Ontploffing

Nietsvermoedend kwam ik maandagavond thuis van mijn werk. Het was rustig thuis: papa was aan de computer een paar dingen aan het regelen en de kindjes waren boven Playstation aan het spelen. Iedereen had al gegeten en ik suggereerde dat papa met Wouter wel al bijna op weg naar de muziekschool zou moeten zijn.

Dus papa belde met onze interne telefoon naar boven: nu onmiddellijk naar beneden komen. Iemand (ik weet niet wie) begon te discussiëren maar papa herhaalde zijn opdracht en legde in. Eenmaal beneden bleek dat ze 't weer "in hun vel hadden hangen". Pieter was moe, Wouters pilletje was uitgewerkt - neen, dat is geen excuus, maar gewoon een objectieve observatie - en ze zochten elkaar in hun miserie op.

Wouter liet de deur openstaan, waarop Pieter van zijn oren maakte "dat het heel koud gaat worden in onze living", wat Wouter natuurlijk absoluut niet aanstond. Net op het moment dat ik mij omgedraaid had om Pieter onder zijn voeten te geven, liep Pieter langs de zetel naar papa, deed Wouter een stapje naar voor en... viel Pieter languit op de grond.

Wat lààg, dacht ik, en schoot op de twee kinderen toe. Ik was ra-zend. Wouter leek de aanleiding, maar Pieter had minstens evenveel schuld. Dit was absoluut NIET wat ik verwacht van Pieter OF Wouter, pilletje of geen pilletje, impulsief of niet impulsief, moe of niet moe! Dit was gewoon overduidelijk en zichtbaar treitergedrag dat niet door de beugel kon, van allebei... Ik heb geroepen, getierd! Dit was iets waar ik echt niet mee om kon.

Het was eveneens het zoveelste geval waarin Wouter het heft in eigen handen had genomen zonder af te wachten of wij Pieter wel of niet zouden straffen. Dat frustreerde me nog het meeste, besefte ik gisteren. En het ergste? Hij was me maar een fractie van een seconde voor, en heeft de prijs daar natuurlijk voor moeten betalen.

Pieter is in zijn bed gevlogen en moest er niet meer uitkomen. Het was een zielig hoopje ellende dat ik achterliet, en dat is natuurlijk erg, maar wat mij betrof was er op dat moment geen enkel compromis mogelijk. Wouter is naar de muziekschool vertrokken en heb ik de rest van de avond ook niet meer gezien. En dat was maar goed ook.

Papa's reactie? Die was compleet verbluft. Hij had de hele namiddag blijkbaar alleen maar engeltjes gezien. Tsja.