Rustig...

Deze week is Wouter - zoals papa ook al schreef - rustig. Niet gedwee, niet onmondig, maar gewoon rustig. Alsof hij eindelijk, na al die tijd, vertrouwen in het leven heeft gevonden. Het is een ander soort rust dan wat je krijgt van zijn pilleke. Het is een rust die vanuit zichzelf lijkt te komen. Hij kijkt naar wat voor hem ligt en durft het aan. Hij is niet meer zonder reden jaloers op zijn broer. Het is hier veel rustiger in huis en het is een plezier om naar hem te kijken!

De hele school is trouwens bezig met het breien van een soort schoolsjaal, als ik het goed hebt begrepen. Bedoeling is dat de hele blok in één warme sjaal gehuld kan worden, in het teken van de dikke-truien-dag waarop ze ook de verwarming een graadje lager zullen zetten. De juf zei deze week tegen papa dat ze hem tijdens de speeltijd naar buiten moet sjótten sinds hij kan breien. Ook vingerhaken doet hij graag. Gisterenavond kwam hij trots meer dan een meter haakwerk tonen. En intussen blijft hij maar stappen vooruit zetten en mag hij om de tien stappen iets uit de klasgrabbelton pakken... Echt geweldig.

Heeft het te maken met de uitleg die ik hem vorige week na het oudercontact heb gegeven? Misschien. Maar veel waarschijnlijker hebben alle inspanningen die we met alle partijen hebben geleverd - wij als (groot)ouders, de juffen op de school en iedere volwassene die hem op één of andere manier begeleidt - eindelijk vrucht dragen.