Cijferoefeningen

O jee. Nota in de agenda vorige week: de cijferoefeningen in het rekenboek waren zó slordig dat hij ze allemaal opnieuw moest maken... Er zaten blanco bladen bij met van die kotjes op, die de kinderen moeten gebruiken om te cijferen.

Dus voilà, mama schrijft alle oefeningen over op een net blad, zodat Wouter ze kan invullen. Alleen had ik één ding over het hoofd gezien: de oefeningen namen in het rekenboek iets meer dan één blad in (te weinig vond ik, o.a. daardoor was het een knoeiboel geworden), maar ik had wel alles verspreid over vier bladen (net om hem meer ruimte te geven). Scène, huilconcert, frustratie, staking, boos gezicht... Ik kan het allemaal niet opnoemen.

Het heeft uiteindelijk twéé uur gekost voor álle oefeningen opgelost waren (en dat waren er uiteindelijk slechts twaalf, vier in elke bewerking...). Twee uur standpunt innemen en dat niet meer loslaten... Twee uur steeds maar herhalen wat je verwacht... Twee uur geduld opbrengen... Twee uur niet plooien.

Nog dit: ik vond het moeilijk om me niet te laten verleiden om beloningen te geven vooraf. Zo van:
"Allez kom, als je je oefeningen maakt, krijg je een snoepje."
En 5 minuten later: "Als je je oefeningen maakt, mag je een kwartier later slapen."
En nog eens 5 minuten later: "Als je je oefeningen maakt, mag je..."
Op die manier zou de beloning zo buitensporig groot worden ten opzichte van wat ik verwachtte, dat het niet meer geloofwaardig is. Het wordt meer een onderhandelspelletje dan wat anders, een gelegenheid die hij altijd aangrijpt... en zo vermijdt om oefeningen te moeten maken.
Bovendien verwachten we simpelweg wat we verwachten; over sommige dingen valt nu eenmaal niet te onderhandelen. En over huiswerk al zeker niet.

Maar wij moeten wel geduldig en standvastig zijn. En de beloning die we beloven, ook geven! Normaal, niet? Het wordt toch zo makkelijk vergeten...