. Er was aan één van de papa's, die ook fotograaf is, gevraagd om van elk kind een foto te maken. Elk kind kon zich dus even écht belangrijk voelen op de rode loper, wat de meesten veel plezier deed.

Pieter bleef echter dicht bij mij staan. Hij vond het allemaal nogal vreemd. Eerst was de zesde klas aan de beurt. Wouter ging mee met de vijfdes. Toen de vierdes. En Pieter kwam altijd maar dichterbij staan. Ik vreesde even dat hij niet meer zou willen... dus wees ik hem op de andere kinderen.

"Kijk," zei ik, "al die kindjes vinden het héél leuk om belangrijk te zijn. Die rode loper leggen ze alleen voor echt belangrijke mensen, en vandaag zijn jullie dat."
Hij was nog niet helemaal overtuigd, maar hij ontspande wat toen hij zag dat de meesten het erg leuk vonden.
"Wil jij niet beroemd worden?" vroeg ik hem nog.
Verstoord keek hij me aan. "Nee mama," zei hij toen resoluut, "ik wil dokter worden!"
"Misschien kan je dan wel een beroemde dokter worden," probeerde ik nog, maar neen, mama's advies had afgedaan. Ze kende er duidelijk niets van.

Dan maar de grote broer. Daar had hij wat meer vertrouwen in. Hand in hand gingen ze aan het begin van de loper staan. Ik zei nog tegen Wouter: "Als hij het alleen durft, laat je hem alleen gaan!" Wouter knikte. Hij begreep het. En het lukte! Helemaal alleen liep Pieter de rode loper af en werd gefotografeerd. Het is een mooie foto geworden - ze zijn al te bezichtigen aan het uithangbord van de school!

Maar hoe trots ben ik op Wouter, die inzicht heeft getoond in de 'psychologie van de vijfjarige'! Zo kon hij het zelf zien: door niet mee te gaan, maar gewoon ruggesteun te bieden (en daarbij respect te tonen voor de mogelijkheden en moeilijkheden van zijn broertje) heeft hij zijn broer eigenlijk de streep over geholpen. Schitterend!