Schoolresultaat

Dit is een beetje naast de kwestie in deze blog, maar aangezien mijn opleiding veel te maken heeft met Wouter wil ik toch kort even uitwijden over mijn rapport van de voorbije examenperiode.

12/20 = Didactiek Wiskunde 1
13/20 = Muzische Vorming 1

Van Nederlands 2 wilde ik dit jaar de theorie al volgen en de didactiek volgend jaar, maar ik ben het examen niet eens gaan afleggen (zie mijn post van vorige week).

Eigenlijk was ik niet zo blij met mijn resultaten; ik had echt gedacht dat ik het beter gedaan had. We hebben ons wiskunde-examen mogen inkijken en voor MUVO kregen we een bladje met feedback. Nu begrijp ik het wel.

En met deze resultaten zit ik nu officieel in het tweede jaar! *joehoe*!

Straffen en belonen

Twee mensen spraken mij in de laatste twee weken aan naar aanleiding van deze blog en vroegen allebei hetzelfde: "zeg, al dat straffen en belonen, is dat wel nodig?"

Ik moet zeggen dat ik de eerste keer de neiging had om me te gaan verdedigen... wat uiteraard niet nodig is, want er wordt niet aangevallen. De tweede keer schoot ik gewoon in de lach en vroeg ik of ze met elkaar gepraat hadden hierover. Ik kreeg van beiden een zeer plechtig "nee!" en ook zijzelf schoten in de lach.

Intussen heb ik erover nagedacht en ik kan niet zeggen dat ik echt het gevoel heb dat we om te beginnen al veel straffen en belonen, laat staan overdadig.

De enige beloning die er te verdienen valt, is later gaan slapen. Alle andere systemen, zoals knikkers of vakjes kleuren, zijn even opzijgeschoven. Beloningen volgen zowiezo nooit op dingen die vanzelfsprekend moeten gebeuren (zoals huiswerk maken) maar eerder op dingen die extra zijn (zoals oefenen op de piano). Soms lassen we een periode in waarin we beloningen geven voor iets dat we systematisch fout zien gaan en waar dus op gewerkt moet worden. Deze duren nooit langer dan 10 dagen, en meestal gaat het daarna véél vlotter.

De enige straf waar we mee werken kun je niet echt een straf noemen; het is eerder een soort van time-out. We zetten ze even uit de situatie (op de trap) om terug tot zichzelf te kunnen komen en objectief na te denken over wat er fout liep. Bij drie keer herhalen van hetzelfde gedrag kunnen ze wel een straf verwachten, waarbij we iets afpakken dat ze echt graag doen, en dan is het te laat voor een gesprek erover; dat moet maar even wachten.

Ik denk dat de vraag die deze mensen zich stelden terecht was, omdat je inderdaad moet opletten met overmatig straffen en belonen en het gevaar loopt dat je niets meer gaat 'eisen' gewoon maar 'omdat het moet'. Dat laatste is óók een voorbereiding op het latere leven, waarin over een aantal punten niet onderhandeld kan worden. Het is net alsof het autoritaire systeem van vroeger heeft plaatsgemaakt voor een onderhandelingssysteem, waar niemand beter van wordt. Misschien zijn we ons daar, in onze 'vrije' opvoedingsstijl van tegenwoordig, niet voldoende van bewust.

Kubus

Wouter is de laatste dagen heel erg bezig met de kubus van Rubik. We kennen hem allemaal wel, het ding is intussen al meer dan 25 jaar oud en zorgt nog steeds voor fascinatie overal ter wereld.

Nu had ik thuis zo'n kubus liggen (rotversleten intussen, maar hij werkt nog) mét handleiding hoe hij op te lossen is. Wouter heeft die gevonden en... wil nu kost wat kost weten hoe hij op te lossen is.

De oplossingsmethode in het boekje is een soort van lagensysteem (eerst maak je de onderste laag, dan de middelste, dan de bovenste op zijn plaats en dan moet je er nog een paar buitelen), niet erg moeilijk voor de onderste twee lagen, maar daarna wordt het wat onhandig, en werk je niet meer op inzicht maar wel op een algoritme (als dat, dan... enz.). Niets voor Wouter dus!

Daarom, al gij fanatieke puzzelaars, wie doet mij een inzichtelijke en logische oplossingsmethode aan de hand? Of, nog beter, hoe laat ik hem zélf een methode vinden?

Respect?

Gisterenavond ging ik Wouter afhalen van de pianoles. Ik besloot om niet binnen te lopen in de klas, maar even aan de deur te blijven luisteren. Ik wilde eigenlijk wel graag eens weten of zijn pianospel van thuis overeenkwam met dat van in de klas.

Er is een periode geweest dat hij door gebrek aan studeren niet goed speelde, maar blijkbaar heeft hij zich toch weten te herpakken. Hij moet niet zó veel doen: elke dag dat er geen muziekschool is (dus donderdag t.e.m. zondag) ongeveer 15 minuten oefenen en op vrijdag en zaterdag liefst een half uurtje. Dat kan hij terugverdienen door evenveel tijd later te gaan slapen. Ook al past hij het nog niet zo goed toe, het systeem begint wel al zijn vruchten af te werpen.

Al luistervinkend hoorde ik dat hij rustig was en geconcentreerd. Zodra zijn beurt voorbij was, ging de juf even naar het toilet. Ze kwam me tegen op de gang, en bleef even staan om me te vertellen dat hij het eigenlijk wel goed doet, en dat ze hem wel graag in de klas heeft. Toen ze terug naar binnen ging (Wouter had nog steeds niet door dat ik alles hoorde), probeerde ze nog enkele dingen te vragen voor de volgende keer. Maar ofwel mompelde hij iets onbeleefds ofwel stond hij naar de andere kant te kijken zonder antwoord te geven...

Kijk, op zo'n moment zou ik een miljoen geven om even in zijn hoofd te kunnen kijken. Wat gaat er in dat ventje om dat hij op een halve minuut tijd compleet omslaat? Waaraan staat hij te denken? Wat is er belangrijker dan de juf die een vraag stelt?

Toen ik hem confronteerde met zijn gedrag, antwoordde hij dat de juf toch wel tevreden was. Ik antwoordde hem dat ik dat wel wist, maar dat ik toch verwacht dat hij meer respect heeft voor mensen die hem iets willen leren of hem ergens in moeten begeleiden. Hij schrok wel, was zich blijkbaar niet van zijn gedrag bewust. Hij verzekerde me dat hij niet onbeleefd had willen zijn, en daar geloof ik hem 100% in, maar hij zal toch zijn manier van doen moeten veranderen, als hij wil dat de juf en alle anderen dat ook geloven.

Niet-ADHD-kinderen hebben het al moeilijk om zichzelf te bekijken zoals anderen dat doen, laat staan dat ik dat kan verwachten van onze ADHD-9-jarige. Maar ik wil dit hele proces zien zoals het leggen van een puzzel: stukje bij beetje, tot de hele afbeelding duidelijk wordt.

Tot examencrisis

Vanavond ben ik dat vreselijke Nederlands-examen niet gaan doen, hoewel het - en hier ben ik 100% zeker van - helemaal niet zo'n moeilijke stof is. Op één of andere manier blokkeerden mijn hersenen gewoon totaal telkens ik wou studeren. Ik dacht telkens: "ok, het lukt niet, niet erg, er is nog tijd genoeg"... tot mijn tijd ineens op was. Tsja.

Alle voor en tegens afgewogen... en ik kon de conclusie niet meer ontwijken dat het niet meer haalbaar was. Het had to-taal geen zin meer dat ik het zelfs maar zou afleggen. 't Zal dus een herexamen worden. Gelukkig willen ze het resultaat van de taak die voor 40% meetelt, ook verschuiven naar augustus. Moet ik die toch al niet meer hermaken. Maar 't is toch een examen-einde in mineur. Een beetje een nederlaag zelfs.

Op het thuisfront gaat het anderzijds alweer veel beter. Vorige week ben ik begonnen met een andere aanpak. Het moest wel, want de kindjes waren de hele week na de kerstvakantie iedere dag te laat.

Ze belonen voor op tijd komen, door hen bijvoorbeeld een kwartier langer op te laten, was een mogelijkheid. Maar ik bedacht me ineens dat op tijd op school zijn gewoon zo vanzelfsprekend is dat dat helemaal geen extra beloning verdiende. Dus ik draaide het om. Ik zei: iedereen die op tijd komt, moet vanavond niet een kwartier vroeger gaan slapen. Haha! En het werkt nog ook, sindsdien zijn ze niet meer te laat geweest en dit project is toch wel al tien dagen oud!
(Victory, victory...) :-D

De invloed van Wouter op Pieter en andersom is ook wat gekalmeerd, ze laten elkaar weer wat meer links liggen. Gelukkig voor mij, zou ik zeggen, want als ze elkaar echt gaan opzoeken is het niet leuk meer. Ruzie, discussie... En ze wéten dat ze consequent op de trap vliegen, eerst vijf minuten, dan vijf minuten op bed, dan een kwartier op bed enz. Zouden ze in de kerstvakantie dan toch geleerd hebben?

Misschien toch een einde in majeur, als ik het me zo bedenk.

Van examenstress

Ik ben nu alweer aan het blokken voor mijn derde examen en dat brengt de nodige stress met zich mee, en dat niet alleen voor mij! Ik denk dat ik mag zeggen dat de invloed op de kinderen nogal meevalt, maar of de invloed op mijn lieve echtgenoot even klein is, valt te betwijfelen.

(Voor mensen die absoluut niet weten waarover ik het heb: ik volg - sinds januari vorig jaar en hopelijk maar tot januari volgend jaar - in avondschool een opleiding tot leerkracht lager onderwijs, niet met de bedoeling om écht in het onderwijs te stappen, wél met de bedoeling om onze Wouter op het rechte spoor te houden. Het helpt enorm als je als ouder weet wat je kind ganse dagen op school uitspookt, en als je als ouder ook in het huiswerk al kan zien waar het fout gaat en waarom.)

Ik heb al examens van Wiskunde en Muzische Vorming - zijnde muziek, drama, beeld, beweging en media - achter de rug, beiden met een - naar ik vermoed - redelijk bevredigend resultaat. Het uitsluitsel daarover komt volgende week zaterdag of de dinsdag daarop...

Het Nederlands-examen van komende dinsdag is echter een ramp. Het vorige Nederlands-examen (deel 1 van deze cursus) heb ik archi-slecht gemaakt: een 9/20. Te weinig diepgaand. Te weinig detail. Ja, dat overkomt me wel eens: mijn kennis is meestal breed, maar niet diep. Gelukkig voor mijn vakantie zijn er steeds taken, waar ik meestal een veel beter resultaat op haal, zelfs 18/20...

En nu dus terug zo'n gedetailleerd examen bij diezelfde docenten... Ik ben zo detaillistisch aan het blokken dat het absoluut niet meer vooruitgaat, de andere kant van de medaille dus. Om de moed bij te verliezen. Het is precies zoals Philip het stelt: onvoorstelbaar hoeveel dingen je allemaal kunt doen als er iets anders is dat je zou moeten doen... Bloggen bijvoorbeeld!

Rilatine

Op het lerarenforum, waar ik al eens wat tijd durf door te brengen op zoek naar inspiratie voor mijn schooltaken, vond ik deze thread met als onderwerp: Medicijnen zoals Rilatine worden te vaak voorgeschreven.

Ik denk niet dat ik dit soort discussies geheel onpartijdig kan lezen. Tenslotte zijn wij ook een heel proces doorgegaan alvorens we met alle betrokken partijen (de neuropsychiater, de leerkrachten, de directie van de school, wij als ouders...) besloten hebben om Rilatine als hulpmiddel een kàns te geven.

Dit hele proces was toendertijd niet voor iedereen in onze omgeving duidelijk, want in de maanden na de diagnose kreeg ik heel veel reacties waar ik eigenlijk niet op voorbereid was. Ik was wel blij dat het een beslissing was waar niet alleen wij achter stonden, maar ik had niet verwacht dat zowat iedereen ons besluit gewoonweg in twijfel zou trekken. Ik dacht: als wij dit beslissen, en wij zeggen iedereen dat wij hier echt grondig over nagedacht hebben, moet dat toch voldoende argumentatie zijn? Ja, tarara dus.

Enfin, die periode ligt intussen al lang achter ons en intussen zijn ook heel wat van die discussies bijgepraat (gelukkig maar). Maar ik wil dit maar even aanhalen, omdat dat voor ons als ouders echt pijnlijk was, net alsof wij niet met Wouter begaan waren en voor de gemakkelijkheidsoplossing hadden gekozen. Net alsof er alleen een keuze is tussen wél medicatie of géén medicatie. Net alsof "het pilleke" wonderen verricht. De realiteit is een pak genuanceerder dan dat...

Misschien ken je zelf ook ouders met ADHD-kinderen. Wees eerlijk in je reacties. Ze kunnen ertegen. Ze hebben al véél meer meegemaakt dan dat. Maar als je ziet dat ze hun uiterste best doen om voor hun kind het beste te vinden, trek hun beslissingen dan alsjeblieft niet (ongegrond?) in twijfel. Want dat was verrassend genoeg hetgeen mij nog het meeste raakte, ook al werd ik er nooit echt boos om (voor zover ik zelf weet tenminste!)

Maar ik moet nog iets toevoegen... Alle reacties die ik toen heb gekregen waren stuk voor stuk goed bedoeld en kwamen van mensen die óók met Wouter inzaten. En hoe zou ik om zoveel bezorgdheid boos kunnen zijn?

Na de school komt...

...huiswerk!

En papa en ik pakken het echt to-taal verschillend aan... Ik zei het al eerder: de laatste week was ik thuis op het moment dat Wouter zijn huiswerk moest maken. Ik had dus kans om het één en het ander te observeren terwijl hij verondersteld werd zijn huiswerk te maken. Niet om papa op zijn donder te kunnen geven, maar wel omdat ik weet dat hij alle dagen met dat huiswerk bezig is. En soms geraak je zo in een stramien verzeild dat je niet meer in staat bent om daar objectief en vanop afstand naar te kijken.

Dit is de normale gang van zaken.
1. Papa haalt de kindjes af van school. Wouter en Pieter komen thuis. Jas aan de kapstok, schoenen in de kast. Boekentas verdwijnt op het boekentas-plaatsje.
2. Pieter zet de tv aan. Wouter zet zich aan de livingtafel met zijn huiswerk en begint eraan (terwijl hij met een half oog meekijkt naar de tv). Papa zet in de keuken alles klaar voor het eten 's avonds.
3. Wouter begint te zeuren tegen Pieter. Kan die tv niet wat stiller? Blijf van mijn speelgoed af! Neen, je mag niet op de computer. Nee, ik kan nu niet met je spelen.
4. Papa komt uit de keuken (gestormd) om te kijken wat er aan de hand is. Pieter wordt terug naar de tv gestuurd, Wouter doet verder met zijn huiswerk (en kijkt weer met een half oog mee).
5. Huiswerk is na veel herhaling van stap 3 en 4 klaar. Papa vraagt: ben je zeker? Agenda wordt nagekeken en afgetekend. Huiswerk wordt op resultaten nagekeken en verdwijnt in boekentas. Klaar!

Dit zijn de dingen die mij zijn opgevallen en die ik graag anders wil zien.
1. Na uitdoen van jas en schoenen worden de boekentassen niet onmiddellijk nagekeken op alle overbodige rommel. Alleen de brooddozen gaan eruit. 's Morgens vind ik drankjes, koekjes, papiertjes, prutskes, nieuwsbrief, mededelingen aan de ouders die niet in de agenda zitten...
2. Papa kijkt in het begin niet echt na welk huiswerk er moet gemaakt worden (en tekent dus de agenda pas op 't laatste af). Misschien kan hij beter eerst het huiswerk met Wouter overlopen, zodat die weet hoeveel werk hij heeft. Hij kan zo snel controleren of Wouter begrijpt wat hij moet doen en hoe nauwkeurig dit moet zijn. Indien niet, dan blijft hij er best nog even bij zitten.
3. De tv staat de blèren terwijl Wouter moeite heeft om zich te concentreren. Je ziet dat het hem bijna hoofdpijn bezorgt. Hij wringt zich in alle bochten om het huiswerk af te krijgen. Dus daarom vind ik dat er geen tv mag zijn alvorens Wouter klaar is met zijn huiswerk. Geen computerspelletjes die lawaai maken. Geen muziek in de keuken. Geen Pieter die aan Wouters speelgoed prutst. De plaats waar Wouter zijn huiswerk maakt moet een muisstille ruimte zijn. We weten dat we Wouter niet in een andere ruimte kunnen zetten, dus dat betekent dat Pieter ofwel gaat rusten in zijn bed, ofwel - stilletjes - met iets van zichzelf speelt. En Pieter is echt wel in staat om dit op te volgen; hij moet alleen weten dat dit echt en altijd van hem verwacht wordt.
4. Het huiswerk wordt nu al steeds op juistheid gecontroleerd, maar niet op hoe Wouter het gemaakt heeft. Heeft hij de veronderstelde procedure gevolgd? Heeft hij alle stappen gezet die er gezet moesten worden? Als hij woorden in de woordenboek moet opzoeken, heeft hij dat wel gedaan?

Het grootste verschil in aanpak tussen papa en ikzelf - de grootste schok ook voor Wouter - was dat ik van hem vroeg om niet alleen zijn huiswerk te maken, maar ook om het goed te maken, om na te denken over het hoe. Dit zal nog wel wat tijd in beslag nemen... want hij is het niet gewend om echt over zijn planning en zijn taken na te denken! Meestal voert hij het gewoon nogal halfslachtig uit.

Ik weet wel dat ik makkelijk spreken heb als ik op het huiswerkmoment op mijn werk zit, ver van alle miserie af. Papa is uiteindelijk de vaste huiswerk-begeleider. En de dagelijkse vaste kok. Hij heeft zijn handen vol voor ik thuiskom!

Maar ik denk echt wel dat deze aanpassingen verschil kunnen maken, dat ze ervoor kan zorgen dat Wouters huiswerk er beter van wordt! Dus misschien vind ik in het "andere kamp" wel wat bereidheid? Wie weet?

De kameel in de woestijn

Vorige week kreeg Wouter naar eigen zeggen een opdracht mee om een strip te maken om in de Nieuwsbrief van de school te zetten. Hij had vorige week al enkele schuchtere en vooral ongestructureerde pogingen gedaan om eraan te beginnen, maar tot dan toe zonder echt resultaat.

Omdat ik wist dat woensdag een vreselijk drukke dag is voor papa en ik dan terug moest werken, wilde ik gisteren ab-so-luut dat de strip klaar zou zijn. Het huiswerk viel al bij al nogal mee, daar was hij gelukkig al snel mee klaar.

Maar dan. Ik gaf al aan dat hij nogal problemen heeft met het volgen van stappenplannen. En al zeker niet zelf tot een planmatige aanpak komt. Tijd voor wat hulp dus...

Ik begon met de vraag: wat wil je vertellen in de strip? Gelukkig, hij had al een mopje dat als basis kon dienen. Ik vroeg hem om mij dat te vertellen (dit is het moment om de strip even te lezen, anders kan je misschien moeilijk volgen). Ik zei hem dat we vier 'balken' hadden in de strip, die hij goed moest verdelen. Hoeveel prenten had hij nodig om zijn verhaal te vertellen? En wat moest daar ongeveer instaan? De conclusie was zeven vakken: drie gelijke balken en een brede prent met einde ernaast.

Dan de tekeningen zelf (we zijn nu al twintig minuten en enkele huilbuien verder). Samen kwamen we tot de conclusie dat de "clou" weggegeven zou zijn als hij teveel elementen in de eerste prent zou tekenen. Dus maakten we een onderscheid tussen wat in de eerste prent te zien mocht zijn en wat in de laatste prent. Dan vroeg ik hem hoe we de lezer van de strip konden 'misleiden' in de tekeningen, zonder dingen te tekenen die er niet waren. De piramides moesten in de prenten staan, maar blijken op het einde een achtergrondschilderij te zijn.

Tijd voor de invulling nu (we zijn nu vijftig minuten en veel zelfmedelijden verder). Mama tekende het kader en de balken en Wouter moest invullen. Nog meer geween. Geen inspiratie. (Had ik zijn inspiratie dan 'kapot geanalyseerd'? Of was het gewoon pure onwil?)

Weer twintig minuten verder. O wee, dringend tijd om naar de pianoles te gaan. Jammer. Niets aan te doen, nadien verder dan maar. Na de pianoles was het tijd om te eten, en na het eten wilde hij Playstation spelen. Maar daar kwam niets van in huis: eerst de strip. Toen duidelijk werd dat ik niet zou plooien... stond de strip in 10 minuten op papier. Nog even helpen met de lettertjes van de tekstballonnetjes en klaar.

Ik weet niet of hij zelf beseft hoe trots hij mag zijn op het resultaat. Hij heeft hier echt een heel mooi ding gemaakt, volledig vanuit eigen inspiratie. Het enige wat ik gedaan heb - naast wat kaders tekenen en letters schrijven - is alles uit dat ventje gehaald wat er uit te halen viel...
En dat was geen gemaksoplossing, want als ik voor gemak zou kiezen zou ik het gewoon gauw gauw zelf doen. Maar wat is hij daarmee vooruit?

Cijferoefeningen

O jee. Nota in de agenda vorige week: de cijferoefeningen in het rekenboek waren zó slordig dat hij ze allemaal opnieuw moest maken... Er zaten blanco bladen bij met van die kotjes op, die de kinderen moeten gebruiken om te cijferen.

Dus voilà, mama schrijft alle oefeningen over op een net blad, zodat Wouter ze kan invullen. Alleen had ik één ding over het hoofd gezien: de oefeningen namen in het rekenboek iets meer dan één blad in (te weinig vond ik, o.a. daardoor was het een knoeiboel geworden), maar ik had wel alles verspreid over vier bladen (net om hem meer ruimte te geven). Scène, huilconcert, frustratie, staking, boos gezicht... Ik kan het allemaal niet opnoemen.

Het heeft uiteindelijk twéé uur gekost voor álle oefeningen opgelost waren (en dat waren er uiteindelijk slechts twaalf, vier in elke bewerking...). Twee uur standpunt innemen en dat niet meer loslaten... Twee uur steeds maar herhalen wat je verwacht... Twee uur geduld opbrengen... Twee uur niet plooien.

Nog dit: ik vond het moeilijk om me niet te laten verleiden om beloningen te geven vooraf. Zo van:
"Allez kom, als je je oefeningen maakt, krijg je een snoepje."
En 5 minuten later: "Als je je oefeningen maakt, mag je een kwartier later slapen."
En nog eens 5 minuten later: "Als je je oefeningen maakt, mag je..."
Op die manier zou de beloning zo buitensporig groot worden ten opzichte van wat ik verwachtte, dat het niet meer geloofwaardig is. Het wordt meer een onderhandelspelletje dan wat anders, een gelegenheid die hij altijd aangrijpt... en zo vermijdt om oefeningen te moeten maken.
Bovendien verwachten we simpelweg wat we verwachten; over sommige dingen valt nu eenmaal niet te onderhandelen. En over huiswerk al zeker niet.

Maar wij moeten wel geduldig en standvastig zijn. En de beloning die we beloven, ook geven! Normaal, niet? Het wordt toch zo makkelijk vergeten...

Revalidatie

Wouter's juf gaf het al aan in haar reactie op mijn vorige post: het revaldatiecentrum wil zo snel mogelijk beginnen met revalidatie.

Ik zal proberen om het zo goed mogelijk te structureren, tenslotte is er donderdag heel wat informatie op ons afgekomen...

INTELLIGENTIE
Men heeft twee soorten intelliegentietests afgenomen: één op verbale vaardigheden en één op ruimtelijk inzicht. Dat de globale uitslag van die test goed zat, was ons al terloops meegedeeld, maar hoe dat precies in elkaar zat weten we nu ook. Er wordt van de hele bevolking een Gauss-curve gemaakt. De horizontale X-as bevat de IQ-score. De verticale Y-as bevat het aantal mensen die deze IQ-score hebben. Zo'n Gauss-curve heeft steeds een gemiddelde, in dit geval 100, en ongeveer 67% van de bevolking heeft een IQ tussen 85 en 115. Hoogbegaafd ben je vanaf een IQ van ongeveer 135 à 140. Wouter haalde een score van 141.
De andere test die werd afgenomen was een test waarbij hij blokkenstructuren vanop een kaartje moest nabouwen. Deze blokken waren voor de helft gekleurd en voor de andere helft wit. De begeleidster van het centrum zei ons dat deze structuren niet gemakkelijk waren, maar dat hij alle opdrachten foutloos heeft afgewerkt. (Nu moeten we erbij zeggen dat hij thuis ook graag met lego speelt, en daar zelf heel leuke en toffe dingen mee uitvindt! Dus dat zal deze score wellicht beïnvloeden...)

LEESTEST
Ook hier heeft men twee testen afgenomen: een leestest met context en één zonder.
De eerste was een doorlopende tekst in verhaalvorm. Deze verliep aan een redelijk tempo: hij las de tekst rustig door zonder teveel haperingen. De tweede test was een tekst in nonsens-taal, waarbij men kan nagaan of er werkelijk technisch gelezen wordt. Daar ging hij de mist in: ei en ie werden omgedraaid, d en b eveneens, open en gesloten lettergrepen las hij niet juist enz. Men vermoedt dus dat hij in zijn lezen aan een vorm van 'compensatie' doet: wat hij niet gelezen krijgt, leidt hij wel af of raadt hij uit de context. De begeleidster zei dat het te vroeg is om te spreken van dyslexie, de revalidatie zal dat moeten uitwijzen.

MEDICATIE
Een uurtje zonder medicatie bij de begeleidster gaf aan dat er wel degelijk een groot verschil is tussen het wel of niet nemen van zijn medicatie.
Voor mensen die denken dat je 'suf' wordt van het nemen van Rilatine (Ritalin) of Concerta: onze Wouter reageerde die medicijnloze dag ongecontroleerd en impulsief. Maar we kunnen niet zeggen dat hij een doetje is op andere dagen... wat de begeleidster meteen bevestigde.

MOTIVATIE EN ZELFBEELD
De twee grootste problemen blijken toch motivatie en een verwrongen zelfbeeld te zijn. Hier hebben we lang over gepraat. Het is niet duidelijk of gebrek aan motivatie het zelfbeeld beïnvloeden of andersom. Feit is dat hij school totaal niet interessant vindt (op geen enkele manier!) en zich daardoor ook niet inzet. Hij vindt zichzelf soms geweldig fantastisch, beter dan alle anderen, maar we vinden hem soms ook huilend in zijn bed, ervan overtuigd dat hij niets kan. Het zijn schommelingen van het ene uiterste naar het andere, en misschien verklaren ze ook het verschil tussen 'moeilijke' dagen en 'normale' dagen... De begeleidster gaf aan dat ze hier nog wat verder aan zouden werken tijdens de revalidatie.

OVER OF NIET?
Ook al is het nog maar pas januari, het lijkt me niet te vroeg om na te gaan of Wouter wel zal over kunnen gaan naar het vijfde leerjaar. Zoals het er nu voor staat, niet alleen zijn (niet-toereikende) resultaten, maar ook zijn houding en vaardigheden, lijkt dat niet het geval te zijn. We moeten afwachten of hij zich weet te herpakken dit jaar, liefst nog omdat hij het zelf graag wil en niet omdat wij met een stok achter de deur staan te dreigen. En indien hij blijft 'zitten', geen probleem, op voorwaarde dat het zittenblijven hem zal helpen...

De revalidatie zou ten vroegste na de paasvakantie kunnen starten. Ze willen vooral werken rond beter lezen, zijn motivatie en zijn zelfbeeld. Wij vroegen wat we ondertussen nog voor hem en met hem kunnen doen. Maar we pakken het al niet slecht aan, vond ze. Dat is wel leuk om te horen! Toch beseffen mensen niet altijd dat 'niet zo slecht' wel de enige werkbare manier is om met Wouter om te gaan... Elke zijsprong die wij maken, straft hij genadeloos af. Dus we moeten wel!

Het blijft een dagelijkse strijd tegen wat wij soms aanvoelen als de bierkaai. We moeten in vooruitgang blijven geloven, anders is alles voor niets geweest. De ene dag lukt dat wat beter dan de andere, maar hey, we zijn ook maar mensen hé.

Vandaag is de dag...

Vanmiddag is de langverwachte afspraak in het revalidatiecentrum. Ik weet niet zo goed wat ik mag verwachten en probeer me dus open te stellen voor wat ze ook gaan zeggen. Wat niet zo eenvoudig is, want dat kan gaan van "uw kind past niet in het gewone onderwijs" tot "hij heeft dagelijks twee uur revalidatie nodig" of "sorry, we kunnen er echt niets aan doen"...

Ik herinner me mijn verwarring van vier jaar geleden toen de school en het CLB een afspraak met ons wilden. Wat bleek? Zij waren van mening dat Wouter ADHD had. In de twee jaar die daaraan vooraf gingen (dus toen Wouter nog geen 4,5 was) had ik steeds dezelfde vraag voor de kleuterjuffen en het CLB.

"Het gaat moeilijk met Wouter thuis, hij is niet in staat om eenvoudige afspraken na te komen, hij raakt alles kwijt, we komen nooit op tijd (hoe vroeg ik ook opsta), hij loopt met zijn hoofd in de wolken..., Is dat hier ook zo? Ja? Moet ik mij dan ongerust maken en eventueel in de richting van ADHD denken?"
"Néén," antwoordden ze even stevast, "je moet een kind een kind laten zijn! Het is normaal dat kinderen niet op tijd komen en alles kwijt raken."

En datzelfde CLB kwam mij na drie weken (!) eerste leerjaar vertellen dat we dringend hulp moesten zoeken omdat hij ADHD had?! Hoeveel tijd waren we intussen kwijt? Hoeveel goede maatregelen hadden we intussen thuis en op school kunnen invoeren? Hoe vaak hadden wij tegen Wouter staan schreeuwen uit pure frustratie omdat we niet wisten wat er met ons kind aan de hand was?

Overigens kan ik nu, door Pieter bezig te zien, vaststellen dat het helemààl niet normaal is dat kinderen niet op tijd komen en alles kwijt raken. Pieter is wat dat betreft pijnlijk punctueel en is enorm van zijn stuk te brengen door een verandering in aanpak. Maar dat is natuurlijk een ander verhaal.

Ik hoop dat het vanmiddag beter gaat! De teleurstelling van toen (en de daarop volgende frustratie) zit nog steeds diep en die wil ik écht niet meer meemaken.

Affiche

Nieuw 'project' voor ons beiden: Wouter en ik gaan samen een affiche maken voor een optreden van zijn notenleerklasje. Vorig jaar heb ik de affiche alleen gemaakt en ik moet zeggen, ik vond ze wel stijlvol, al zeg ik het zelf! ;-)

Deze keer gaat hij helpen. We moeten nog een concept bedenken, maar de taakverdeling staat al vast: hij zorgt voor de tekening, ik zorg voor de lettertjes.

Wordt vervolgd!

Bloed, zweet, tranen

Heel de vakantie door heb ik Wouter laten oefenen op het lezen van noten, op het herkennen van maatsoorten, op de waarde van iedere noot, op het herkennen van sleutels, enz. Elke dag een beetje; al was het maar die kaartjes doornemen die ik van ieder nootje had gemaakt (een mini-notenbalkje op de voorkant met een solsleutel en de noot 'mi' getekend en dan stond op de achterkant de oplossing). Elke dag kon hij daarmee een kwartier langer opblijven verdienen, een kans die hij gretig nam.

Gisterenavond liet ik hem dan een 'examen' afleggen dat gelijkaardig was aan dat van de juf (u weet misschien nog wel, hij was grandioos gebuisd met 1,5/10). De oefeningen stonden allemaal op evenveel punten, want ik wilde hem zelf ook tonen hoeveel vooruitgang hij heeft geboekt.

Resultaat? 6,5/10 (een toename met 433%). En als hij in die ene oefening de opgave goed gelezen had, was het een 8/10 geweest.

Oef. Missie geslaagd!

Gevonden!!

De blaadjes van samenzang (zie mijn post Weeral iets kwijt) zijn gevonden! Hij had ze 'mislegd' in de kast, onder enkele tekeningen. Eigenlijk bedoelt hij 'onoplettend neergelegd' maar dat klinkt natuurlijk niet zo sympathiek als 'mislegd'.

En nu oefenen maar... hij heeft nog drie dagen om alles van buiten te leren...! *zucht* Waarom moet dat altijd zo stresserend zijn?

Groot piratenschip

Klein piratenschip

Leeuw

Snowboarder

(zie ook de blog van papa)

Weeral iets kwijt...

Mama of Wouter vinden allebei de blaadjes van samenzang, die we moesten oefenen tegen de volgende les notenleer, niet meer terug. Alles hebben we al omgekeerd! Hij heeft ze in zijn handen gehad ergens vorige week om erop te oefenen, ergens rond de zitplaats, en sindsdien zijn ze spoorloos.

Stom eigenlijk, want ik had beter moeten weten. Zelf raak ik ook bij de minste onoplettendheid mijn spullen kwijt, dus ik weet dat dat voor hem ook geldt, en nog erger. Hij heeft totaal geen idee waar hij ze gelaten heeft, maar ze kunnen toch ook niet in rook opgegaan zijn? Drie A3-bladen en 2 A4-bladen tover je toch niet zomaar weg?

Ik heb hem gevraagd om vanavond nog eens extra te zoeken, maar hij zal de hulp van papa daarbij hard nodig hebben, want hijzelf weet niet waar beginnen. Hij doet wel een poging (tilt papiertjes op en zo), maar als je hem wil helpen om gerichter te zoeken weigert hij alle hulp...

Ik hoop dat hij ze vindt... of papa, want die heeft een week geleden mijn autosleutel ook teruggevonden ;-D
Wat zouden we doen zonder hém?

Het gaat alweer

De week tussen Kerstdag en Nieuwjaar zijn we al bij al goed doorgekomen. Het was blijkbaar vooral een kwestie van kinderen die eventjes aan hun ouders moesten wennen en andersom (dat krijg je natuurlijk als je full-time werkt). Toch denk ik dat de kinderen het leuk vonden om thuis te zijn vorige week, en los van de voortdurende territorium-afbakening van de kinderen naar elkaar toe (maar ook naar ons), vonden wij het ook wel leuk om hen thuis te hebben. Volgende keer proberen om niet meer weg te lopen?

Een nieuw jaar

Het nieuwe jaar begint weer vol goede voornemens. Ik hoor bijna iedereen in mijn omgeving zeggen: dit jaar ga ik sporten en gezonder leven. De meeste mensen die ik ken die willen stoppen met roken zijn daar intussen wel of niet in geslaagd en hebben zich bij dat resultaat neergelegd.

Ikzelf heb me voorgenomen om dit jaar... te sporten en gezonder te leven. Maar ik denk dat mijn voornemen wel wat dieper zit dan dat van anderen. Al zeker vijf jaar heb ik mezelf beloofd om mijn gewicht bij te sturen voor ik 30 word... en dit jaar bereik ik die leeftijd. Ik kan dus niet anders meer dan er nu werk van te maken!

In 2007 kijken wij ook uit naar de afspraak met het revalidatiecentrum ergens volgende week. Eigenlijk heb ik daar wel grote verwachtingen van... Ik hoop dat ze ons nu eindelijk eens wat gerichte hulp kunnen geven! Dat ze ons zullen kunnen vertellen hoe Wouter de beste resultaten kan bereiken op school en zijn hoofd een beetje op orde kan krijgen.

Wat er mij aan doet denken: het cadeau van mijn mama? Een boek: Hoe breng ik mijn kind (en mezelf) structuur bij? Vooral die "en mezelf" vind ik absoluut hilarisch. Of hoe de mensen in je omgeving je beter kennen dan je zelf denkt... :-)