Beloond voor nietsdoen
Gisteren had Wouter een toets (protestantse) godsdienst. Toen we 's morgens inpakten om naar school te vertrekken, zag hij dat ik zijn godsdienstmap terug in zijn boekentas stopte.
"O nee," schrok hij, "vandaag is het toets voor godsdienst!"
"Dat geeft toch niet?" antwoordde ik, "je hoeft toch niet bang te zijn voor een toets waar je voor geleerd hebt?"
"Maar mama, ik heb helemaal niet geleerd..." Even stilte. En dan: "...maar het zal zo ook wel gaan, hoor."
Stilletjes hoopte ik eigenlijk van niet. Stilletjes hoopte ik dat hij voor dit gebrek aan werklust genadeloos afgestraft zou worden. Met een 2/10 of zo. Hij moet immers leren dat hij moet werken om iets te bereiken. Het zal niet allemaal even gemakkelijk blijven gaan, en tegen dat de hoeveelheden leerstof te groot worden om ze zo te onthouden, zal hij waarschijnlijk niet meer in staat zijn om ze op de goede manier te omvatten. Te vaak is het gewoon niet nodig dat hij extra werkt... en het was tijd voor een "lesje" waarin duidelijk werd dat het nu eenmaal zo niet kan, zeker na de veel te goede notenleer-resultaten.
De juf van piano en de juf van notenleer zeggen beiden - en wellicht zal de juf van zijn klas hen daarin bijvallen - dat zijn resultaten voldoende zijn om over te mogen naar het volgende jaar, maar dat hij niet staat waar hij op dit moment zou moeten staan. Hij heeft het gered met pover dagelijks werk en op het laatste nog gas bijgeven, net zoals ikzelf indertijd.
De evaluatiemethoden zijn er in twintig jaar blijkbaar nauwelijks op vooruitgegaan. Maar na tien jaar schoolloopbaan werd eindelijk pijnlijk duidelijk dat ik al die tijd fout bezig was. In december een grote buis voor allerlei vakken waar ik voor moest blokken, en in juni geslaagd met een A-attest omdat ik na pasen eindelijk had besloten dat herexamens een te grote schande zouden zijn.
Vanmorgen vond ik de toets op tafel. De meester had hem ineens verbeterd. Goed zo! stond er bovenaan naast een 20/25 te prijken...
4 opmerkingen:
Mmm, ik heb nooit een examen "godsdienst" gehad, wegens totaal gebrek aan geloof. Ik kan me echter voorstellen dat met een goed geheugen dat best te "wingen" valt.
Goed kunnen blokken is denk ik niet echt een adhd-feature. :-) Ik heb nooit begrepen hoe mijn klasgenoten (en nu de schoolkinderen op de bus/trein) dat kunnen.
Ik heb waarschijnlijk wel altijd geluk gehad met mijn geheugen en het feit dat de meeste vakken die ik had van wetenschappelijke aard waren waar meer "begrijpen" aan was dan "onthouden".
Misschien dus niet beloond voor "nietsdoen" maar beloond voor "goed geheugen" of voor "goed context-scrapen"? :-)
Dit klinkt ergens bekend... héél bekend... :-)
Ik denk bijvoorbeeld aan dat examen wiskunde waarbij ik geen enkele theorievraag opgelost had, maar wel alle oefeningen. Saaie bewijzen uit het hoofd leren, dat was aan mij niet besteed. En dan was ik er nog ruim door...
Ook ik ben dan wel veel beloond geweest voor "nietsdoen"...
Misschien is dat nietsdoen toch niet zo niets als het lijkt : een goed geheugen, goed begrijpen van de leerstof, goed inzicht in hoofd- en bijzaak, goed inzicht in wat verwacht wordt,... het zijn allemaal vaardigheden die kunnen helpen om toch een goed cijfer te halen, en die ook nog eens nuttig kunnen blijken in het "echte leven". Uiteindelijk heb ik ook aan de universiteit niet zo heel veel moeten doen voor redelijke resultaten, en al bij al niet verschrikkelijk veel moeten doen (maar wel de voor mij meest passende manier gevonden toen) om zelfs eens een onderscheiding te halen (in 2e licentie !).
Trouwens, die keren dat ik eens weinig punten had, heb ik daar niet echt "lessen" uit geleerd zoals jij waarschijnlijk zou willen... Ik leerde vooral van iets beter selectief te zijn in mijn inspanningen...
Maar zoals je weet, is het met mij toch nog "goed" gekomen...
Tsja, jullie zullen allemaal wel gelijk hebben hoor, daar ben ik van overtuigd... Uiteraard zijn dat vaardigheden die hij later goed zal kunnen gebruiken. Hij belandt wel op zijn pootjes! Maar het klinkt niet erg correct...
Misschien worden we als 'juf in opleiding' gewoon 'gebrainwashed' dat onze methodes de enige goeie zijn of zoiets... Of misschien zijn we zo mild voor de 'zwakken' in de groep dat we niets meer eisen van wie het wél kan. Het is een al vaker gehoorde klacht: men heeft zoveel aandacht besteed aan wie niet mee kan, dat men is vergeten methodes te ontwikkelen voor wie het allemaal te traag gaat.
Een reactie posten