Comment je m'appelle?

Ongelooflijk maar waar, maar onze gasten zijn aan het zàgen om terug naar school te kunnen. Voor Wouter gaat het vooral over het feit dat hij nu Frans zal leren. En Pieter? Die zal ook Frans leren dit jaar, want vanaf dit schooljaar krijgen alle kinderen in de derde kleuterklas een soort basis-Frans.

Wouter was erg aan het zeuren, dus heb ik hem al een paar woorden Frans geleerd. Hij vond het héél erg tof, zo bleek.
"Comment tu t'appelles?" vroeg ik hem.
"?"
"Ik vroeg net hoe je heet."
"O. Euh... Wouter!"
"Neenee, je moet antwoorden met een Franse zin. Je m'appelle, en dan zeg je je naam. Opnieuw. Comment tu t'appelles?"
"Je m'appelle Wouter."
"Goed zo," zei ik. "Nu een andere. Als je in het Frans wil zeggen hoe oud je bent, dan zeg je eigenlijk welke leeftijd je hebt. Dat is moeilijk. Iedereen vergeet dat. Dus je zegt: j'ai neuf ans. Maar als ik dat wil weten, vraag ik jou: Quel âge as-tu? We proberen. Quel âge as-tu?"
"J'ai... mama, wat was dat ook alweer? O ja, neuf ans."

Zo gingen we een tijdje door. Ik stelde de vragen door elkaar en liet hem de vragen ook aan mij stellen. En dat ging goed. Tot ik vroeg: "Comment je m'appelle?" Die had hij nog niet gehoord. Ik hoorde zijn verstand kraken en ratelen. Hij zweeg. Ik zei dat dit een moeilijke was. Aha, zag ik hem denken, ruikt dit naar een uitdaging?

Ik vroeg hem opnieuw: "Comment je m'appelle?"
"Hebt gij geheugenverlies of zo?" vroeg hij nu. "Tu t'appelles mama!"
Voilà. Voortaan heeft hij een mama met geheugenverlies.