Red cap Mama

Sinds mijn stagebezoek aan een lagere school vorige week (ik studeer bij voor onderwijzeres) sta ik versteld van het gemak en de vlotheid waarmee de leerkracht de klas georganiseerd had. Het zesde leerjaar van de basisschool in onze gemeente weet perfect wat hen te doen staat en draait vlot mee in de (soms wel ingewikkelde) organisatie van mijn stageschool.

Enkele dagen later merkte ik ineens op dat het er 's morgens bij ons thuis heel wat minder vlot aan toe gaat. Nochtans heb ik geen twintig kinderen, maar twee. Het moet dan toch wel lukken om dat haalbaar te maken?

Met goede voornemens alleen kom je er niet natuurlijk. Dus heb ik sinds een klein jaar een vaste structuur in het 'ochtendritueel' gestoken. Op aanraden van een collega zorg ik er nu steeds voor dat ik zelf 'klaar' ben (i.e. gewassen en aangekleed) voor de kinderen uit bed komen. De meeste dagen lukt dat ook, maar soms zijn ze me gewoon voor (zoals gisteren). Hoe minder ik Wouter uit het oog verlies 's morgens - dus hoe sneller ik hem kan bijsturen als hij weer iets impulsiefs doet - hoe groter de garantie dat we op tijd op school komen. Eten doen we samen: ik eet en smeer boterhammen tegelijk. Tanden poetsen doen we na het eten, en vooral: we gaan er niet meer terug voor naar de badkamer op de eerste verdieping, maar doen dit in de keuken.

Soms voel ik me een signaalgever op een vliegveld, die - bewapend met alleen twee lampen - een groot en log vliegtuig op de startbaan moet krijgen. Het haalt daarbij niet uit of je driftig met je armen staat te zwaaien of net heel rustig signalen geeft: het vliegtuig wordt er niet beter manoevreerbaar door.