Beloning

Ik hoor sommige mensen zeggen dat je je kinderen eigenlijk niet met een snoepje mag belonen als ze iets goeds gedaan hebben. Als ze beloning steeds blijven associëren met eten, kunnen ze later geen gezonde relatie opbouwen met hun eten. En zullen ze eten, telkens als ze vinden dat ze een beloning hebben verdiend. (Ik kan daar wel inkomen, maar denk ook wel dat niet belonen nog veel slechter is.)

Toch heb ik Wouter en Pieter gisterenochtend, als beloning voor het feit dat ze op tijd naar school konden vertrekken, elk twee chocolade centjes gegeven. Omkoperij? Neen, dat denk ik niet. Ik denk vooral dat je niet van de kindjes kan verwachten dat ze de activiteit 'zich klaarmaken voor school' leuk vinden en zich daar automatisch ten volle voor inzetten. Een kleine motivatie - en al zeker voor Wouter, die zich daardoor wat beter kan focussen - kan dat niet?

Mijn man en ik hebben het zelf ook zeer moeilijk om op tijd te komen. Als we alleen zijn lukt het redelijk goed, maar als we samen ergens heen moeten is het vreselijk. Het is alsof we allebei naar hartelust de verantwoordelijkheid voor het op tijd komen naar de ander doorschuiven. Een erg goed voorbeeld voor de kinderen is het in elk geval niet... Het probleem bestaat al zolang we elkaar kennen en voor zover ik zie zit er geen oplossing aan te komen.