De kameel in de woestijn

Vorige week kreeg Wouter naar eigen zeggen een opdracht mee om een strip te maken om in de Nieuwsbrief van de school te zetten. Hij had vorige week al enkele schuchtere en vooral ongestructureerde pogingen gedaan om eraan te beginnen, maar tot dan toe zonder echt resultaat.

Omdat ik wist dat woensdag een vreselijk drukke dag is voor papa en ik dan terug moest werken, wilde ik gisteren ab-so-luut dat de strip klaar zou zijn. Het huiswerk viel al bij al nogal mee, daar was hij gelukkig al snel mee klaar.

Maar dan. Ik gaf al aan dat hij nogal problemen heeft met het volgen van stappenplannen. En al zeker niet zelf tot een planmatige aanpak komt. Tijd voor wat hulp dus...

Ik begon met de vraag: wat wil je vertellen in de strip? Gelukkig, hij had al een mopje dat als basis kon dienen. Ik vroeg hem om mij dat te vertellen (dit is het moment om de strip even te lezen, anders kan je misschien moeilijk volgen). Ik zei hem dat we vier 'balken' hadden in de strip, die hij goed moest verdelen. Hoeveel prenten had hij nodig om zijn verhaal te vertellen? En wat moest daar ongeveer instaan? De conclusie was zeven vakken: drie gelijke balken en een brede prent met einde ernaast.

Dan de tekeningen zelf (we zijn nu al twintig minuten en enkele huilbuien verder). Samen kwamen we tot de conclusie dat de "clou" weggegeven zou zijn als hij teveel elementen in de eerste prent zou tekenen. Dus maakten we een onderscheid tussen wat in de eerste prent te zien mocht zijn en wat in de laatste prent. Dan vroeg ik hem hoe we de lezer van de strip konden 'misleiden' in de tekeningen, zonder dingen te tekenen die er niet waren. De piramides moesten in de prenten staan, maar blijken op het einde een achtergrondschilderij te zijn.

Tijd voor de invulling nu (we zijn nu vijftig minuten en veel zelfmedelijden verder). Mama tekende het kader en de balken en Wouter moest invullen. Nog meer geween. Geen inspiratie. (Had ik zijn inspiratie dan 'kapot geanalyseerd'? Of was het gewoon pure onwil?)

Weer twintig minuten verder. O wee, dringend tijd om naar de pianoles te gaan. Jammer. Niets aan te doen, nadien verder dan maar. Na de pianoles was het tijd om te eten, en na het eten wilde hij Playstation spelen. Maar daar kwam niets van in huis: eerst de strip. Toen duidelijk werd dat ik niet zou plooien... stond de strip in 10 minuten op papier. Nog even helpen met de lettertjes van de tekstballonnetjes en klaar.

Ik weet niet of hij zelf beseft hoe trots hij mag zijn op het resultaat. Hij heeft hier echt een heel mooi ding gemaakt, volledig vanuit eigen inspiratie. Het enige wat ik gedaan heb - naast wat kaders tekenen en letters schrijven - is alles uit dat ventje gehaald wat er uit te halen viel...
En dat was geen gemaksoplossing, want als ik voor gemak zou kiezen zou ik het gewoon gauw gauw zelf doen. Maar wat is hij daarmee vooruit?