Valentijn

Wij doen niet zo mee aan dat platte commerciële gedoe dat ieder jaar erger lijkt te worden en 'Valentijn' heet. Net alsof je elkaar minder graag ziet tijdens de andere 364 dagen van het jaar. En wat oorspronkelijk wellicht een mooi initiatief was, een "feest van de liefde", is nu vervallen tot iets als een feest waarbij het toegelaten is om allerlei seksuele en erotische uitlatingen te doen, tot het weggeven van gratis ribbelcondooms toe. Kortom, we doen er niet aan mee.

Tot ik thuiskwam gisterenavond. Het begon al in de auto. Ik was Wouter gaan afhalen van de notenleer. Toen we bijna thuis waren, zei hij ineens: "Mama, papa heeft een móóie verrassing voor u!" Manlief had extra lekker eten in huis gehaald en zowaar, ik kreeg zelfs een zoentje. Maar toen haalde hij iets anders vanachter zijn rug: een mooi kartonnen bordje met twee origami-kraanvogels erop gekleefd en heel veel rode glitters...

Wat bleek? Wouter was bang geweest dat papa niets zou hebben voor mama, dus had hij in de woensdagnamiddagopvang een cadeautje gemaakt! Ik vroeg hem nog of hij dan ook een héél klein beetje mijn valentijn was, maar daar was absoluut geen sprake van!

Ik vond het toch héél lief!!