O help...

Ik heb zwaar het gevoel dat ik niet met mijn eigen kinderen omkan. We werken beiden full-time en over het algemeen krijgen we alles wel redelijk goed georganiseerd. Maar het was alweer lang geleden dat we ze een hele week aan een stuk hebben moeten 'verdragen'.

De week tussen kerstdag en nieuwjaar zijn mijn man en ik traditioneel thuis. Vanwege het feestgeharrewar hadden we vorig jaar beslist dat we de kindjes toch naar de opvang zouden brengen, van half tien tot half vijf ongeveer. Dit jaar is het veel minder druk - we moeten alleen weg op nieuwjaar en krijgen verder niemand op bezoek - zodat het absoluut niet nodig was om hen weg te brengen.

Hebben we ons dat al beklaagd... Zaterdag tot en met maandag hebben ze discussiërend doorgebracht. Grootste discussiepunt is en blijft 'dat speelgoed is van mij en daar ben ik baas over en als jij niet lief bent voor mij mag jij niet met mijn speelgoed spelen'. Speelgoed als machts- en pressiemiddel, wie had dat gedacht?

We gaan daar echt wel eens een oplossing voor moeten vinden, want dit spelletje blijft duren. Maar het is - ook voor mij - een moeilijk evenwicht.

Enerzijds vind ik dat Wouter inderdaad over zijn speelgoed mag beschikken zoals hij het zelf wil. Beide kinderen moeten elkaars grenzen en ruimte leren respecteren. Dat betekent dat ze rekening moeten houden met elkaars wens naar lijfelijk contact, elkaars ontwikkelingsniveau, de dingen die ze wel of niet leuk vinden, maar ook eigendom in de ruime zin van het woord, dus speelgoed.

Anderzijds vind ik het nogal absurd dat Wouter vindt dat de duplo-blokken die hij gekregen heeft bij zijn eerste verjaardag nog steeds zijn eigendom zijn. Pieter is intussen vier en hier vind ik het echt te ver gaan. Voor mij is alle speelgoed dat jonger is dan Pieter, van Pieter, gelijk wie het gegeven heeft aan welk kind dan ook. Alleen zo is de verdeling van het speelgoed trouwens een beetje fifty-fifty, want omdat Wouter al zoveel speelgoed heeft, krijgt Pieter bijna geen speelgoedcadeautjes.

Het is denk ik makkelijker om te vertellen wat ik niet wil, dan wat ik er dan wel mee wil doen. Het is voor mij onaanvaardbaar dat Wouter zijn speelgoed misbruikt als pressiemiddel. Er moet leuk mee gespeeld kunnen worden, punt uit. En liefst nog door de twee kindjes samen. Kan dat dan echt niet?

Ik ben bijna blij dat ik me blijkbaar misrekend heb in mijn verlof zodat ik deze week vier halve dagen extra moet gaan werken... Ik ben bijna blij dat ik even het eeuwige lawaai kan ontvluchten. Ik kan met niet voorstellen dat ik een full-time huismoeder zou zijn, met alle respect voor alle mama's die dat wél kunnen.

En die arme papa moet het wél verdragen. Ben ik nu een slechte moeder?