Tot examencrisis

Vanavond ben ik dat vreselijke Nederlands-examen niet gaan doen, hoewel het - en hier ben ik 100% zeker van - helemaal niet zo'n moeilijke stof is. Op één of andere manier blokkeerden mijn hersenen gewoon totaal telkens ik wou studeren. Ik dacht telkens: "ok, het lukt niet, niet erg, er is nog tijd genoeg"... tot mijn tijd ineens op was. Tsja.

Alle voor en tegens afgewogen... en ik kon de conclusie niet meer ontwijken dat het niet meer haalbaar was. Het had to-taal geen zin meer dat ik het zelfs maar zou afleggen. 't Zal dus een herexamen worden. Gelukkig willen ze het resultaat van de taak die voor 40% meetelt, ook verschuiven naar augustus. Moet ik die toch al niet meer hermaken. Maar 't is toch een examen-einde in mineur. Een beetje een nederlaag zelfs.

Op het thuisfront gaat het anderzijds alweer veel beter. Vorige week ben ik begonnen met een andere aanpak. Het moest wel, want de kindjes waren de hele week na de kerstvakantie iedere dag te laat.

Ze belonen voor op tijd komen, door hen bijvoorbeeld een kwartier langer op te laten, was een mogelijkheid. Maar ik bedacht me ineens dat op tijd op school zijn gewoon zo vanzelfsprekend is dat dat helemaal geen extra beloning verdiende. Dus ik draaide het om. Ik zei: iedereen die op tijd komt, moet vanavond niet een kwartier vroeger gaan slapen. Haha! En het werkt nog ook, sindsdien zijn ze niet meer te laat geweest en dit project is toch wel al tien dagen oud!
(Victory, victory...) :-D

De invloed van Wouter op Pieter en andersom is ook wat gekalmeerd, ze laten elkaar weer wat meer links liggen. Gelukkig voor mij, zou ik zeggen, want als ze elkaar echt gaan opzoeken is het niet leuk meer. Ruzie, discussie... En ze wéten dat ze consequent op de trap vliegen, eerst vijf minuten, dan vijf minuten op bed, dan een kwartier op bed enz. Zouden ze in de kerstvakantie dan toch geleerd hebben?

Misschien toch een einde in majeur, als ik het me zo bedenk.