Respect?

Gisterenavond ging ik Wouter afhalen van de pianoles. Ik besloot om niet binnen te lopen in de klas, maar even aan de deur te blijven luisteren. Ik wilde eigenlijk wel graag eens weten of zijn pianospel van thuis overeenkwam met dat van in de klas.

Er is een periode geweest dat hij door gebrek aan studeren niet goed speelde, maar blijkbaar heeft hij zich toch weten te herpakken. Hij moet niet zó veel doen: elke dag dat er geen muziekschool is (dus donderdag t.e.m. zondag) ongeveer 15 minuten oefenen en op vrijdag en zaterdag liefst een half uurtje. Dat kan hij terugverdienen door evenveel tijd later te gaan slapen. Ook al past hij het nog niet zo goed toe, het systeem begint wel al zijn vruchten af te werpen.

Al luistervinkend hoorde ik dat hij rustig was en geconcentreerd. Zodra zijn beurt voorbij was, ging de juf even naar het toilet. Ze kwam me tegen op de gang, en bleef even staan om me te vertellen dat hij het eigenlijk wel goed doet, en dat ze hem wel graag in de klas heeft. Toen ze terug naar binnen ging (Wouter had nog steeds niet door dat ik alles hoorde), probeerde ze nog enkele dingen te vragen voor de volgende keer. Maar ofwel mompelde hij iets onbeleefds ofwel stond hij naar de andere kant te kijken zonder antwoord te geven...

Kijk, op zo'n moment zou ik een miljoen geven om even in zijn hoofd te kunnen kijken. Wat gaat er in dat ventje om dat hij op een halve minuut tijd compleet omslaat? Waaraan staat hij te denken? Wat is er belangrijker dan de juf die een vraag stelt?

Toen ik hem confronteerde met zijn gedrag, antwoordde hij dat de juf toch wel tevreden was. Ik antwoordde hem dat ik dat wel wist, maar dat ik toch verwacht dat hij meer respect heeft voor mensen die hem iets willen leren of hem ergens in moeten begeleiden. Hij schrok wel, was zich blijkbaar niet van zijn gedrag bewust. Hij verzekerde me dat hij niet onbeleefd had willen zijn, en daar geloof ik hem 100% in, maar hij zal toch zijn manier van doen moeten veranderen, als hij wil dat de juf en alle anderen dat ook geloven.

Niet-ADHD-kinderen hebben het al moeilijk om zichzelf te bekijken zoals anderen dat doen, laat staan dat ik dat kan verwachten van onze ADHD-9-jarige. Maar ik wil dit hele proces zien zoals het leggen van een puzzel: stukje bij beetje, tot de hele afbeelding duidelijk wordt.