Vuurtje

Vervolg op mijn verhaal van gisteren. Beter resultaat deze keer, dankzij mijn kort gesprekje met Wouter gisterenavond, waarin ik hem vroeg om Pieters vervelende tussenkomsten zoveel mogelijk te negeren. Ik beloofde hem dat ik er wel op in zou gaan, dat ik zou ingrijpen als het nodig was.

Hij heeft met een vrij goed resultaat geprobeerd om dat te doen. Maar bij het opstaan bleek dat enkele details nog niet helemaal duidelijk waren. Pieter riep vanuit een andere kamer: "mama, waar is mijn onderbroek?" of zoiets. En ik riep terug: "gewoon naast de kast!" waarop Wouter vroeg: "Maar mama, gingen we hem niet negeren vandaag?"

Ik schoot in de lach, en zei: "Hmm, dat is waarschijnlijk een goed idee. En dat gaat dan zo. Pieter roept: 'Mama, ik heb een lucifer gevonden!'. Ik zeg niets. 'Mama, het doosje is er ook bij!'. Stilte. 'Mama, je kan daar een vuurtje mee maken!'. Weer stilte. 'Mama, kijk eens, ik kan al een papiertje in brand steken!'. En nog altijd stilte." Ik vroeg Wouter of voortdurend negeren écht een goed idee zou zijn. Neen, dat moest hij wel toegeven. Maar ik vond het wel ontzettend grappig!

Hij is zo rechtlijnig in zijn denken, het is ofwel wit of zwart. Stilletjes aan leren we hem kennis maken met nuances grijs. Maar als je wereldbeeld bestaat uit wit en zwart is het niet altijd makkelijk om grijs te zien...