Oudercontact

Meestal is het oudercontact iets waar ik een beetje bang van ben - niet dat ik schrik heb van de juf, maar ik vraag me dan altijd af wat we nu weer te horen gaan krijgen. Tot hiertoe is dat gelukkig geheel onterecht gebleken, want het is steeds een vruchtbare dialoog tussen een aantal mensen die het beste voor onze Wouter willen.

Blij verrast was ik toch toen bleek dat Wouter de laatste weken nogal zijn best doet in de klas! Hij werkt mee, beantwoordt de vragen, maakt zelfs méér dan zijn groene oefeningen alleen als het hem een beetje meezit. Hoe en wanneer zijn we - en met "we" bedoel ik àlle betrokken partijen - tot hem doorgedrongen? Dat is altijd een vraagteken als we ineens merken dat onze inspanningen lonen, zonder echt aanwijsbare reden. Eén opmerking had de juf wel: hij schrijft niets op, waardoor ze moeilijk kan controleren of hij de leerstof begrepen heeft.

Naar aanleiding van het oudercontact was Wouter natuurlijk heel nieuwsgierig wat de juf over hem gezegd had. Ik gaf door dat ze heel blij was met de inspanningen die hij de laatste weken doet, en dat hij op die weg moet verdergaan. Ik heb hem ook gezegd dat het enige dat hem eigenlijk nog écht ontbreekt, de vaardigheid is om dingen neer te schrijven. Maar waarom moet dat dan, vraagt hij me telkens weer. Dat is zo typisch aan Wouter: altijd maar vragen stellen van het hoe en waarom van de dingen.

Ik heb hem zo goed en zo kwaad als het ging duidelijk gemaakt hoe ons schoolsysteem in elkaar zit en hoe hij daarin past... Dat elk jaar eigenlijk een voorbereiding is op het volgende. Dat de juf hem heus geen dingen zal vragen die nutteloos zijn, en als hij ze wel nutteloos vindt kan hij dat op een beleefde manier aankaarten. Ik heb hem proberen uitleggen waarom hij al die dingen die hij moet doen nodig zal hebben en wat hij er over tien jaar mee zal moeten kunnen. (Alleen dankzij mijn opleiding heb ik die analyse kunnen maken: als we niet stelselmatig hadden geleerd om vaardigheden en kennis in brokken op te delen, zou ik dit ook niet aan mijn kind kunnen uitleggen. Om maar te zeggen...) Zijn mond viel open van verbazing - zo had hij het nog nooit bekeken.

Op het gesprek met het revalidatiecentrum (nu toch al drie weken geleden) voelden we aan dat voor hem de zin van de dingen heel belangrijk is - voor wie niet, trouwens - in die mate zelfs dat hij niets doet zolang een activiteit niet zinvol is voor hem. Elk kind vult die 'zinnigheid' op een andere manier in, voor hem betekent het wellicht vooruitdenken naar later. En als dit besef hem zal helpen om zijn schoolloopbaan te vergemakkelijken en zijn resultaten te verbeteren, dan zijn we weer een stapje dichter bij ons doel.