Helemaal vanzelf!

Vanavond zaten de kindjes gezellig naar een film te kijken. We hadden de afspraak gemaakt dat ze om acht uur zouden moeten stoppen, en dat het vervolg voor morgen zou zijn. Wouter wist dat Pieter om acht uur moest gaan slapen, en hij nog tot negen uur zou mogen opblijven. Intussen was ik bezig met studeren - mijn eerste herexamen is volgende week dinsdag - en was papa buiten met het zwembad bezig.

Enfin, ineens zag ik dat het al kwart na acht was, dus ging ik naar hen toe en zette de video op pauze, met de woorden: "het is tijd!" De kinderen hebben zich zonder morren rechtgesteld en zijn allebei naar boven gegaan, en zijn allebei in bed gekropen. Samen. Zonder mopperen, zonder tegenspreken, zonder babbelen, zonder giechelen. Wouter dus zelfs drie kwartier te vroeg.

Papa en ik schudden net vol ongeloof het hoofd, toen hij naar buiten kwam om nog te gaan plassen. We waren ervan overtuigd dat hij zijn 'vergissing' had ingezien en nu een excuus zocht om op te staan, maar nee hoor. Na zijn sanitaire stop kroop hij weer keurig het bed in. Helemaal vanzelf!

Of hoe de wonderen de wereld nog niet uit zijn.